Jij en jij alleen

50

Laura

Fluitende vogels. Lichte kamer. Warm lichaam.

Ik open langzaam en vermoeiend mijn ogen en meteen vallen me wat dingen op. Eén: ik lig niet op mijn eigen bed. Twee: ik lig helemaal niet op een bed, ik lig op een grote bank. Drie: in deze omgeving ben ik nog nooit wakker geworden. Vier: ik lig in de meest gespierde armen van de wereld en het zijn de armen van Ryan. Shit!

Mijn ogen schieten open. 'Shit!'

Ik schiet overeind. Ryan schrikt wakker en komt ook meteen omhoog. Hij wrijft in zijn ogen en kijkt verward om zich heen. 'Wat?' Mompelt zijn ochtend stem. Vreselijk sexy.

Geen tijd voor!

'We zijn in slaap gevallen, mijn moeder weet niet waar ik ben!' Haastig zoek ik mijn telefoon. Zodra ik hem heb gevonden zie ik wel een stuk of zeven berichtjes van mama en nog meer van Isaac. Ik zucht. 'Ik bel snel mijn moeder even.'

Ryan knikt en gaat weer even liggen.

Ik toets mijn moeder haar nummer in en druk snel op "bel". Ongeduldig ijsbeer ik de woonkamer rond wachtend op antwoord. 'Je leeft nog!' Is het eerste wat mijn moeder opgelucht zegt.

'Sorry mam, ik ben in slaap gevallen bij Ryan thuis. Ik ben oké. Ik kom vanmiddag niet te laat thuis. Ik leg het later wel uit, sorry! Hou van je en geef Isaac een dikke kus van mij, doei!' Meteen hang ik op. Geen zin in een preek. Mijn moeder doet daar nooit erg moeilijk over. Alleen als het net gebeurt is vandaar dat ik maar ophang.

Ryan zit inmiddels rechtop en kijkt me schuldig aan. 'Sorry.'

Ik kijk hem fronsend aan. 'Sorry? Voor wat?' Vraag ik en druk hem een kus op zijn lippen. Dit voelde vreemd. Vreemd op een goeie manier. Ik voel me verliefd.

'Door mij is dit gebeurd. Als ik gewoon een beetje de tijd in de gaten had gehouden had ik het kunnen voorkomen.' Verontschuldigd hij zich.

'Dat had ik ook kunnen doen dus je moet je niet verontschuldigen. Het is beide een beetje onze schuld. Het is verder ook geen probleem. Als ik thuis kom vertel ik haar alles en dan is ze weer opgelucht en doet ze er niet erg moeilijk meer over.'

'Isaac wel.'

Ik kijk hem vragend aan. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?' Hij zucht en slaat zijn ogen kort neer voordat ze de mijne weer vinden. 'Hij haat me en dat komt omdat ik in jou buurt ben.'

'Nee, dat komt door dat je me eerst anders behandelde dan nu.' Stel ik hem gerust. Het werkt niet. Hij is te koppig en te eigenwijs om het er bij te laten, natuurlijk.

'Nee, volgens hem ben ik nog steeds dat persoon die je pijn wil doen. Hij zal nooit accepteren dat wij iets hebben. Hij zal nooit geloven dat ik echt veranderd ben voor en door jou. Hij zal mij niet verwelkomen als ik jullie huis binnen stap.' Ik zucht. Waarom denkt hij zoveel?

'Nou en, Ryan. Je hebt mij. Je komt bij mij thuis voor mij. Ik accepteer jou wel en ik geloof dat je veranderd bent. Dat is het belangrijkste, als ik maar in je vertrouw en in je geloof en dat doe ik.' Dit keer gaat hij er niet tegen in. Hij slaat zijn armen om me heen.

'Ik ho-' Hij schrikt van zichzelf. Wilde hij het nou zeggen? Hij laat los uit de knuffel. 'Ik hou wel van een ontbijtje, jij ook?' Maakt hij er snel van. Ik glimlach zwak. 'Lekker.'

-

'En toen zijn we nog gaan praten en daarna zijn we beide per ongelijk in slaap gevallen op de bank en verder is er niks gebeurt. Ik beloof het.'

Mijn moeder zucht. 'Probeer de volgende keer het wel te melden en laat me nooit meer zo schrikken!' Protesteert ze. 'Belooft!'

Ze lacht. 'Mijn kleine meisje heeft een vriendje. De klootzak van het biologie-project.'

Ik lach. 'Ja, gelukkig is het geen klootzak meer maar een schat van een jongen. Echt waar mam, hij is veranderd.'

Ze kijkt me trots aan. 'Ik geloof je. Niet te snel gaan alsjeblieft en als je iets nodig hebt bijvoorbeeld de pil of con-'

'Mam!' Kap ik haar geërgerd af. 'Oh!' Ze begint keihard te lachen. Ik geef haar een speels duwtje en schud lachend mijn hoofd.

'Wat valt er te lachen?' Isaac komt van boven. Ik schraap mijn keel en kijk even naar de grond.

'Je zusje heeft een vriendje!' Zegt mam blij. Geschrokken kijk ik Isaac aan. Hij lacht en komt vrolijk op ons af. 'Wie is het?'

Ik zak bijna door de grond. Ik ben zo bang voor zijn reactie!

'De klootzak van het biologie-project maar het is nu een schat van een jongen!' Lacht mijn moeder. Isaac zijn lach is inmiddels verdwenen. Hij rent de trap op. Ik ga gauw achter hem aan.

'Hij is echt veranderd!' Roep ik meteen als ik zijn kamer binnen kom. Ik blijf in de deurpost staan. Isaac zit op zijn bed.

'Ja, tell my ass.'

'Ja, Isaac! Echt waar! En ik hoef jouw goedkeuring niet. Ik maak zelf mijn keuzes en geloof waar ik in geloof. En ik geloof dat hij veranderd is. Hij is veranderd, voor mij. Je hoeft het niet leuk te vinden, maar het houdt mij niet tegen en daarmee punt!' Ik wacht geen antwoord meer af en ga weer naar beneden.

Op dat moment gaat de deurbel. Ik open hem en zie Ryan staan. Verrast kijk ik hem aan. 'We gaan naar het strand.'

Het is inmiddels acht uur. Hand in hand loop ik met Ryan over het strand langs de waterrand. Ik glimlach. 'Wat is er?'

'Dit is lief en romantisch van je.'

Hij glimlacht zelf ook. 'Als je dit al romantisch en lief vindt, weet ik niet wat je van dit vindt.' Hij slaat zijn handen voor mijn ogen en laat me de hoek om lopen langs een grote rots. We staan stil. Hij haalt langzaam zijn handen voor mijn ogen vandaan. Mijn mond valt open. Een groot hart gemaakt uit kleine kaarsjes ligt voor me. Boven in de letter R en onderin aan de andere kant de letter L. Ryan gaat ernaast staan.

'Lau, wat ik nu ga zeggen is speciaal. Ik had nooit gedacht dat ik zoiets ooit nog zou zeggen tegen iemand. Jij bent zo speciaal en zo lief, leuk, mooi, schattig en noem maar op. Ik heb nog nooit zo'n gevoel gehad bij een meisje. Ik ga iets zeggen waar ik vanmorgen de ballen niet voor had.'

Verrast kijk ik hem aan. Mijn handen voor mijn mond geslagen. Zoiets liefs heeft nog nooit iemand voor me gedaan!

'Laura, ik houd van jou.'

Het is eruit. Hij heeft het gezegd voor de aller eerste keer. Ik heb me nog nooit zo speciaal gevoelt.

Ik loop snel naar hem toe en plant mijn lippen op de zijne en hij gaat er meteen in mee. Hij slaat zijn armen om mijn middel. De zoen is echter dan ooit. De zoen bestaat één en al uit liefde. Liefde voor elkaar.

Langzaam trek ik terug en kijk hem aan.

'Ik ook van jou, Ryan.'

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen en het stemmen. Ook ben ik heel blij met de leuke reacties die ik heb gekregen, daar ook bedankt voor!

Een epiloog komt natuurlijk nog.

En deel 2. Wanneer deel 2 komt is nog helemaal onduidelijk. Ik ben er ook nog niet aan begonnen. Tot bij de epiloog!!

Dankjewel lieve lezers, ik waardeer jullie ontzettend!

Lovies - A