Een hart van staal

SIX

Ik loop woedend naar mijn kamer. Daar aangekomen doe ik het enige denkbare. Ik bel Amra, ook al weet ik niet hoe laat het nu is daar. Nadat de telefoon een aantal keer is overgegaan, neemt Amra gelukkig toch op. Aan haar gezicht valt te zien dat ze net wakker wordt. "Mena wat doe je, het is midden in de nacht." Maar haar geërgerde gezichtsuitdrukking verandert snel in een bezorgde blik als ze de tranen over mijn wangen ziet lopen. "Oh nee Meen, wat is er gebeurd?" Ik vertel haar alles wat er vanochtend is gebeurd en over mijn gevoelens voor Abel. Net wanneer ik klaar ben met mijn verhaal wordt er op de deur geklopt. Ik kijk paniekerig naar het hoofd van Amra op mijn beeldscherm. "Mena, ik weet dat je binnen bent. Doe de deur open we moeten praten." Amra kijkt me vastberaden aan. "Doe de deur open en laat mij even met hem praten. Het komt echt wel goed." Ik veeg de tranen van mijn wangen en kijk snel in de spiegel om de schade te bekijken. Het is overduidelijk dat ik net heb gehuild. Mijn ogen zijn helemaal rood en dik, kan het nog beter?

Met een vermoeid gezicht doe ik de deur open. Daar staat Abel, met zijn hand in de lucht om nog een keer te kloppen. Ik duw mijn telefoon in zijn handen en loop dan terug naar de bank, Abel in de deuropening achter latend. Zelfs vanaf hier hoor ik Amra flink tekeer gaan tegen hem. "Hoe durf je zo tegen haar te praten! Snap je niet dat andere mensen ook gevoelens hebben. Je kan niet alleen maar rekening houden met jezelf. Er zijn ook andere mensen die om je geven. Leg me nu maar weer weg en laat mijn zusje verder met rust, klootzak." Abel drukt de telefoon geïrriteerd uit en loopt naar me toe. "Waar had Amra het over?" Hij gaat naast me zitten op de bank. Op het moment dat hij gaat zitten veer ik op en loop naar de deur. "Ik heb nu even geen zin in je gezeik Abel, ga alsjeblieft weg." Mijn stem breekt terwijl ik het zeg. De waarheid was dat ik de aanwezigheid van hem nu simpelweg niet kon verdragen. Ik heb mezelf  net verschrikkelijk voor schut gezet en ik heb absoluut geen behoefte om het er met Abel Hannor over te hebben. Hij staat op met een diepe zucht en loopt richting de deur. Net als ik me ontzettend opgelucht voel omdat hij weggaat, stopt hij vlak voor mijn neus. Zijn zachte stem zorgt voor kippenvel op mijn armen. "Weet dat we dit samen moeten doen,  je kan me niet voor altijd ontwijken. Het spijt me trouwens van net. Als je echt niet wilt hoef je niet met Britney over mijn goddelijke lichaam te praten." En met een grijns loopt hij de deur uit, mij in  totale verbijstering achter latend.

------------------------------

* Sorry, sorry, sorry. Het is een beetje een kort hoofdstuk, maar ik vond het tot nu toe ook wel het lastigste hoofdstuk om te schrijven. Hopelijk vinden jullie het toch een beetje leuk. Als je hier überhaupt al bent aangekomen, heel erg bedankt voor het lezen van mijn eerste 6 hoofdstukken op Wattpad. *

Yours truly,

Sterre :))