Belkide bizi yoran şey anılarımızdır. Bitmek bilmeyen ve sürekli acı çektiren pişmanlıklar. Kurtulmak istediğimiz ama asla peşimize bırakmayan, her düşündüğümüzde salya sümük ağladığımız acılarımız- dır.
Selam ben Lisa... Bu hikayenin başrolü. Yada kendini ana karakter sanan değersiz oyuncu...
Sıradan bir hayatım var. Kimsenin istemeyeği türden lanet bir hayat. Ama bu hale getirmek için çok uğraştığımı söylemem lazım. Kötü yaşanmışlıklar, kötü arkadaşlıkları bırakarak bu hale geldim. Mutlumuyum değilim, pişmanmıyım ASLA .
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hikayem şöyle başlıyor. Tam 2 yıl önce babam bir trafik kazasında hayatını kaybetti. Babam olmayınca çok dağıldım, o benim bir tanemdi, her şeyimdi. Nefes almak bile anlamsızlaştı... kötü arkadaşlıklar edindim. Sigaraya başladım, eve gece geldim, içtim falan. Bu arkadaşlarımda para hiç bitmiyordu. Nerden buluyorlar bilmiyodum ama banada herşeyi onlar ısmarlıyordu. Ta ki o gün gelene kadar. Bir mesaj aldım. Mesaj Anya'dandı. 'lisa saat 12 de her zamanki mekana gel. Çok önemli.' Merakla 12 yi bekledim ve gittim. Etraf karanlıktı –doğal olarak- kimsede yoktu. Bekledim bekledim ve sonunda geldiler. Bana bir sır vereceklerini ve kimseye söylemem gerektiğini söylediler. Birazda içmişler belli. Neyse merakla bekledim ama söylemektense gösterelim dediler. Bir markete gittik, yüzümüzü maskeyle kapattık ve Jack belinden bir silah çıkartıp kasiyere tuttu, paraları istedi. Şoka girmiştim. Nasıl yani cidden aman Allahım...
Paraları verirken adam bir butona basmış ACİL SOS. Bizi biraz oyaladı adam ve tam çıkarken polis sesi duyuldu. Ben dükkanın içindeydim onlar girişte. Bir anda hepsi kaçmaya başladı ben kaçarken adam beni tuttu ve polis geldi. Şoka girmiştim, daha neyin içinde olduğunu bile çözememiştim ki ben...
