Úlfr

XIX

De dorpsraad overlegt nog een hele poos met elkaar. Ze lijken het niet echt eens met elkaar kunnen worden over de strafmaat.

Maar uiteindelijk neemt de woordvoerder weer het woord.

'We hebben een klein probleem. Op dit moment kunnen we het niet eens worden welke straf Raynor nu verdiend. Een van de leden van de dorpsraad wil geen standpunt innemen. Hij vindt beide straffen, die voorgesteld zijn, niet juist Hij vindt dood door ophanging te wreed, maar enkel verbanning, zelfs met een brandmerk te licht. De rest van de meningen is evenredig verdeeld, dus zitten we nu in een impasse.'

Rolf staat weer op en zegt: 'Dorpsraad, ik weet niet of ik hier een recht van spreken heb, aangezien ik vele jaren ben weggeweest, maar ik heb een voorstel voor u, dat misschien een tussenweg kan bieden.'

De woordvoerder overlegt even kort met de rest van de dorpsraad en zegt: 'Rolf, je mag misschien wel een tijd weg zijn geweest, maar je bent wel in dit dorp geboren, en ook je redenen om te gaan, zijn begrijpelijk. In principe ben je niet uit vrije wil vertrokken, en daarom vindt de dorpsraad ook, dat je nog steeds een inwoner van dit dorp bent, en daarmee heb je ook een recht van spreken. Maar we zijn natuurlijk ook heel nieuwsgierig naar je voorstel.'

'Ik heb dit net ook al tegen Hallvor verteld, en ik snap ook het bezwaar van de onthouding. Raynor mag dan wel een gruwelijke daad begaan hebben, maar hij verdient het niet om opgehangen te worden. En ik ben het ook eens, dat alleen een verbanning een te lichte straf zou zijn.

Maar wat als we hem een zwaardere straf zouden geven, met een kans om te overleven? Die is weliswaar heel erg klein, maar toch een kans.'

'Interessant, verklaar je nader?'

'Waarom sturen we hem niet de steppen op? We brengen hem, zonder enige kleding of wat dan ook, midden in de steppen. Hij wordt verbannen, en moet dan maar zien of hij kan overleven.'

De woordvoerder kijkt geschokt. 'Maar het wemelt er van de wolven rond deze tijd!'

'Juist! Dat heeft u heel goed. Dat weet ik zelf maar al te goed, ik heb met ze geleefd. Daar maak ik geen geheim van. Want zij zijn het geweest, die me in leven hebben gehouden. Maar Raynor is de oorzaak geweest, dat ik zo jaren heb moeten leven. Ik wil hem die zelfde kans bieden. Misschien kan hij er van leren, maar ik kan niet garanderen, dat ze hem net zo zullen accepteren, als mij.'

'En met dat bedoelt u, dat ze hem zullen doden?'

'Nou ja, het zijn immers wolven. Meestal doden ze de zwakkeren, maar soms nemen ze die ook op in hun roedel.'

De woordvoerder kijkt even naar de rest van de dorpsraad. Iedereen knikt. Dit vinden ze een zeer goed compromis. Raynor wordt niet gehangen, maar verbannen, maar hem wacht wel vrijwel zeker een gewisse dood. En toch wordt hem een kans geboden om te overleven, al is die maar heel erg klein. Een vrijwel perfecte oplossing.

De woordvoerder roept dan hard: 'Raynor Ulriksen! Wij, de dorpsraad, beschuldigen u van verraad en poging tot moord. De straf zal zijn: Verbanning en onteigening van al uw eigendommen. U zal naar het midden van de steppen gebracht worden, waar u maar zien of u kunt overleven. Mocht u hier ooit terug komen, staat het iedere man of vrouw vrij u te doden. Wij hebben gesproken!'

Er klinkt een luid gejuich, iedereen is het met deze beslissing eens.

Maar opeens klinkt weer de hoorn van hun hoofdman.

Verbaasd kijkt iedereen om naar Hallvor.

Hallvor stapt naar voren en legt de hoorn op de grond.

Iedereen kijkt geschokt, want dit is niet gebruikelijk en Hallvor begint te spreken.

'Beste bewoners van Långå. Nu mijn zoon veroordeeld is, valt me te zwaar om mijn taak als hoofdman van dit prachtige dorp voort te zetten. En daarnaast merk ik, dat mijn beste jaren reeds lange tijd voorbij zijn. Het wordt tijd om mijn taken aan iemand anders over te dragen. Ik had het graag aan mijn zoon overgedragen, maar hij was niet geschikt, en bovendien nu verbannen. En aangezien ik geen verdere nakomelingen heb, is het misschien beter, dat de dorpsraad een nieuw stamhoofd kiest.'