Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 110

Vraag me niet hoe, maar ik had het voor elkaar gekregen. Eva was gekalmeerd en we stonden weer samen aan het aanrecht. Voor nu was de lucht in elk geval geklaard en dat was het belangrijkste. Stella moest hier niks van mee krijgen. En een half uur later stond er een goed gevulde pan op tafel waar we op aan konden vallen.

'Ga je ook mij naar bed brengen papa' klom Stella gauw op mijn schoot toen Eva haar mededeelde dat ze naar bed toe moest.
'Nou' deed ik alsof ik daar even over na moest denken.
'Geen spelletjes papa' schudde ze haar hoofd waarna ze tegen me aan leunde. Ze was duidelijk moe en vond mijn grapje nu ook niet leuk dan.
'Zelfs Stella heeft je door' kon Eva er wel om lachen, net als ik zelf trouwens.
'Dan moet papa dat maar doen he' schoof ik mijn arm onder haar benen door zodat ik zo van de bank kon opstaan met haar in mijn armen.
'Ik ben niet een baby' was ze het er alleen niet helemaal mee eens.
'Laat papa even in die waan. Mijn kleine meisje' was ik alleen niet van plan om haar los te laten.
'Mama kijk' vond ze uiteindelijk wel leuk dat ze naar boven gedragen werd.
'Dan bof je maar weer he' gaf Eva haar een aai door haar lange lokken heen.
'Papa is zo sterk' kneep ze me maar wat trots in mijn spierballen.
'Je boft maar met zo'n papa' gaf Eva haar gelijk.
'Misschien kan papa ook jou tillen mama' had ze het bedacht.
'Natuurlijk' had ik Stella op de grond gezet waarna ik me meteen op Eva richte.
'Oh Floris nee' probeerde ze het nog tegen te houden toen ik mijn arm onder haar benen hield. Ze klampte zich uiteindelijk aan me vast waardoor ik haar zo op kon tillen.
'Nu is mama ook een baby' klapte Stella enthousiast in haar handen.
'Wel een grote baby dan hoor' grinnikte ik om haar.
'Maar wel een hele lieve' drukte ik gauw een kusje op haar lippen waarna ik haar terug op de grond zette. Ik wilde haar even laten weten, dat ik haar nog steeds lief vond.
'Maar jij bent papa's allerliefste' had ik Stella weer opgetild om haar naar haar slaapkamer te brengen.
'Ga je lekker slapen' stopte ik haar in. Haar pyjama had ze immers al aangekregen vlak na het eten, toen ze nog heel even televisie mocht kijken van haar moeder terwijl wij de tafel afruimde.
'Ga jij zo weer naar huis' stelde ze nu haar vraag waarmee Eva me eerder al  geconfronteerd had aan mij.
'Ja liefje' kon ik niet anders dan dat bevestigen.
'Maar ik wil dat niet' klampte ze zich aan mij vast.
'Soms moet er weleens iets dat we niet willen' probeerde ik haar uit te leggen terwijl mijn hart nu ook echt brak. Ik wist nu wat Eva al die keren mee had moeten maken.
'Waarom dan' nam ze geen genoegen met dat antwoord.
'Omdat het nou eenmaal zo is. Maar vergeet nooit dat papa heel veel van jou houd. Hier in zijn hart' legde ik mijn hand op mijn hart. 'En we gaan snel weer iets leuks doen. Beloofd' beloofde ik haar. Ik wist niet wat ik anders nog moest zeggen. Hoe moest ik een kind van vijf uitleggen hoe het werkelijk zat, als ik het zelf eigenlijk ook niet wist. Nu besefte ik dan ook pas, hoe moeilijk ik het Eva al die tijd gemaakt had. En dat kwam nu keihard bij me binnen.