Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 43

Al 2 weken voelde ik me de gelukkigste man op aarde. Sinds 2 weken droeg Eva officieel mijn naam en iedere keer als ze haar 'nieuwe' naam gebruikte voelde ik me nog steeds glimmen van trots. Ook de ring die 24 uur per dag om mijn vinger blonk droeg daar aan mee. De ring die me voor altijd van mijn losbandige verleden verlost had. Wie had ooit gedacht dat ik, Floris Wolfs, zou trouwen? Ik in ieder geval niet. Ik was veel te veel met de vrouwtjes bezig. Vond het veel te leuk om te flirten. De eerste keer dat ik Eva zag veranderde dat opslag. Ik wou niet meer die flierefluiter zijn. Met mijn stomme kop heb ik veel dingen gedaan die Eva ver bij me vandaan hebben gedreven. Gelukkig won ik met veel geduld steeds haar vertrouwen terug en is ze nu officieel van mij. En van mij alleen. Er is geen man meer die haar nog bij me weg kan kapen nu ze mijn ring draagt.

Bezorgd keek ik voor de 80ste keer op mijn horloge. Eva had al lang op het bureau moeten zijn. Saar en zij waren eerder van huis vertrokken dan Roos en ik. Ik liep het kantoortje van Mechels binnen. "Mevrouw Mechels?" "Kun je niet kloppen, Wolfs?" Zat ze duidelijk niet op mij te wachten. "Sorry ik..." "Wat kan ik voor je doen, Wolfs?" Onderbrak ze me. "Ik heb nog meer te doen!" Ik slikte. "Weet u misschien waar Eva is?" Ze keek me niet-begrijpend aan. "Eva? Ze is jouw vrouw, Wolfs. Waarom zou ik dan weten waar ze is? Als iemand zou moeten weten waar ze uithangt ben jij dat." Ik sloot mijn ogen. Mechels was in een pestbui. Ik zou er zelf wel achter zien te komen waar ze was. "Laat maar. Ik neem de rest van de ochtend verlof. Eva ook." Zonder haar reactie af te wachten liep ik het kantoor uit. "Romeo, kun jij de telefoon van Eva uit peilen? Ze had hier al lang moeten zijn. Ze zou als ze Saar naar het kinderdagverblijf had gebracht meteen naar het bureau komen. Het dagverblijf is hier dichterbij dan de school van Roos waar ik ben geweest. Ik snap niet waar ze blijft. Ik maak me zorgen om haar." Het auto-ongeluk van 2 en half jaar geleden spookte weer door mijn hoofd. Ik keek over de schouder van Romeo mee. "Haar telefoon is uit. Hij is voor het laatst aan geweest bij het kinderdagverblijf. Het lijkt er op dat ze niet gevonden wil worden. Het spijt me, Wolfs." Ik sloot mijn ogen en probeerde in mijn hoofd na te gaan waar Eva zou kunnen zijn. Ik rende het bureau uit en begon als een kip zonder kop heel Maastricht rond te rijden. Na een halfuurtje vond ik haar auto. Natuurlijk! Ze heeft me gezegd dat ze nog iets af moest sluiten!

In een snel tempo liep ik naar de plek die nog in mijn geheugen stond gegrift van toen ik hier jaren geleden met Eva was geweest. Zoals ik al verwacht had zat ze gehurkt bij het graf van haar vader. Ik besloot haar niet te storen maar wel te blijven wachten. Ze zou me straks hard nodig hebben.

Ik wist niet hoe lang ik hier al was. Er was zo ontzettend veel wat ik tegen mijn vader wou zeggen. Al dagen zat het in mijn hoofd. Maar nu ik hier was leek ik de juiste woorden niet te kunnen vinden. Kom op, Eva. Niets is fout. Ik haalde diep adem. "Ik ben hier om afscheid van je te nemen, pa. Afscheid van jou en afscheid van mijn verleden. Ik ben voorgoed verlost van de naam 'van Dongen.' en ik kan je niet vertellen wat voor opluchting dat voor me is. Ik voel me voor het eerst in mijn leven vrij! Weet je wat ik gedaan heb? Iets wat jij me altijd ten strengste verboden hebt. Ik heb mijn hart gevolgd en ik ben getrouwd! Met de liefde van mijn leven. De vader van mijn 2 fantastische kinderen. En ik ben zó vreselijk dankbaar dat mijn meiden jou nooit gekend hebben. Dat mijn man jou nooit gekend heeft. Want die had je hoogst persoonlijk om gelegd, pa. Al was het het laatste wat hij deed, hij had je af gemaakt. Voor mij. Maar we dwalen af. Dit is de allerlaatste keer dat ik hier kom. Ik ga vanaf nu door het leven als Eva Wolfs. Eva van Dongen bestaat niet meer. Die heb ik voorgoed uit mijn geheugen gewist. En dat ga ik nu bij jou ook doen. Vanaf nu heb ik geen vader meer, Henk." Ik pakte een steentje van het graf en smeet die hard tegen de steen aan. "Ik haat je, Henk! Ik haat je uit het diepst van mijn hart! Nóóit zal ik je vergeven wat je mij aan hebt gedaan!" Met een ruk draaide ik me om. Klaar om voor de allerlaatste keer hier weg te rennen. Maar daar stond mijn man. Met gespreide armen. Ik wist niet hoe hij me gevonden had, maar wat was ik blij dat hij er was. Ik liep langzaam in zijn omhelzing en voelde hem meteen zijn beschermende armen om me heen slaan. Zijn vertrouwde armen. Hij liet me los en drukte een kus op mijn lippen. Met zijn hand streelde hij door mijn warrige haren. "Ik ben zó vreselijk trots op jou, mooie, lieve Eva Wolfs." Voor het eerst drongen zijn woorden écht tot me door. Voor het eerst maakte zijn complimentje me niet verlegen. Voor het eerst voelde ik me stralen na een complimentje van hem. "Dat weet ik mijn liefste, allerliefste Wolfs." Hij drukte nogmaals een kus op mijn lippen. Met Wolfs aan mijn zij kon ik, vanaf nu, de hele wereld aan. De woorden die hij ooit tegen me zei werden me door een stemmetje in mijn hoofd ingefluisterd. 'En al is het het laatste wat ik doe, er komt ooit een dag dat je me geloofd. Dat je nooit meer twijfelt aan mij en mijn gevoelens voor jou.'  En dat was hem gelukt. Hij had, door met me te trouwen, mijn twijfels en onzekerheden voor de rest van mijn leven laten verdwijnen.

**Einde**

Dat was hem dan! Het einde van mijn verhaal! Ik wil al mijn lieve stemmers, al mijn lieve lezers, bedanken voor het lezen en waarderen van mijn eerste verhaal. Jullie stemmen en jullie lieve woorden hebben me heel erg geholpen. Heel erg goed gedaan. Jullie zijn de beste!