Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 112

Het was ook maar de vraag of ik dit nog lijmen kon. Want ik wilde nog steeds niks liever dan haar, maar waarschijnlijk was zij nu wel helemaal klaar met mij.
'Het spijt me hoe ik het allemaal aangepakt heb' bekende ik haar. Wat moest ik anders, en ik meende het wel echt uit de grond van mijn hart.
'Je betekent echt heel erg veel voor me, en ik wil echt heel graag mijn leven met jou delen, maar ik kan er nu geen punt achter zetten met Nicole. Ik heb haar gezworen dat ik bij haar zou blijven, ook als ze geen kinderen kan krijgen. Als ik nu bij haar wegga en die uitslag komt dan, dat kan ik haar niet aandoen. Ik begrijp het wel als je daar niet op wilt wachten' legde ik haar nogmaals uit waarom ik er zo over dacht.
'Als jij het was geweest, dan had ik het precies zo gedaan, ik voel me wel verantwoordelijk voor haar. Ik hoop dat je dat wel begrijpt' wilde ik dat ze me begreep.
'Ik weet niet of ik dat kan' schudde ze haar hoofd.
'Dat begrijp ik. Het is niet niks dat ik van je vraag' knikte ik begrijpend terwijl mijn hart in miljoenen stukjes brak. En dat al voor de zoveelste keer vandaag.
'Ik bedoel, hoelang gaat het nog duren' leek ze nu toch terug te krabbelen.
'Ik weet het niet' haalde ik mijn schouders op. 'We hebben die onderzoeken gehad, we wachten op de uitslag, en dan komt de klap. Als ik dan alsnog zeg dat ik bij haar wegga en ze komt erachter dat ik Stella heb, dan vermoord ze me echt. En terecht dat wel' dacht ik hardop na. 'Ik kan het je niet zeggen Eef, een maand, twee maanden' wist ik het echt niet.
'Ik kan echt niet een halfjaar lang blijven toekijken hoor' schudde ze haar hoofd.
'Ik weet ook dat ik dat niet van je kan vragen' knikte ik begrijpend. 'Maar weet wel dat je echt heel veel voor me betekend' benadrukte ik het haar nogmaals.
'Mag ik je nu wel even vasthouden' bleef ik twijfelend staan. Ik had het lef niet meer om het gewoon te doen. Terwijl ze knikte zette ze een stap dichterbij zodat ik haar in mijn armen kon sluiten. Haar weer even vast kon houden en haar kon laten merken hoeveel ze precies voor me betekende.
'Sorry dat ik dat zei over mijn vader. Ik voelde me zo gekwetst, maar ik meende het echt niet. Ik ben blij dat je me van hem verlost hebt. Ik had dat nooit moeten zeggen' begroef ze haar gezicht in mijn hals terwijl ik mijn armen stevig om haar heen had.
'Het is al goed, ik begrijp het' was ik dat allang weer vergeten toen ze me duidelijk maakte wat ik allemaal verkeerd had gedaan. Dat was allemaal vele malen erger dan die ene opmerking van haar.
'En je moet niet meer steeds zeggen dat het goed komt' drukte ze me ook nog even op het hart.
'Ik zal proberen het niet meer te doen' stemde ik ermee in. Maar dat was wel lastig. Ik wilde iedereen altijd graag geruststellen, maar dat kon nou eenmaal niet en ook daar had ze gelijk in. Ik moest het niet meer doen.

Behalve reacties op dit deel, ben ik ook wel benieuwd wat jullie van de cliff denken. Het is tenslotte alweer dinsdag en vrijdag is de cliff van dit seizoen.
Zal ik mijn idee er even over delen?
Ik denk dat er wederom iemand dood gaat, dat is echt mijn zwartste vermoedden. Of Wolfs of Eva. En dan is het patsboem einde van Flikken. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik dat denk. Maar Wolfs heeft een ring gekocht, hem nog niet aan Eva gegeven, en dat terwijl Victor ooit eens gezegd heeft dat de relatie tussen Wolfs en Eva er wel komt. Maar dat verdraagt Bols niet en dus denk ik dat als Wolfs zijn liefde aan Eva verklaard heeft er één van de twee dood gaat. Door Bols.
Sorry voor deze theorie, en ik hoop zelf ook dat dit geen waarheid is 😂
Kom maar op met jullie ideeën ☺️