Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 114

Bezweet en plakkerig lagen we nog tegen elkaar aan op de bank. Zo breed was die al niet, laat staan als je er dan samen op ligt.
'Heb je een dekentje' zocht ik om me heen voordat we het koud zouden krijgen.
'Onder de tafel' wees ze me de plek waarna ik ons toe dekte.
'Dat was zo lekker' kon ik geen genoeg van haar krijgen. Het was elke keer weer een feestje dat was een zekerheid.
'Maar nu moet je wel weer naar huis' zuchtte ze terwijl ze haar hoofd tegen mijn borst aanlegde.
'Ik weet het. Ik wou dat ik hier kon blijven' hoopte ik het leed zo een beetje te verzachten. Als ze maar wist dat ik ook niks liever wilde dan bij haar zijn.
'We moeten dit ook gewoon niet meer doen' was ze van mening. En eigenlijk had ze ook wel gewoon gelijk. We maakte het ons zelf ook alleen maar moeilijker.
'Misschien' haalde ik dan ook twijfelend mijn schouders op. Want het was dan misschien wel beter, maar ik wilde er niet aandenken dat ik haar niet meer kon aanraken, haar niet meer kon voelen en niet meer van haar kon genieten. Dan zou ik het zeker weten niet meer volhouden thuis met alle gevolgen van dien. En die gevolgen wilde ik echt niet op mijn geweten hebben.
'Misschien' zei me na maar dan met een gek stemmetje. Alsof ze me belachelijk maakte.
'Zit je me nou belachelijk te maken' vroeg ik haar dan ook verbaasd terwijl ik haar zachtjes over haar buik kietelde.
'Nee hoor, ik doe jou gewoon na' schudde ze onschuldig haar hoofd terwijl haar gelach haar verraden.
'Niet tegen me liegen he' kietelde ik haar nogmaals maar nu iets gemener dan daarnet.
'Ah nee Floris niet doen' begon ze al met haar benen te spartelen.
'Wat zei je' had ik er plezier in om haar zo te plagen.
'Dat je de allerliefste bent' drukte ze haar lippen op de mijne.
'En jij de allermooiste' streelde ik haar over haar wang heen.
'Wanneer ga je weg' kroop ze weer terug tegen me aan alsof ze me zo bij haar probeerde te houden.
Een brok slikte ik uit mijn keel. Ze had gelijk, ik moest echt naar huis, maar ik wilde haar niet zo achterlaten, alsof het niks betekend had. Even seks hebben en als ik aan mijn trekken gekomen ben dan ga ik er weer vandoor. Dat was niet eerlijk, en ze verdiende dat ook zeker niet.
'Ga maar gewoon, het is goed' trok ze deken van me af zodat ik volledig naakt nog naast haar lag.
'Wil je niet zo gemeen doen' vond ik het echt niet leuk dat ze nu zo deed.
'Jij bent ook gemeen' haalde ze haar schouders op alsof het mijn eigen schuld was. Wat ook wel zo was, ik had dit zelf gecreëerd daar had ze dan weer wel gelijk in.
'Ik moet het misschien niet zeggen, maar ik hou van jou' liet ik me van de bank afglijden waar ik nu naast op mijn knieën zat.
'Zeg maar niet nee' schudde ze opnieuw haar hoofd terwijl ze zich groot probeerde te houden. Ik zag het aan alles, als ik de deur zo meteen achter me dicht zou trekken dan kwam er een stortvloed aan tranen uit. En dat wilde ik niet. Ik wilde haar niet ongelukkig maken, ik wilde haar juist gelukkig maken.