Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 120

Sorry voor het vorige deel 😇

Even wist ik helemaal niks meer uit te brengen, ik was totaal uit het veld geslagen door deze mededeling.
'Ben je niet blij' merkte Nicole dan ook op dat ik niet zo enthousiast was als dat zij dat was.
'Jawel' stamelde ik terwijl er zo ongelofelijk veel door mijn hoofd heen schoot.
'Je lijkt anders niet heel blij. Hier hebben we zolang opgewacht' begreep ze er helemaal niks meer van.
'Ik ben ook wel blij' verzekerde ik haar ervan. 'Je overvalt me er alleen nogal mee' bekende ik haar. Ik had veel verwacht, maar dit totaal niet.
Ik was er al die tijd echt vanuit gegaan dat er bij haar iets niet goed zat en dat er waarschijnlijk nooit een kindje zou komen.
'Ja dat zie ik' was de glimlach niet van haar gezicht af te krijgen.
'Wij worden zo'n gelukkig gezinnetje' sloeg ze haar armen om mijn nek waarna ze me kuste.
'Absoluut' kon ik niet anders dan dat beamen. Ze was zo anders, zo de vrouw waar ik toen de tijd verliefd op ben geworden. Nu is ze echt de vrouw die ze altijd is geweest, tot die rot kinderwens maar niet in vervulling ging. Maar nu is ze weer helemaal terug. Mijn eigen lieve Nicole.
'Jij dacht echt dat één van ons iets mankeerde he. Ik voelde gewoon dat het niet zo was' had ze me wel een beetje door.
'Eigenlijk wel ja. We hebben het zolang geprobeerd' gaf ik toe dat ik het echt gedacht had.
'Niks is minder waar' draaide ze trots een rondje.
'Nic ik moet je iets vertellen' verzamelde ik al mijn moed bij elkaar. Het moest er nu gewoon uit.
'Wat is er, je bent echt niet blij he' had ze nu wel door dat het ernst was.
'Dat heeft er niks mee te maken' schudde ik mijn hoofd.
'Toen je zei dat ik echt dacht dat het aan één van ons lag. Dacht ik aan jou, ik durfde je het niet te vertellen omdat ik weet hoe veel het voor je betekend' begon ik mijn verhaal.
'Waarom aan mij, zie je dat aan de buitenkant' maakte ze er een grapje van.
'Nee natuurlijk niet' schudde ik geïrriteerd mijn hoofd dat ze me niet liet uit praten.
'Ik heb een dochter' zuchtte ik. Zo dat was er vast uit.
'Een dochter' keek ze me ongeloofwaardig aan.
'Ja' knikte ik. 'Ze heet Stella en ze word bijna zes. En voordat je nog iets zegt. Ik weet dit zelf ook nog niet zo heel erg lang' verdedigde ik mezelf vast op voorhand voordat ze zou denken dat ik haar binnen onze relatie bedrogen had.
'Oh' was zij nu degene die uit het veld geslagen was. 'Ik was bang voor je reactie en dat je dingen zou gaan denken en daarom heb ik je niks gezegd' verontschuldigde ik me tegenover haar.
'Maar wie is haar moeder haar' wilde ze toen weten.
'Mijn toenmalige vriendin van de politieacademie' vertelde ik haar eerlijk.
'Die toen verdwenen is' kon ze het niet geloven.
'Ja. Zij is de vrouw die we een paar weken geleden op straat gevonden hadden die zo was toegetakeld' vertelde ik haar het werkelijke verhaal.
'Je zei dat het je ging om het feit dat het een vrouw was. Niet dat je haar kende' keek ze me verraden aan. Ik had niet tegen haar moeten liegen.