Unknown Love

~ Amnesia 1~

Επιτελους η συνεχεια. Συγνωμη που σας κρατησα τοσο καιρο με την αγωνια αλλα καταλαβενεται οτι η τριτη λυκειου εχει διαβασμα. Προσπαθω οταν εχω χρονο να γραφω εστω και λιγο. Λοιπον. Ελπιζω να σας αρεσει. Enjoy!

Εφης POV:

Πεταξα τα τριαναφυλλα και κατεβηκα την σκαλα γρηγορα. Δεν ηξερα που πηγενα. Τα ματια μου ηταν θολωμενα απο το κλαμα. Ακουσα ενα δυνατο ηχο και οταν σηκωσα τα ματια μου απο το δρομο ειδα ενα φως να ερχετε κατα πανω μου. Μετα δεν θυμαμαι τιποτα. Οταν ανοιξα τα ματια μου εβλεπα ενα ασπρο φως. Στην αρχη σκεφτικα οτι πεθανα αλλα μετα ενιωθα εντονο πονο στο κεφαλι, στο χερι και τα δεξια πλευρα μου. Μετα απο λιγο ηρθε ενα γιατρος. Με μια γρηγορη συζητηση που ειχαμε μου ειπε οτι με χτυπησε αυτοκινητο και ειχε δημηουργηθει αιματωμα στο κεφαλι. Δεν θυμωμουν τιποτα. Ολα ηταν θολα. Μπηκε μια γυναικα στο δωματιο. "Αγαπη μου!" φωναξε με το που με ειδε. "Ψυχη μου πως νιωθεις;" συνεχισε. Δεν μου θυμιζε κατι. Την κοιταγα παραξενεμενη. "Αγαπη μου η μαμα ειμαι!" ειπε γεματη αγωνια. Η μαμα μου ε; "Μαμα;" της απαντησα. "Ναι αγαπη μου. Η μαμα!" ειπε και χαμογελασε πλατια. Μου εδωσε ενα φιλι στο μετοπο και μιλησε για λιγο με το γιατρο. Ηταν μακρια ομως και το μονο που καταφερα να ακουσω ηταν μερικη αμνησια. Δεν θα θυμωμουν γεγονοτα και προσωπα για ενα χρονικο διαστημα αλλα αν αυτο το διαστημα ξεπερνουσε τον ενα χρονο θα κινδυνευα να ειναι μονιμο. Μετα ηρθε ο γιατρος και τα ειπε και σε μενα και προσπαθησε να μου θυμισει καποια πραγματα.Μετα μπηκε στο δωματιο η κολλητη μου η Ρενα. Αφου καθησε μαζι μου βγηκε στο διαδρομο με τους δικους μου. Μετα ηρθαν και αλλα κοριτσια απο το σχολειο. Μεινανε μαζι μου μεχρι που τις πηρε ο υπνος. Ομως κατι ελειπε απο μεσα μου. Κοιταξα το τραπεζακι διπλα απο το κρεβατι. Καποιος ειχε φερει κοκκινα λουλουδια. Ξαφνικα ενιωσα σαν κατι να θυμιθηκα....αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω τι. Προσπαθουσα να θυμηθω μεχρι που με πηρε ο υπνος.

Ζωης POV:

Δεν γινοταν να καθομαι σπιτι και η Εφη μου να παλεβει για τη ζωη της. Δεν με χωραγε ο τοπος. Ετσι αποφασισα να παω στο νοσοκομειο. Βγηκα στο δρομο και βρηκα ταξι. Οταν εφτασα πηγα στις πληροφορειες και μου ειπαν σε ποιο δωματιο την εχουν. Απ εξω ηταν οι γονεις της που ειχαν ξεμεινει απο καφε και τη μητερα της την ειχε παρει ο υπνος. Ο πατερας της ελειπε. Τον ειδα να πηγενει προς την καφετερια του νοσοκομειου. Με γρηγορες κινησεις μπηκα μεσα οσο πιο ησυχα μπορουσα. Ηταν δυο κοριτσια διπλα στη Εφη που για καλη μου τυχη ειχαν ξεραθει στον υπνο. Πηγα και της επιασα το χερι. Οταν την ειδα στην αρχη παγωσα. Ειχε ενα χτυπημα στο κεφαλι που φαινοταν αρκετα σοβαρο. Ειχε σπασει το χερι της, φοραγε κολαρο και το ποδι της ηταν κρεμασμενο ψηλα. Καθησα σε μια καρεκλα διπλα της και της ψυθιρισα "Συγνωμη μωρο μου. Σαγπαω τοσο πολυ. Ανοιξε τα ματια σου να στο πω. Μην με αφησεις σε παρακαλω." Μετα της εδωσα ενα φιλι στο μαγουλο και συνεχισα να της κραταω το χερι. Εκεινη χαμογελασε. Ετρεχαν δακρυα απο τα ματια μου. Δεν μπορουσα να την βλεπω ετσι. Μετα απο λιγο εφυγα για να μην με βρει κανενας εδω. Γυρησα σπιτι και ξεσπασα σε λυγμους μεχρι που με πηρε ο υπνος. Το επομενο πρωι ξαναπηγα. Οταν με ειδε η κολλητη της εκανε τα παντα για να με διωξει αλλα καταφερα να την πεισω να την δω για λιγο. Ηταν ξυπνια. Αχ Θεε μου τι χαρα! Ειχε ξυπνησει. Πηγα να της μιλησω:
Ζωη: Εφη μου πως εισαι;
Εφη: Σας ξερω απο καπου;
Ζωη: Αγαπη μου εγω ειμαι. Η μικρη σου, αγαπη σου.
Εφη: Αχ συγμωμη δεν σας θυμαμαι! Ξερετε με χτυπησε αυτοκινητο και εχω αμνησια. Το μονο που θυμαμαι ειναι οτι βγηκα στο δρομο κλαιγοντας.
Ζωη: Μηπως θυμασε γιατι;
Εφη: Δεν θυμαμαι αλλα πρπει να σου πω οτι εχεις και γαμω τα χαμογελα.
Ζωη: Αχ αγαπη μου ευχαριστω. Μου το ειχες πει και οταν πρωτογνωριστηκαμε.
Εφη: Σας γνωριζω απο καπου;
Ρενα: Ελα Ζωη. Αρκετα την κουρασες. Φυγε.
Εφη: Αχ μην την διωχνεις. Ειναι τοσο ομορφη.
Ρενα: Εσυ ακομα και οταν εισαι κυριολεκτικα βαρεμενη γινεται χειροτερα το IQ σου...Αρε ερωτοχτυπημενα και τα δυο. Ελα Ζωη εφυγες...
Εφη: Οχι οχι οχι! Μεινε. Μη φευγεις. Μη με αφησεις.
Ζωη: Δεν θα σε αφισω ποτε ξανα.

Καθησα περιπου μιση ωρα και προσπαθουσα να της θυμισω μερικα πραγματα αλλα δεν με προσεχε. Φαινοταν οτι το μυαλο της ηταν αλλου.

Ζωη: " Σκεφτεσαι κατι;"
Εφη: " Προσπαθω να θυμιθω γιατι βγηκα στον δρομο κλαιγοντας!"
Ζωη: " Και; Σου ηρθε τιποτα;"
Εφη: " Εχεις πολυ ωραιο χαμογελο!"

Μονο αυυο ελεγε. Ειχε κολλησει εκει. Μετα απο λιγο την πηρε ο υπνος. Καθησα και της κραταγαλιηο το χερι. Μετα απο λιγο μπηκε και η Ρενα για να με διοξεο αλλα εκεινη τη στιγμη ακουσαμε την Εφη να μουρμουριζει κατι στον υπνο της. Δεν καταλαβεναμε τι. Μετα απο λιγο το ειπε πιο καθαρα...

Εφη: "Αλεκα!? Ζωη!?Οχι!Οχι!"

Η Ρενα με κοιταξε αγριεμενη. Χαμηλωσα το βλεμμα μου και εφυγα.

Εφης POV:

Οταν ειναι η Ζωη διπλα μου δεν ξερω...νιωθω περιεργα. Ωραια αλλα περιεργα. Και στο υπνο μου. Βλεπω περιεργα ονειρα με τη Ζωη. Μπερδεμενα. Σκορπιες εικονες. Ειχε ερθει χτες να με δει. Μετα μιλησα με τη Ρενα και της ειπα για τα ονειρα μου.

Ρενα: "Δηλαδη τι εννοεις σκορπιες εικονες;"

Εφη: " Σκορπιες πως να το πω; Ειμαι σε μια γεφυρα. Κατι κραταω. Νομιζω κοκκινο.Μετα βλεπω κατι που με σοκαρει. Ειναι και η Ζωη εκει. Και μετα βλεπω το φως του αυυοκινητου. Και μετα ξυπναω..συνηθως δακρυσμενη"

Ρενα: " Απο το σοκ θα ειναι αγαπη μου. Μην φοβασαι. Ολα θα πανε καλα. Ξεκουρασου και μην το σκεφτεσ...

Πριν τελειωσει τη φραση της ανοιξε η πορτα και μπηκε μεσα η Ζωη. Κρατωντας ενα μπουκετο κοκκινα τριανταφυλλα. Με μια λαρτα που ελεγε "ΣΥΓΝΩΜΗ!" Κατι μου θυμιζουν εμενα αυτα τα λουλουδια...κατι που αμα το βρω νομιζω θα ναι πολυ συμαντικο. Οχι...δεν μπορει...το ονειρο περναει απο μπροστα μου.. "Κραταγα κατι κοκκινο"

Εφη: "Ζωη....φυγε.."

Αυτο ηταν και για σημερα. Ελπιζω να σας αρεσε. Πατηστε αστερακι και τα λεμε στο επομενο...Byee!