Love me, Teacher! -RASTRO Fanfic Story..

What Have I done

GLAIZA POV

I really miss her! But the look on her face, I don't know how to say this, pero parang ang nagwawalang puso ko, ang reason nito, ay ang expression ng mukha nya. She's mad! I don't like it.

Bakit ba sya nagagalit? Wala naman akong ginagawang masama. Lovi just sleep here, it doesn't mean na girlfriend ko na kaagad sya. Hay! Nakakasira ng ulo. Mas lalo tuloy sumakit ang ulo ko.

I know I have to say something, sa mukha palang ni Rhian. Halatang galit sya. Kaya pinagkilala ko silang dalawa.

Alam kong nagpipigil lang si mine ng emotion nya. Si Lovi naman, wala lang. Hindi sya manhid alam ko, pero parang wala syang pakialam sa inaasta ni Rhian.

Syempre, hindi naman sila magkakilala. So bakit sya magiging affected diba?

And to think of it, si Lovi, hindu mahilig maglabas ng emotion yan. Parang paalgi lang syang chill sa life na.

Si Grandma naman, parang naguluhan din sa dalawang ito. Hindi pwede ang ganito. Baka palayasin ako ni Grandma. Wala akong matitirhang iba pag nagkataon.

I tried to relax. Masakit din kasi ako ulo ko, dahil sa inuman kagabi at sa puyat.

Hindi manlang ako nakaupo dahil hinatak kaagad ako ni Rhian papunta sa kwarto. At sinara nya ang pinto.

Rhian: "Tell me, who is she?"

Me: "Officemate ko mine."

Rhian: "Bakit nandito sya sa kwarto mo? Mag umaga?"

Me: "Dahil dito sya natulog kagabi, kasi we were drunk."

Relax lang sana ako eh, pero ang sakit talaga ng ulo ko.

Rhian: "So uminom pala kayo? Ano pa ba ang hindi ko alam sayo Glaiza?"

Ano bang problema kung nakipag inuman ako? Ngayon ko lang naman ginaw ito.

Me: "Wag ka namang O.A hindi naman porket girlfriend kita, kailangan mong malaman lahat ng ginagawa ko. Ang hirap na nga nating magkaroon ng communication. Tapos mag eexpect ka pa na lahat ng bagay makikwento ko sayo?"

Medyo mataas ang tono ng pagkakasabi ko, bakit ba kasi ganoon sya?

Then narealize ko ang sinabi ko, shit! Hindi dapat ganoon ang sinabi ko.

I know I've hurt he, and I hate myself for doing that.

Me: "I'm sorry, hindi ko dapat sinabi yon, I didn't mean it. I'm sorry."

Rhian: "No! You mean it. Hindi mo naman sasabihin yon, kung hindi totoo diba? Mukhang nag iba ka na sa Glaiza na nakilala ko, na minahal ko. Bakit? Dahil ba sa babaeng yon."

Me: "No, hindi sya kasali sa usapang ito. Mine naman. Don't be like this. Mali yang iniisip mo."

I hate her thinking that way. Wala ba syang trust sakin?

Rhian: "Mali nga ba? Eh bakit ka galit? Bakit imbes na yakapin at maging masaya ka na nandito ako, bakit ganito tayo ngayon?"

Hay, ano ba ito?

Me: "Dahil nga dyan sa iniisip mo."

I can't handle the pain in my head.

Rhian: "Ano ba sa tingin mo ang iniisip ko?"

Me: " Na niloloko kita."

Rhian: "Niloloko mo ba ako?"

Me: "Ofcourse not."

Rhian: "Then why is there someone else who slept here with you? Bakit kailangan mong magpatulog dito sa kwarto mo? Sa kama na sakto lang ang isang tao?"

Me: "°Ang gulo mo mag isip."

I can't think straight.

Rhian: "Yeah! Magulo nga talaga. Sa tingin ko sayang lang ang pagpunta ko dito. Mukhang nakagulo pa ako."

I look down, not knowing what to say anymore. Alam kong nasaktan ko talaga sya. At ayokong madagdagan pa ito.

Rhian: "Aalis na ako."

Naglakad sya papunta sa pintuan, but I hold her hand.

Rhian: "Bitiwan mo ako Glaiza."

Me: "Don't go."

Ayokong umalis sya, pero tingin ko kailangan ko munang maligo, kumain, par makapag isip ako ng matino. Para akong sira nito eh!

Rhian: "It's too late for that. You don't need me anymore."

At lumabas na sya ng kwarto ko.

What have I done? I'm supposed to be happy right now! She's here. Pero bakit ganito ang nangyari?

Rhian: "Grandma, thanks for everything, I'm giong now."

Grandma: "But you just got here."

Rhian: "I know, but I have to go now."

Grandma: "Well then, take care."

Ayokong umalis sya, pero parang wala naman akong magagawa dahil sa inasal ko sa kanya.

I put my arm on the door while my tears keep falling on my face.

Me: "Please don't go."

Rhian: "Sana kanina mo pa naisip na nandito ako para sayo. Dahil miss na miss na kita, pero mukhang iba na ang gusto mo."

Napatingin nalang ako sa papalayong taxi na sinakyan nya. Ano ba talaga nangyayari sakin?

Maya maya, nasa likod ko na pala si Lovi.

Lovi: "It's okay. Atleast you know the truth. You didn't do anything wrong, give her space."

Me: "I've hurt her."

Lovi: "Every relationship comes to that. I better be going. We still have work to do."

Me: "Okay."

Lumabas na si Lovi. Nakatingin lang ako sa kanya habang papalayo. Alam ko sa sarili ko na wala akong gusto kay Lovi. I just want her around. Syempre, one year na kaming magkasama, magkaibigan, kaya sanay na ako na andyan sya palagi.

Then suddenly, nauntog ako sa pinto. And that cleared my mind!

I dialed Rhian's number, pero hindi nya ito sinagot. Pag dial ko ulit, wala na, nakapatay na ang phone nya. I guess nasa byahe na sya.

Shit! Hindi sya pwedeng umalis, hindi.

I texted my boss na hindi ako makakapasok ngayon, bahala na. Basta hahanapin ko si Rhian.

I took a very quick bath, and then, I went to the airport. Pero wala akong makitang Rhian.

Hindi sya pwedeng umalis, no! Ang tanga ko! What have I done?

I stayed there and asked kung may nakaalis ng eroplano papuntang pinas! Naiyak nalang ako, nakaalis na sya. Hindi ko manlang sya naabutan.

Ang tanga tang ko! I cried in the airport, wala akong pakialam kung pinagtitinginan ako, but I want to cry, para maalis ang galit sa puso ko.

Bakit ko ba kasi ginawa yon? Sana hindi ako nagpadala sa sakit ng ulo ko, edi sana masaya kaming magkasama ngayon.

Gustong gusto ko syang sundan papunta sa pinas, pero hindi pwede, baka makulong pa ako kung lalayasan ko ang trabaho ko ng hindi tapos. Three years ang kotrata ko, kaya dapat tapusin ko ito.

Pero pano kami ni Rhian? Pano ko aayusin ang relasyon namin? I'm gonna need the help of my friends and my family sa Pilipinas. Sana maayos ko pa ito.

I lose my hope, I wipe my tears, at lumabas ng airport. Pumara ako ng taxi, at nagpahatid ako sa bahay. Pagkapasok ko sa kwarto ko, doon ako umiiyak ng umiyak.

Please, sana maayos ko pa ito. Sana wag nya akonh sukuan.