Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

35.

'Wat?' Bilal blijft me met grote aankijken. 'Ben je serieus?', vraagt hij vervolgens met glinsterende ogen. 

'Wat kijk je me zo aan? Dat is toch wat je wilt' 

'7lef je maakt geen grapjes met mij', zegt hij dan serieus. 

Had ik al gezegd dat deze guy mij stresst?

'Ik maak geen grapjes' '7lef' Ik rol met mijn ogen. 'Wollah'

Opgelucht leunt Bilal achterover tegen zijn kussen, en blijft met een grote lach op zijn gezicht voor zich uit kijken. 

'G ik ben weer beter ik kan naar huis', zegt hij enthousiast. Ik hou hem tegen als hij op wilt staan. 'Ik ga heus niet voor jou. Ik ga voor mezelf en voor de toekomst van mijn kind, als dat niet beter was voor ons zouden deze woorden nooit uit mijn mond zijn gekomen', zeg ik streng. 

Bilal blijft me met een lach aankijken. 'God, ik sla die lach zou van je gezicht'

Ik sta op, en maak aanstalten om weg te gaan. 'Je heb toch niet-' Hij maakt zijn zin niet af. 

Ik draai me om. 'Ik heb wat niet?' Bilal blijft me zwijgend aankijken. 'Nee, ik heb geen contact met mijn familie opgenomen, en het is geen plannetje dat ik samen met ze heb bedacht', zeg ik met een gemaakte glimlach op mijn gezicht. 'Alsof hun mij nog als familie zien', voeg ik er zacht aan toe, waarna ik de kamer uitloop en de deur achter me dicht doe. 

Ik loop het gebouw uit, en stap in Bilal zijn auto. Ik heb niet eens een rijbewijs bij me, als ik word gepakt ben ik fucked.

Moe blijf ik voor me uit kijken. Wat ga ik nu doen? Geen idee.  Het beste ervan maken, denk ik. Accepteren dat dit mijn lot is, en ik er niet meer onderuit kan. 

Om te beginnen haal ik wat eten voor Bilal. Ja, ik mag hem niet, maar ik moet wel voor hem zorgen. Hij heeft niemand anders. 

Ik doe alsof ik zoveel mensen om me heen heb, maar goed. Ik kan hem niet zomaar laten liggen met dat ziekenhuisvoedsel, en laten uithongeren. 

Als ik me niet goed voel eet ik altijd een vis mix. Altijd.  Garnalen, calamaris, filet. Heerlijk. 

Alleen haal ik dat altijd in de buurt waar ik woon. Ik bedoel, woonde. 

Ik staar voor me uit. 

Er kan toch niks mis gaan, als ik daar gewoon heen ga? Ik bedoel het is zo'n tien minuten lopen van huis, dus ik zal niemand tegen komen. Plus, iedereen werkt op dit tijdstip. Inclusief Marouane en Soufiane. 

Ah, fuck it, ik ga gewoon. Niemand zou me opmerken, al zouden ze me zien. 

Denk je dat ze me op werk zouden missen? Misschien Faouzi? Aangezien ik hem altijd stoorde. 

Ik weet niet eens wat er nu is gebeurd met mij en mijn werk. Ik bedoel, mijn contract is nog niet verlopen, ik heb nooit ontslag genomen, en heb ook niks gehoord over ontslagen worden. 

Oké, hoe moet ik daar iets van horen, als ik niet eens een telefoon heb.  Zoiezo heeft hij dat contract gewoon geskipt. Ik vraag straks wel aan Bilal of ik mijn inbox mag checken via zijn telefoon.

Ik zucht diep, start de auto, en rijd met volle vaart het terrein af richting de snelweg.

Ik zet de radio aan, en rijd met mijn gedachtes hier ver vandaan richting het eettentje. 

Als ik er ben parkeer ik de auto voor de deur. Ik pak een petje van Bilal dat op de achterbank ligt, en een zonnebril die in het dashboard kastje ligt. 

Als je me op straat zou zien zou je denken dat het niet beter zou kunnen gaan met me. Een dure auto waar ik in rijd, een peperdure zonnebril die ik op heb. En dan begin ik niet over de jas die ik aanheb, die Bilal me heeft gegeven.