Het onophoudelijke gezoem van de tl-verlichting boven haar hoofd is het enige teken van aanwezigheid in de kamer. De ochtendzon schijnt nochtans helder naar binnen, houdt alles in een zacht, uitnodigend licht.
'Ik zie dat je de juiste gespreksruimte hebt weten te vinden'
Met een ruk keert Rosalinde haar hoofd in de richting van het geluid. Dan pas merkt ze de vrouw op die helemaal in de uithoek van het vertrek zit. De leunstoel waarin ze zich bevindt, lijkt haar bijna te verzwelgen. Wanneer de onbekende persoon opstaat en naar Rosalinde toekomt om haar te begroeten, moet die laatste zelfs een beetje bukken wil ze het lengteverschil compenseren.
'Ik ben Noémie Cools. Heeft meneer Causmaecker het toevallig over me gehad?' Rosalinde schudt verward van nee. Na alle onverwachte wendingen die de ochtend tot nu toe voor haar in petto heeft gehad, weet ze het niet zeker meer.
'Nee? Wel, dat was te verwachten. Klinkt als weer één van zijn typische eigenaardigheidjes.' Er verschijnt kort een afwezig glimlachje op haar gezicht, dan lijkt er haar opeens iets binnen te schieten. 'Ik zal zelf de uitleg maar doen, je patiënten wachten immers op je.' Noémie wijst naar de twee figuren in de gemakkelijke zeteltjes bij het bureau. Ze volgen de bewegingen van de psychologen met argusogen. Rosalinde weet nog net hoe ze hen vriendelijk moet toeknikken. Vanbinnen vergaat ze van de spanning.
Noémie gaat verder op een beleefde fluistertoon, hoewel ze haar niet veel meer kan melden dan wat de directeur zich al had laten ontvallen. Ten slotte geeft ze een in leer gebonden schrift aan de nieuwe werkneemster. 'Voor aantekeningen.' Haar glimlach is zo groot als een halve maan. 'Je eerste schrift is eigenlijk best wel bijzonder. Hopelijk volgen er nog veel meer.' Zo goed en zo kwaad als het kan, geeft ze Rosalinde een onhandig schouderklopje en verdwijnt dan weer in de leunstoel in de hoek. Om te observeren.
Drie paar ogen zijn verwachtingsvol op de nieuwkomer gericht. Ze hoopt dat het kloppen van haar hart niet te horen is boven het gestage gezoem van de lampen uit. Eens diep ademhalen, blazertje glad strijken. Jij hebt nu de controle, Roos. Ze neemt plaats achter het bureau.
'Goedemorgen, mijn naam is...'
'Waar is meneer Causmaecker?' valt de patiënt haar dringend in de rede.
Ze kijkt de blonde vrouw nogal verbouwereerd aan. 'Meneer is momenteel in zijn kantoor.'
De vrouw fronst en werpt een vluchtige blik op haar horloge. 'We hadden een afspraak om stipt 10 uur.' De jongen in het stoeltje naast de ongeduldige vrouw schuifelt ongemakkelijk heen en weer.
Rosalinde probeert de patiënte gerust te stellen. 'Voor zover ik weet is de consultatie ook stipt op dat uur begonnen. Het is nu vijf na tien.' Een zalvende glimlach op het gezicht van de nerveuze psychologe. Alsjeblieft, denkt ze, laat dit gewoon vlot gaan. Alsjeblieft.
Er begint de vrouw iets te dagen. 'Excuseer, wat was uw naam ook alweer?'
Rosalinde buigt dankbaar een beetje naar voren. 'Mijn naam is Rosalinde Willaerts. Ik zal uw psychologe zijn voor de komende tijd.'
De mond van de patiënte zakt een beetje open. 'Maar ik had gevraagd om meneer Causmaecker.'
Rosalinde schraapt ongerust haar keel en zoekt de blik van Noémie op, hopend op een beetje bijstand. Deze staart haar enkel koud aan. Het geklik van haar balpen is goed te horen wanneer ze het oogcontact met haar nieuwe collega verbreekt en iets opschrijft. Gefaald in het ontvangen van de patiënt.
Nee, denkt Rosalinde, zo ver zal het niet komen. Ze richt zich met zoveel mogelijk zelfvertrouwen tot de vrouw. 'Ik, euhm... denk te begrijpen dat u de directeur hier had verwacht, maar hij heeft u persoonlijk toegewezen aan mij.'
JE LEEST
Tijdskinderen
Mystery / Thriller'De tijd en het lot spelen een smerig, ziekelijk spel met me. Ik ben slechts een weerloze pion op het bord van het leven. Me verplaatsend over de vakken krijg ik dan het bedrieglijke gevoel dat ik mijn pad in de hand heb. Natuurlijk is dit slechts s...
