Evden inip durağa doğru gidiyordum, tekerlekli sandalye'de bir çocuk, yanında yaşlı bir teyze, onlara doğru gittim. Çocuk ağır engelliydi. Yaşı 7 – 8 gibiydi. Yanındaki teyze babaannesiymiş, kendimi tutamadım sordum, "ne oldu," diye. "Ah be evladım doğuştan," dedi. "Anne babası nerde?" dedim. "Annesi evde ev işlerini yapıyor, babasının da işte.." "Peki babanın psikolojisi nasıl?" dedim. Bir ah çekti, ama nasıl bir ah, başladı anlatmaya, "Öğrendiği günden bugüne, kendisini kaybettiğini, erken işe gittiğini, akşam geç geldiğini, çocuğun odasına gidip saatlerce ağladığını..." Bu arada teyzede ağlıyor, bende ağlıyorum. Babanın kendisini kaybettiğini kendisinden habersiz gibi yaşadığını anlatıyordu. TABİ BİLMİYORDU Kİ ANLATTIĞI ACIYI BENİM DE HER
