romance • jihan

010

I KICKED Choi Seungcheol's foot. Pero ibinabalik niya lang ang sipa ko o kaya naman ay umiiwas. Ni hindi tumitingin sa akin ang loko?! Kanina pa to?!

Kung di ko lang nahahalata na type niya ang kyotipay mayen na kaharap namin ay kanina ko pa siya binatukan. Balak ko pa ngang ipahiya ang kaso ay nakakahiya naman kung maturn off siya sa bespren ko ng dahil sa akin.
Pero kasi?! Kailangan ko ng atensyon niya ngayon?! Kung ayaw niyang magkita kami ni Jisoo ay kailangang lingunin niya na ako at pansinin?!

Pero hindi pa rin nababaling sa akin ang atensyon niya. At akala pa ay natatakot ako sa kaharap namin, which is partly true pero hindi dahil sa itsura kundi dahil sa pagkakakilanlan ko sa kanya.

He's Hong Jisoo's bandmate. I know him. Hindi ko siya gaanong nakikita pero ilang beses na akong nakapanood ng patago sa mga concert nila. At kung nasaan si Jisoo ay nandoon din siya, and kung asan siya ay nandoon din si Jisoo. Because the two of them are like brothers. So if he's here, there's a possibility that Jisoo is here also. And seeing that man...is still a no no for me.

"WOOOOOOZIIIIIIIIIIIII!!!!!!!!!"

Okay, another one. You, man, just confirmed my thoughts. The whole band is here. And Seungcheol and I need to leave already.

Hinawakan ko ang braso niya ng mapatingin sa akin ang dalawa. When Kwon Hoshi mentioned the name Jo, my heart just started falling again.

"Cheol, tara na, m-may pupuntahan pa tayo," pamimilit ko kay Cheol ngunit kinontra ako. Muntik ko na siyang sapakin ng banggitin niya ang nakaplano na naming lakad sa araw na ito.

Alam kong nakatunog ang dalawa. Kaya tumayo ako. But Lee Jihoon was so fast that it's already too late when I realized he and Seungcheol is already nowhere of sight and I was left with Kwon Soonyoung who's grinning at me.

"Where's Seungcheol?," tanong ko agad sa kanya habang kagat-kagat ang labi. I started fidgeting, which is so weird since I only fidget when I'm nervous. And there's nothing to be nervous about.

He stepped forward pero humakbang din ako ng paatras. His eyes twinkled. "Jihoon already took care of him. And now, I'm taking care of you," he said.

Nabaha ng tanong ang utak ko. Ang kasunod ay biglang binundol ng nakakaexcite na kaba ang dibdib ko. Uh oh.

"E-Eh?"

"Kaya pala walang tao sa bahay mo dahil nandito ka. Well, it's better kaysa naman dalhin niya ang buong banda at audience doon. Hm, he will be glad if he'll see you earlier than the planned time," imporma niya.

Ni isa sa mga sinabi niya ay wala akong naintindihan. Hindi tuluyang nagsink in sa isip ko ang mga salita dahil na rin siguro sa paulit-ulit na paglalaro ng imahe ni Hong Jisoo sa consciousness ko. Jusq, nababaliw na talaga ako.

Nang humakbang ulit siya ay bigla na lang ako napatakbo palabas. Hindi ko alam gagawin ko ಥ_ಥ Bigla ako nataranta na naexcite na kung ano. Ang gulo gulo. Gusto ko lang tumakas at takbuhan ang mga emosyon sa dibdib ko.

Damn it! Why is this making me crazy? How can he make me this crazy? Nawawala na ako sa sarili ko.

Ilang araw na akong nababaha sa mga isipin at emosyon. Ngunit wala akong maintindihan ni isa. Para akong nawawala sa sarili ko.

Madalas na akong tulala, hindi makangiti at nauubusan ng mga salita. Isang salita lang na nagpapaalala sa lalaking iyon ay naninikip na ang dibdib ko at kung ano anong naiisip ko. Nakakainis. Nakakawala ng katinuan. Nakakagago.