Sweet Disaster

αυτοκαταστροφή

Το επόμενο πρωί το μόνο που φαίνεται από το παράθυρο είναι γκρίζο. Το μόνο που ακούγεται είναι η βροχή και ο αέρας.

Τυλίγομαι στις κουβέρτες μου και ευχαριστώ το Θεό που είναι Κυριακή και δεν χρειάζεται να σηκωθω για το σχολείο.

Η ένδειξη στο κινητό λεει 8:15 όποτε ξανα κλεινω τα μάτια μου για να κοιμηθώ, αλλά το σύμπαν έχει άλλες προσδοκίες για εμένα καθώς το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει.

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός ο αριθμός.

-Ναι;

-Μυρτώ; Ο Δημήτρης είμαι! Πες μου ότι δεν σε ξύπνησα!

Τι στο καλο;

-Όχι, δεν με ξύπνησες, συναίβει κάτι;

-Όχι απλά, εχτές έφυγες πολύ βιαστικά και αναρωτιέμαι μήπως έγινε κάτι που δεν κατάλαβα; Βασικά δεν ξέρω. Ήμουν πολύ κολλημένος στην Έλενα για να δώσω σημασία στον οποιονδήποτε;

-Όχι Δημήτρη, δεν έχει να κάνει με εσένα.

Ψεύδεσαι Μυρτώ!

-Α εντάξει.. χαίρομαι.. Θα ήθελα πολύ σήμερα να έρθεις στο σπίτι να φάμε και να δούμε καμία ταινία. Η Έλενα σε συμπάθησε παρά πολυ. Και τα κορίτσια, αλλα εσένα ακόμα περισσότερο.

-Πως κι έτσι; Δεν μιλήσαμε και πολύ.

-Ναι δεν ξέρω. Τέλος πάντων αν θέλεις έλα κατα τις 6 εντάξει;

-Εντάξει.

Μόλις ειπα εντάξει; Μπράβο, χίλια μπράβο.

-Πως θα βρω το σπίτι;

-Πήγαινε στην ταβέρνα στις 6 και θα είμαι εγώ εκει να σε πάρω.

Λέει και το τηλέφωνο κλείνει.

Για αλλη μια φορά οδεύομαι προς την αυτοκαταστροφή μου, αλλά δε με νοιάζει, έχω αποδεχτεί το ποσό αξιολύπητη είμαι.

{...}

Το κρύο σήμερα είναι τσουχτερό, οπότε έχω ντυθεί σαν κρεμμύδι.

Αν έχουμε τέτοιο καιρό μέσα Οκτώβρη τι θα γίνει αργότερα;

Πέρισυ θυμάμαι τέτοιον μήνα, ήμασταν ακόμα με τα κοντομάνικα.

Σταματάω έξω από την κλειστή,λόγω Κυριακής,  ταβέρνα και περιμένω σε ενα πεζούλι.

Σε λίγο τον βλέπω να καταφθάνει.

-Περίμενες πολύ;