Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 131

Voor mijn gevoel duurde het minuten lang voor ze er eindelijk was. Al was dat waarschijnlijk alleen maar omdat Eva en ik daar zo ongemakkelijk tegenover elkaar stonden.
'Papaa' vloog ze me in mijn armen.
'Oh knapperd' hield ik haar stevig vast. Ik had haar nog erger gemist dan ik van te voren had gedacht. 'Oh prinsesje' draaide ik met haar in het rond. 'Papa heeft je zo gemist' bedolf ik haar onder de kusjes.
'Ik papa ook' giechelde ze uitgelaten. Gelukkig. Ze was net zo blij om mij te zien als ik haar.
'Jij zolang weg' beschuldigde ze me ervan.
'Maar papa is er weer' liet ik haar het positieve inzien. 'Papa gaat nooit weg bij jou he' verzekerde ik haar ervan. Dat verdriet dat ze met Frank had ervaren dat wilde en kon ik haar niet nog eens aandoen. Ze mocht nooit niet denken dat ik haar in de steek zou laten.
'Gaan we speeltuin' keek ze me hoopvol aan.
'Moeten we even aan mama vragen of dat mag' keek ik Eva nu toch vragend aan. Ik kon het niet maken om haar zo mee te nemen zonder enig overleg.
'Alsjeblieft, ik breng haar straks weer terug' smeekte ik haar bijna. Ik wilde zo graag even wat tijd met haar door brengen. Haar alleen even zien was niet genoeg voor me.
'Ja mama speeltuin' sprong ook Stella ongeduldig op en neer.
'Ga beneden maar even je schoenen aantrekken' knikte Eva goedkeurend naar haar dochter.
'Yes' sprong ze bijna een gat in de lucht van blijdschap. 'Kom je me helpen papa' wilde ze me mee naar binnen sleuren.
'Je kan dat heel goed zelf' schudde Eva haar hoofd. Ik kwam er niet in, dat was duidelijk. 'En je jas' riep ze haar dochter na toen die toch maar besloot om alleen naar beneden te gaan.
'Bedankt' voelde ik me verplicht om haar te bedanken.
'Ik doe het niet voor jou hoor' deelde ze me bot mee.
'Hoeft ook niet' schudde ik slikkend mijn hoofd. Moest ze echt zo bot tegen me doen?
'Maar ik wil niet dat ze denkt dat ik haar ook in de steek laat. Niet nu we elkaar net een beetje kennen. Eén vader verliezen is wel genoeg voor haar dus ben ik blij dat ik haar nog wel mag zien' probeerde ik het dan ook beter te formuleren wat ik precies bedoelde.
'Klaar' verscheen Stella alweer bij de deur.
'Zullen we dan gaan' stelde ik haar voor.
'Mama ga ook mee' keek ze vragend naar haar moeder.
'Nee, je gaat alleen met papa' schudde Eva haar hoofd.
'Oh' was het meisje duidelijk teleurgesteld.
'Je ziet papa niet zo vaak he. Dus ga maar lekker alleen met papa' wist ze het goed te verpakken.
'Oké' legde Stella zich er maar bij neer.
'Krijg mama nog wel een kus' hield Eva haar armen gespreid. 'Veel plezier lieverd' nam ze afscheid van haar dochter. We zouden alleen maar even naar de speeltuin gaan.
'Niet verder dan de speeltuin' droeg ze mij vervolgens op nadat ze Stella los had gelaten.
'Als ik er achter kom dat je ergens anders bent geweest dan was dit de laatste keer' maakte ze me duidelijk.
'Ik heb het begrepen hoor' brieste ik terug. Alsof ze bang was dat ik Stella zou ontvoeren of zo. Volgens mij vertrouwde ze me gewoon niet. Maar ik zou Stella echt nooit iets aandoen en al helemaal niet weghouden bij haar moeder. Ze heeft ons allebei juist nodig, dat weet Eva toch ook wel.