~Wassim en Nisrin~ ( voltooid )

Pov:wassim

Toen ik zag wie het was kon ik maar niets zeggen. Alsof ik bevroren was. Ik zag ayoub uitstappen hij kwam naar me en knuffelde me. Toen ik zag wie er bij ayoub zat, kon ik men ogen niet geloven. Het was lina ze stapte uit en knuffelde me ik bukte en knuffelde haar terug. Ze begon op mijn schouder te wenen ik zei :"shhht stil maar het komt wel goed".ze trok zich terug en ik keek in haar moge groene ogen en algauw kwamen alle herinnering van Nisrin terug. Ik kon mezelf niet bedwingen en liet ook een paar tranen vallen. Ik ging rechtstaat en ayoub begon me vragen te stellen:wat doe je hier? Hoe kom je hier?ik legde hem alles uit van dat ik het gesprek tussen de dokter en ayoub hoorde. Hij zei:voor hoelang blijf je nog? Ik zei :minstens 2 weken. Ik zag dat lina moe werd ik zei tegen ayoub :kom we brengen deze prinses eerst naar school. Ze glimlachte zwakjes.

Aangekomen bij het huis van Nisrin zetten ayoub haar af. Ik had nog geen zin in ontmoetingen al die vragen daarrond. We gingen naar ons huis maar thuis aangekomen. Bleef ayoub in de auto zitten. Ik keek hem raar aan. Hij zei : zou je dit echt wel doen? Wat doen zei ik. Hij zei : een soort van je leven riskeren voor een meisje. Ik zei :je weet niet hoeveel ik van Nisrin hou. Ja tuur lijk zou ik dit doen. Ik zou allles voor haar doen. Hij knikte en zei :ookal begrijp k dit niet let niet op mij heb volgens mij nog nooit zo van een persoon gehouden als jij voor nisrin. Ik lachten naar hem en knuffelde hem. Bedankt om me te steunen ayoub. Hij zei:altijd hé jij bent mijn broertje.
Maar ik vind het toch vreemd dat jij eerder een meisje hebt ontmoet da mij Hahaha. Ik begon te lachen. We stapte uit en gingen naar binnen. We moesten wel voorzichtig doen want iedereen sliep. Ik ging naar men bed en probeerde te slapen.

We zijn al 2uur later en ik kan nog steeds niet slapen,ik bleef maar denken aan nisrin. Ik besefte dat voor k nisrin zag ik toch niet kan slapen. Dus besloot om naar het ziekenhuis te gaan. Ik deed men training van Adidas aan en pakte mijn autosleutels en vertrok. Ik vroeg aan de balie : waar is nisrin El... Haar kamer? De vrouw achter de balie bleef me verleidelijk aankijken en zei: wat is jou nummer bedoel je. Ik zei :a kahba geef me die nummer van de kamer?!! Ze keek me geschrokken aan en zei :k.. kamer 203 vv.. erdieping 3. Ik knikte voor de duidelijkheid en ging naar haar kamer. Toen ik haar kamer binnenkwam zag ik haar daar slapen. Ze had verschrikkelijke wallen en ze zag er bleek uit. Ze had ook een verband over haar hoofd, dat zal wel voor de barst zijn. Ik ging naast haar zitten en begon met tegen haar te praten : Nisrin ik weet dat je me misschien niet kan horen of misschien wel. Maar ben speciaal voor jou van Frankrijk terug gekomen. Ik hoop dat dat dan ook nog eens een keer duidelijk maakt hoeveel ik van je hou. Ik wil je niet kwijt. Ookal weet ik dat je nu in een moeilijke periode zit. Verlaat me niet beloof om altijd bij me te blijven. Ik kan niet zonder je.... Ik keek haar aan en zag dat ze stilletjes haar ogen openden. Ze begin stilletjes aan haar normale huidskleur te krijgen. Wassim?!! Zei ze. Ja nisrin ik ben het ik ben terug. Ze zei :was je niet weg voor zaken? Ik keek haar aan en zei : Nisrin ik moet je eigenlijk iets bekennen ze keek me zwakjes aan met haar ogen half open. Ik vertelde haar de echte waarheid en ze zei : wassim watt dooee je jezelffff aannnn..... En weg was ze ze sloot haar ogen weer. Maar ik vond het raar dt ze deze keer helemaal bleek wegtrok. Ik drukte gelijk op de alarmknop. En al snel kwam de dokter. Ik begon te schreeuwen : ZE WAS AANT PRATEN METE EN INEENS WAS ZE WEG!!!  Rustig meneer we gaan zo kijken wat er aan de hand is. Ik bleef zenuwachtig kijken naar hun. Want even later kwamen er nog meer verpleegsters binnen. Hij zei rol haar naar de operatiekamer we moeten de kanker zo snel mogelijk weg halen. Want ze had borstkanker en het begin naar haar hart te gaan. Ik zei : maf ik mee!! Nee meneer blijft u maar buiten wachten. DOKTER DU AUB WAT U KAN IK WIL HAAR NIET KWIJT.!! Hij zei :ik beloof men best te doen. Ik knikte en bleef maar ijsberen in de wachtkamer.  Totdat ik de dokter zag aankomen...