Αγαπητή μητερα,
Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλα σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ με ολη μου την άθλια ψυχη.
Απλα δεν στο ειπα ποτέ.
Δεν θα πω πως δεν μου δόθηκε η ευκαρία να στο πω, γιατι μου δόθηκε.
Πολλές φορες μάλιστα...
Όπως τότε...
Τοτε που ήρθες να με παραλάβεις απο το τμήμα.
"Η κορη σας έκανε χρήση παράνομων ουσιών" σου ειχαν πει οι μπάτσοι.
Και ειδα στα μάτια σου την απογοήτευση που σε πλημμύρισε.
Οχι, δεν ένιωσες απογοήτευση για εμένα, αλλα για τον εαυτό σου.
Απέτυχες ως μανα.
Ησουν κακό πρότυπο.
Εσύ έφταιγες που και τα δυο σου παιδιά ηταν χρήστες.
Ακόμα και η κορη σου.
Έξυπνη,ομορφη,απόφοιτη νομικής και κοιτα που κατέπεσε.
Τα εκανες ολα λάθος.
Τα σκάτωσες.
Εισαι άχρηστη.
Εισαι ενα λάθος, λαθος, λαθος.
Ετσι πίστευες μεσα σου.
Δεν ισχυει τίποτα απο αυτα ομως μανούλα.
Ηρθες και με αγκαλιασες. Χωρις να με μαλωσεις, να μου φωνάξεις, να ζητήσεις εξηγήσεις ή έστω να μου αστραψεις ενα χαστούκι να συνέλθω.
Απλα σώπασες και με αγκαλιασες.
Γιατρευοντας ετσι ολες τις πληγές μου.
Γεμίζοντας ο,τι κενό υπηρχε μεσα μου με αγάπη.
Απεριόριστη αγαπη.
Σε ευχαριστώ.
Κι ύστερα μου χαμογελάσεις κι εφυγες.
Οπως φευγω τωρα κι εγω.
