De Honger Spelen met een andere afloop

25~ Zeker ?!

Het geritsel uit de struiken word erger. Ik verstevig mijn hand rond mijn drietand die ik tijdens mijn vlucht poging van de grond had afgegrist. Ik zie vanuit mijn ooghoeken Jason zijn werp mes uit zijn riem trekken. Mijn blik wordt terug getrokken naar de bosjes wanneer één daarvan aan de kant wordt geschoven. Een jongen en een meisje komen uit de struiken gelopen, met de handen geheven boven het hoofd. Het meisje onderneemt als eerste actie en gooit haar gekartelde kapmes voor haar voeten op de grond. De jongen haalt een kleine katapult uit zijn zak en gooit hem naar het kapmes op de grond. Op hun boven armen wordt, net als bij Jason, mij en de rest van de tributen , hun district aangegeven. Bij hun staat er een bruine 9 op hun boven arm terwijl ons cijfer donkergrijs is. Het meisje trekt als eerst haar mond open : " wij willen bondgenoten worden" zegt ze half schreeuwend over de kleine openvlakte in het bos. Door de oranjegloed van de ondergaande zon die tussen de bomen ondergaat heeft haar gezicht een onnatuurlijk gele kleur. Het zweet staat op haar voorhoofd en ze heeft een smekende blik in haar ogen. Ik draai mijn hoofd een kwartslag en kijk Jason in zijn ogen. Hij trekt zijn onderlip als teken dat hij geen idee heeft wat hij hier mee aan moet. We kunnen ze niet hier vermoorden, want dan zijn we zo harteloos. Dus we hebben eigenlijk maar één keus. Ik draai mijn hoofd terug maar het duo uit 9. Ik pers mijn lippen op elkaar. Ik knik. '' oke'' zeg ik net hard genoeg zodat hun het kunnen horen. Het meisje uit 9 komt op me af rennen en geeft me een stevige knuffel alsof we al jaren hartsvriendinnen zijn. Maar ja... mijn echte hartsvriendin ligt nu dood ziek thuis. Ik mag al een maand niet bij haar in huis komen. Ik hoop niet dat ze naar deze spelen nu op tv kijkt want daar zou ze gegarandeerd beroerder van worden. Of erger ....... Ik maak me los uit het meisje haar greep. '' sorry'' verontschuldigd ze zich. Ze steek haar hand naar mijn uit. '' ik ben Zozena, maar noem me maar Zoze, en dat daar is Zeke '' zegt ze wanneer ze met haar losse hand naar achter wijst. Zeke is op zijn plek blijven staan maar heeft zijn katapult van de grond op gepakt. Zoze komt dichterbij Jason en mijn staan en zegt dan zacht :'' hij is niet erg spraakzaam, hij is nog al verdrietig, ik ben zijn enige steunpunt hier... Maar eeh...'' ze legt haar vinger tegen haar lippen. " niet zeggen dat ik dat heb gezegd" Ze geeft Jason een schouder klopje en hupst dan terug naar Zeke. Onderweg werpt ze mijn een klein kushandje toe. Ze trekt Zeke aan zijn arm en pakt haar kapmes van de grond en trek Zeke mee naar ons. Zeke slentert achter haar aan en geeft een klein knikje als hij ziet dat ik naar hem kijk. Het is een raar duo. Zozena heeft kort rood haar dat omhoog staat door gel. Zeke daarin tegen heeft gemillimeterd as zwart haar. Mijn ogen komen terug naar het haar van Zozena en er komt een vraag bij mij op: '' hoe blijft je haar zo leuk rechtop staan'' floep ik er zo uit. Zozena glimlacht en gaat met haar hand door hoor haar. '' nou... dat komt omdat ze in het Capitool een soort gel in mijn haar hebben gesmeerd waardoor het zo leuk overeind blijft staat'' zegt ze trots. Ze zet een stap naar voor en wijst naar de kant waar wij net vandaag kwamen. " oke, zullen we dan maar koers zetten naar die kant" zegt ze terwijl ze met haar vinger draait. '' na-ah...'' Jason zet een stap en gaat voor haar neus staan. " nee-nee-nee" zegt hij terwijl hij haar langzaam naar achteren duwt. " daar ...." Hij wijst Zoze's wijsvinger na. '' ...... gaan niet heen '' Jason loopt om haar heen en gaat naast mij staan. Zoze draait zich om en lacht nep. Op een geniepig toontje zegt ze: '' ohja ? En waarom dan niet'' " nou, van mij mag je daar dan best heen gaan, maar dan zonder ons tweeën want wij willen niet weer bekogelt worden door stenen en geprikt door Dooddragers.... Dus anders. ."Jason wuift met zijn hand. " veel plezier" Zoze trekt een pruimenmondje. '' sorry, ik wil gewoon niet terug naar het deel waar wij vandaan kwamen dus daarom deed ik zo ontvlambaar. Ik denk dat we beter naar een kant kunnen gaan waar we nog geen van beide zijn geweest'' zegt ze dan op eens op een poeslieve toon. Ik vertrouw haar niet, door haar doen en laten en ik ken haar pas 4 minuten. Ik schud mezelf door elkaar en herinner wat mijn moeder altijd zei. Je weet nooit hoe iemand is als je diegene's achternaam nog niet weet. Ik zet een gefoseerde glimlach op en ga tussen Zoze en Jason in staan. '' ik vind dat een super plan. Komen jullie mee. Ik wil zover mogelijk van de apen verwijderd zijn als het nacht wordt'' zeg ik terwijl ik Jason bij zijn arm pak en hem de goede richting op sleur. Zoze kijkt naar de lucht en knikt instemmend.'' Het wordt inderdaad al snel schemering. Kom mee, Zeke'' Ze pak zijn hand vast en duwt hem voorzichtig naar voren waardoor hij begint te lopen. Ik draai me terug naar de bomen die voor me staan en loop naast Jason het bos in. Of het ligt aan Zoze of aan Zeke. Die jongen is of in shock of helemaal gestoord, of de meid overdrijft en draait door. Ik controleer vliegensvlug onze spullen. M'n drietand, de rugzak, Jason's werpmesjes en mijn reserve mes in mijn zak. Ik klop met mijn lege linkerhand op mijn broekzak en voel het puntige voorwerp prikken. Achter me hoor ik hoe Zoze met haar kapmes soms in de weg hangende takken weg slaat en hoe ze fluisterende woordjes tegen Zeke zegt. Nog geen 30 minuten later kun je al geen hand meer voor ogen zien. Ik het kleine beetje licht dat de maan geeft zitten we op de grond en delen de half opgegeten mango. Na een tijdje discussiëren worden Zoze en ik uitgekozen voor de eerste wacht. Ik pak mijn drietand van de grond en laat mezelf langs een boom naar beneden glijden. Zoze gaat naast me zitten en zwaait haar kapmes rond ik haar handen. Ik laat mijn blik op haar rusten. Moet ik haar vertrouwen ? Zo ja... is dat dan wel een goede keuze. Uiterlijk en karakter kan bedriegen. Wat is haar echte karakter ?