I Think This Is Fate!/ვფიქრობ რომ ეს ბედია!

საბედისწერო შეჯახება

   დილას როგორსც ყოველთვის 7 საათზე ავდექი. ჩემთვის ყოველი დღე ერთნაირი იყო. ვდგებოდი დილით ადრე, ვემზადებოდი სამსახურისთვის,მივდიოდი ერთი და იმავე გზაზე, ვმუშოვდი და დაღლილი მოვდიოდი საზლში. ერთადერთი რამ რაც ჩემს ცხოვრებას ახალისებდა ჩემი საყვარელი მეგობრები იყვნენ :-D ნამდვილად შემიძლია ვთქვა რომ მათ გარეშე ამდენი ხნის განმავლობაში თავს მოვიკლავდი.
  ეს დღეც ისე დაიწყო როგორც სხვა დღეები,მაგრამ დამთავრდა სხვანაირად...
  მომზადების შემდეგ სამსახურის გზას გავუყევი. ისე გზა საკმაოდ დიდი იყო. სამსახურში მისასვლელად საათ ნახევარი მწირდებოდა.
გზაში უკვე ყველა მიცნობდა და ყველას ღიმილით ვესალმებოდი. მართალია მოსაწყენი ცხოვრება მაქვს მაგრამ ყველანაირად ვცდილობ ის გავახალისო. როგორც ყოველთვის ბებია ლელოს საცხობს ჩავუარე და მარჯვნივ გავუხვიე. ისე სწრაფად და დაუკვირვევლად დავდიოდი რომ შემთხვევით ვიღაცას დავეჯახე და უკან გადავვარდი. ლამის თავი გამისკდა, არ მეგონა თუ ტვინის შერყევა არ დამენართევიდა. ვიცოდი რომ მე ვიყავი დამნაშავე რადგან დაყკვირვებლად დავდიოდი, მაგრამ იმ ადამიანისთვის დაბრალება გადავწყვიტე.
- ეი! შენ! არ იყურ... ჯანდაბა,ჯანდაბა რა ლამაზი ადამიანია. ენა მუცელში ჩამივარდა. მერე ლამის მეთვითონ ამოვიძვრე ეს ჩემი ენა ამ ადამიანისთვის ყვირილი რომ გადავწყვიტე.
- უკაცრავად ძაან დიდი ბოდიში ^_^ (თან იღიმის) არ ვიყურებოდი თუ სად მივდიოდი. ხომ კარდად ხართ?
   ხელი გამომიწოდა რომ ავეყენებინე გავქვავდი და ძლივს მოვკიდე ხელი ხელზე. მერე კი ძლივს ძლივობით ვუთხარი.
- არა არაფერია,კარად ვარ ^_^ ვის არ მოსვლია,თან მეც ძაან ვჩქარობდი და არ ვიყურებოდი სად მივდიოდი.
     ასე მეგონა მეცხრე ცაზე ვიყავი ეს ბიწი ისეთი სავარელი, ლამაზი,სიმპატიური იყო რომ მინდოდა დრო გაჩერებულიყო და მთელი ცხოვრება მისთვის მეყურებინა. ისეთი კარგი პიროვნება ჩანდა ისეთი კეთილი. მისი ბრალი არ იყო და მაინც თვითონ იხდიდა ბოდიშს. ავათვალ ჩავათვალიერე და ძაან კლასიკურად ეცვა, ეტყობოდა რომ ისიც სამსახურში მიდიოდა და მერე ვუთხარი:
- ალბათ სამსახურში გაგვიანდებათ,მე კიდე დაგაყოვნეთ. ხალიან დიდი ბოდიში.
- არა არა რას ბრძანებთ აქეთ მე დაგაყოვნეთ, ალბათ თქვენც გაგვიანდებათ სამსახურში.

      ეს რომ თქვა საათს დავხედე და ლამის თვალები გადმოვყარე. სამსახურში ცხრა საათზე უნდა ვყოფილიყავი, ახლა კი ცხრის ნახევარი იყო. სანამ სამსახყრში წავიდოდი ერთ მაღაზია კაფეში უნდა შევსულიყავი, რადგან იქ ვყიდულობდი ლანჩს სამსახურისთვის. იქამდე მისასვლელად კი ათი წუთი მინდა.

- ვაიმე ვაიმე ცუდ დღეში ვარ! თანნ ძაან ცუდ დღეში!!! ვაგვიანებ!!!! ძაან დიდი ბოდიში მე...ისა... უნდა... მიკლედ უნდა წავიდე. ნახვამდის.
     და სასწრაფოდ ლანჩის საყიდლად გავექანე.მან რაღაცნაირად ჩაიცინა და დამემშვიდობა.  ყურადღება აღარ მივაქციე რადგან მართლა ძაან მეჩქარებოდა. მერე ერთი  გავხედე იმ ადამიანს და ძაან გამიკვირდა რადგან ჩემი სამსახურისკენ მიმავალ გზაზე გადაუხვია. ამას ძაან დიდი ყურადღება არ მივაქციე რადგან ძაან ვჩქარობდი და ვიცოდი რომ ბედი არ არსებობდა. მას კიდევ ერთხელ ვეღარასდროს შევხვდებოდი...

    ძლივს ძლივობით, თავის მტვრევით მივეთრიე სამსახურამდე. გული ამოვარდნაზე მქონდა.ერთი ნაბიჯის გადადგმის თავიც კი აღარ მქონდა, მაგრამ რაც მთავარია სამსახურიდან გამოგდებას გადავრჩიიი!!!! ჩემს უფროსს ძაან ეზიზღება დაგვიანება. ამის გარდა კიდევ ძაან ბევრი რამ არ იყვარს, მაგრამ რა ვქნა სამსახური აუცილებელია. თავი მოვიწესრიგე, ძალა მობიკრიბე და ოფისში შევედი. კარებში შევდგი თუ არა ფეხი ვიღაცას დავეჯახე... უკვე მეორედ... ერთ დღეს, ნახევარ საათში მეორეჯერ დავეჯაცე ადამიანს... და რათქმაუნდა ისევ მე წავიქეცი... ახლა ნამდვილად უნდა მეღრიალა რომ მაღლა ავიხედე და ენა ისევ კიდევ ერთხელ ჩამივარდა მუცელში...

------------------------------------------------------

  იმედია მოგეწონათ მეორე ნაწილი ^_^ რას ფიქრობთ კომენტარებში დაწერეთ რა :-D ძაან მაინტერესებს მოგწონთ თუ არა ;-) შევეცდები შემდეგი თავი უფრო საინტერესო იყოს ♡♥☆★