Basit Bir Oyun

1.Bölüm

Kimsin? Ne kadar basit bir soru gibi gözüküyor değilmi, ama öyle değil bir insan yıllarca kim olduğunu düşünür bu dünyada ne işi olduğunu, tâki kendisini tatmin edecek bir cevap bulana kadar. Ben de yıllarca düşünüp durdum. Ben Lavinya Taş. Sırf hayatındaki acılarını belli etmemek için sürekli gülen ve iğrenç espirileriyle tanınan kızım. Herkezin güçlü sandığı ama aslında içende o küçük, çaresiz ve kalbi kırık olan 4 yaşındaki kızım. İnsanların onu hep haksız görmesinden dolayı acılarını hayali arkadaşına anlatan kızım. Gündüzlerin şebeği, gecelerinse sulu gözüyüm. Aynı zamanda çok zeki olmasına rağmen etrafındakileri güldürebilmek için şebeklikler yapan kızım. Her eve gelişinde kapıyı açmadan önce annem ve babam belki busefer beni bekler diye dualar eden kızım. Yalnızlık tek dostu olan kızım. Kısacası Lavinya Taş'ım. Aciz, güçsüz ve yalnız kız olmasına rağmen tam tersi olan kızım. Ve bugün polis akademisinden mezun olan kızım.
Son bir kez aynadan kendime baktıktım. Mavi üzerinde polis arması olan gömleğin kollarını kıvırıp eteğimi düzelttim. Kısa sarı saçlarım ancak omuzuma geliyordu. Elimle onları düzeltip şapkayıda düzeltim. Heycandan terlemiş avuç içlerimi beceriksizce eteğimin kenarlarına sildim. Heycandan yerimde duramıyorum. Bugün edicektik yeminimizi, vatanımıza hainlik yapmıycaz diye. El basıcaktık kitaba bugün. Bugün üçüncülük plaketi alcıktım. Kız olduğumdan dolayı güç oyunlarında yenilmiştim erkeklere. Bu yüzden üçüncüyüm. Saate bakınca otobüsün kalkmasına on beş dakika kaldığını gördüm. Aceleyle ayakkabılarımı giymeye başladım parmağım arada sıkışınca acıyla inleyip sekerek parmağımı sallamaya başladım. Yahu bu nasıl acı sanısın ruhumu teslim ediyom.
Dışarı çıkıp kapıyı kapatınca kapı herzaman ki gibi yere düşünce sinirle inleyip kapıyı iki kenarından tutup düzeltmeye çalıştım. Yaklaşık beş dakika sonunda kapıyı düzeltince hızla yürümeye başladım. Koştura koştura durağa gidince otobusün hareket ettiğini görmemle hüsrana uğradım.
" Durmuş abi, dursana binecek var. "
yanımda bağıran gür sesli çocuğa binlerce şükür ettim. Otobüse bindiğimden boş yer olmaması için ayakta dikiliyordum. Ve hem önümde hemde arkamda erkek olmasından dolayı rahatsız olmuştum. Ama bir şeyde diyemiyordum. Kolumda bir acı hissedince kolumu sıvazlarken yanımda ki çocuğa sinirle baktıp fısıldayarak
"Ne yapıyorsun sen !! " diyince bana mahçubca bakarak
"Acıdıysa pardon siz duymayınca bende şey yaptım. Yerinizden rahatsızsız gibi
gözüküyorsunuzda isterseniz yer değiştirelim" bunu diyen ismini bilmediğim çocuğa minettar bakışlarımı gönderirken "Teşekkürler" diyerek onun yerine oturuken oda benim yerime geçti. "Sizdemi polislik akademisinden mezun oluyorsunuz? " centilmen çocuğa kafamı sallarken aynı zamandada
"Evet de sizde derken, yoksa sizdemi mezun oluyorsunuz? " diye sorumu cevap neyse ondan bir şeyler söyledim.
"Yok bir arkadaşım olucak " ona kafa sallayıp önüme döndüm ve bir daha konuşmadık. Otobüsten inince koştur
koştur arkadaşların yanına gitmeye başladım. Şapkam hem esen rüzgardan hemde koşmamdan doloyı uçunca yerden onu almak için eğildim ama gene uçunca sinirle inleyip tekrar denedim ve gene uçtu oooofff bune yaa.
"Buyrunuz ismini bilmediğim kız" otobüsteki çocuğu görünce şaşırmadım değil ama dünya küçük illa ki görcez birbirimizi
"Teşekkürler ismini bilmediğim çocuk sahi ismin ne? " merakla ona bakınca cevap verdi.
"Miraç, peki sen? "  merakla bana bakarken bense burukca gülümsedim. Miraç...  ne güzel isim bide abimin ismi olunca dahada güzel geliyor kulağa.
"Lavinya" bana baktı ve  "Lavinya haaa ölüm çiçeği demek " ona tebessüm edip "Bir insana söylediğimdede manasını bilmese şaşarım." Oda güldüve
"Napalım edebiyat dersleri saolsun dokuzuncu sınıfta öğreniyoz hikayeyi"
Gülüp elsallayıp koşturarak diğer mezun olucakların yanına gittim.
×××××××××××××××××××××××××××××××××××
Arkadaşlar telefondan yazdığım için kelime hataları çıkabilir o yüzden özür dilerim şimdiden.

Görüşük gardaşlarım 😍😍😍