She Came Back

Hoofdstuk 4: Gezelschap

"E-en nu? Ik weet zeker dat ze niet wegblijft. Ooit zal ze terugkomen." Zeg ik met een overtuigende blik naar Maan toe. "Dat denk ik ook, zal ik de scouts de opdracht geven om de bossen door te zoeken naar haar?" Stelt hij voor, en ik knik. "Dan zal ik snel maar gewoon achter ze aan gaan, dan spreek ik je later weer, oké?" Zegt Maan en hij staat op van het krukje dat hij er snel even bij had gepakt. "Zeg ook tegen ze dat ze voorzichtig moeten zijn als ze op pad gaan, ik weet niet hoe Diana dat daarnet precies deed, maar het was krachtig." Vertel ik hem nog als hij in de deuropening staat. Maan knikt snel en loopt daarna weg.

"Wacht Maan kan je alsjeblieft nog even-" Ik zucht, hij is al weg. Ik wilde hem nog even vragen of hij de deur dicht kan doen, maar nu is het al te laat. Zo erg is het ook weer niet, ik vraag het zometeen aan één van de zusters wel.

Ik kijk naast mij en zie het dienblad met eten. Ik zet het op mijn schoot en begin te eten, en wat ik eigenlijk niet had verwacht van ziekenhuis eten, is dat het eigenlijk nog best lekker is! Veel soldaten die gewond waren en naar het ziekenhuis moesten vertelden mij dat het eten niet echt van uitstekende kwaliteit is. Maar als je het aan mij vraagt, valt dat reuze mee. Ik bedenk mij net dat dat ook kan zijn omdat ik gewoon de chief ben en ze het voor mij wel wat beter voorbereiden, ach ja...

Even later ben ik klaar met eten en zet het lege dienblad terug op mijn nachtkastje. Ik leun tegen de kussens aan en zucht, wat nu? Gewoon wachten, geduld hebben tot ik hier weer weg mag, vrees ik. Ik hoop dat Maan snel weer eens langs komt, dan kan ik hem vragen of hij iets van boeken van de bibliotheek kan meebrengen of zo.

Na een tijdje doelloos naar het plafond staren voel ik opeens iets kleins op mijn bed springen. Ik kijk op en zie dat het een kat is. Ik kijk naar het beest, hij komt mijn kant op en begint kopjes aan mijn arm te geven. Ik glimlach en aai hem over zijn kop en zie dat hij nog heel jong is, een kitten dus, en geen halsband draagt. Na een tijdje aaien komt er een jongetje binnen gluren. "Meneer heeft u mischien een- oh daar is hij!" Ik kijk hem aan en kijk dan terug naar de kat die op mijn schoot ligt. "Is hij van jou?" Vraag ik hem. "Soort van! Zijn mama heeft net jongen gekregen! We zoeken nog mensen die de kittens van ons willen adopteren, sorry als hij u lastig viel..."

Ik lach even. "Nee, hoor! Kom maar binnen! Is hij gewoon weggelopen of hoe zit dat?" Hij knikt snel even en komt op mijn bedrand zitten. "Nou mijn zusje ligt ook in het ziekenhuis, want ze heeft haar been gebroken bij het buitenspelen! Ik wilde haar bezoeken maar blijkbaar is hij mij gewoon gevolgd!" Ik grinnik even en kijk hem aan, hij heeft een ontdeugend gezicht met bruin haar en donkerbruine ogen, ik schat hem rond de zes jaar.

"Nou je had het over dat jullie nog nieuwe baasjes nodig hadden, toch?" Hij knikt snel. "Zie je die kist daar? Daarin zit ook een klein buideltje, zou je die voor mij willen pakken?" Hij kijkt even verbaasd maar haalt dan het buideltje uit de kisten geeft het aan mij. "Hoeveel heb je nodig?" Hij fronst even. "Maar meneer, u mag de kitten gewoon gratis adopteren, hoor..." Zegt het jongetje en ik glimlach naar hem. "Hou je hand maar gewoon op," Hij luisterd en ik stop wat munten in zijn hand. "Dan koop je er maar gewoon wat lekkers van voor jou en je zus." Zeg ik en hij giechelt.

"Bedankt, meneer! Ik ga lolly's voor ons tweeën halen! Dat vinden we allebei lekker!" Zegt hij en hij staat op. "Wacht, hoe heet je eigenlijk?" Vraag ik hem nog. "Ik heet Lucas, en mijn zusje heet Ayla! Maar we hebben nog geen naam voor de kat! Die mag u zelf bedenken! Het is een jongetje trouwens, dat kan je zien aan de piemel!" Zegt hij, ik grinnik, typisch jongens van die leeftijd. "Oké, doei Lucas! Doe de groeten aan je zus!" Zeg ik hem, Lucas zwaait en rent dan weg. Ik kijk terug naar de kat die op mijn schoot ligt te slapen.

"En dan nu nog een naam voor jou..."