GAME OF Lies, Book 1: "Covered Lies" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 23

Λίζυ

Δεν κοιμήθηκα καθόλου όλο το βράδυ. Βρισκόμουν σε εγρήγορση!
Ένιωθα κουρασμένη! Θυμήθηκα όμως τα χθεσινά γεγονότα και τινάχτηκα από το κρεβάτι! Ναι! Ήμουν στο σπίτι του Άλεκ και ναι, κοιμήθηκα στο κρεβάτι του! Μόνη! Πού να ' ναι άραγε αυτή τη στιγμή; Ελπίζω όχι στο μπάνιο. Σηκώθηκα διστακτικά και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, πήγα στο μπάνιο που είχε το δωμάτιο. Χτύπησα πρώτα την πόρτα κι αφού δεν απάντησε κανείς, μπήκα. Κλείδωσα από μέσα για να μη μπουκάρει έτσι απρόσκλητος! Αφού πλύθηκα, κατέβηκα κάτω!

Μμμ...μύριζε υπέροχα! Ή μάλλον...θεϊκά! Φρεσκοψημένο ψωμί, βούτυρο, κασέρι λιωμένο και τυρί, ζαμπόν, μμμ...μου άνοιξε η όρεξη!
Όταν έφτασα στην κουζίνα και είδα τον Άλεκ να ετοιμάζει προσηλωμένος το λουκούλειο πρωϊνό, μου άνοιξε η όρεξη για κάτι άλλο! Στηριζόμουν στον τοίχο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και τον παρατηρούσα, δαγκώνοντας τα χείλη μου (για να μη δαγκάσω κάτι άλλο). Μάλλον το...ενστικτό του, του έκανε σινιάλο οτι κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα από κάποιο αρπαχτικό (χεχε... ειρωνία). Έτσι γύρισε και με είδε - να πάρει! Ήθελα να τον κοιτάζω περισσότερη ώρα!

Α: - Λίζυ! Ξύπνησες!

Χαμογέλασα ως τ' αυτιά και τον πλησίασα!

Λ: - Μμμ!

Θυμήθηκα τότε τα λόγια του, την εξομολόγησή του! Η αλήθεια, είχα ένα μικρό άγχος, μήπως επειδή ήταν μεθυσμένος χθες, δεν θυμάται τίποτα! Αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτα, αν δε μιλήσει πρώτος! Και μίλησε! Με το "καλημέρα σας".

Α: - Λίζυ! Ξύπνησες!

Είπε μ ενα χαμόγελο ως τ' αυτιά!

Λ: - Όχι καλέ, είναι η πνευματική προβολή του εαυτού μου αυτή που βλέπεις. Το σώμα μου είναι πάνω και κοιμάται ακόμα!

Α: - Χαχαχα! Είσαι αστεία το ξέρεις; Πολλές ταινίες sci-fi βλέπεις.

Λ: - Είμαι φαν, τί να κάνω;

Α: - Να έρθεις εδώ να φας!

Λ: -Χαχαχα! "Είσαι αστείος!"- αν έλεγα, ψέματα θα ήταν! Έχασες στην ομοιοκαταληξία! Λίζυ - Άλεκ : 1 - 0.

Α: - Βλέπω πολλά κέφια!

Λ: - Μμμ! Τί καλό ετοίμασες; Έχω και μια πείνα...

Α: - Δεν είσαι η μόνη! Έλα να φάμε!

Πήγα στο τραπέζι που είχε στρώσει όλα τα καλούδια! Ακόμα και καφέ έκανε! Αχ, σα να το 'ξερε ότι ήταν η αδυναμία μου! Να, τέτοια κάνει και με σκλαβώνει!
Ένιωθα σαν ενα πεντάχρονο που κάθεται σ' ενα χριστουγεννιάτικο πρωϊνό τραπέζι! Είχα όλως παραδόξως πολύ καλή διάθεση και τίποτα δεν θα μου τη χαλούσε!
Για κάποιο λόγο ανεξήγητο, είχε ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χειλη του και δεν έλεγε να ξεκολλήσει!
Χαμογελασα και κούνησα το κεφαλι μου ερωτηματικά.