That One Wolf

☆Hoofdstuk 35☆ (XL♡▪♡)

Een man klikt een halsband om. Hij is van zilver, en maar één maat. Als ik groei stik ik dus. Kleiner dan dit kan ik niet worden. Ik zit dus vast.

P.O.V Sarah
(Moeten er anderen bij?)
Ik word zowat meegetrokken naar mijn kamer. De wolf die ik in de grond heb gekerfd, is nog niet gespot.
Ik krijg even rust in mijn kop. Kayla houdt zich stil, en ik kan even slapen. Ongeveer een uur later hoor ik de deur weer opengaan. Ik doe maar alsof ik slaap. Een oorverdovend geknal laat me opstaan. Er staat een man met een zweep. Hij wenkt me.
Denkt hij nou echt dat ik meega met een of andere creep met een zweep?

Hell no.

De ketting aan de muur wordt losgemaakt, en ik word zowat meegetrokken naar een donkere kamer. Als ik weer vastzit, en de deur dicht word gedaan, realiseer ik me dat dit niet goed gaat komen. Ik word gestraft voor wat ik gedaan heb.
Ik ruk aan de ketting, maar er komt geen enkele beweging in. De man zijn ogen glimmen van plezier. Sadist.
Hij komt langzaam dichterbij, genietend van de angst die ik heb.
Als hij dichtbij genoeg is, grom ik.
Een geknal klinkt in mijn oren, gevolgd door een brandende pijn in mijn heup. Als hij even niet oplet, bijt ik hem vol in zijn kuit.
"BITCH!" Weerklinkt er door de kamer. Nog twee zweepslagen volgen. Kayla lijkt zich stil te houden.
Ik probeer op hem te springen, hem te vloeren, maar alles levert alleen nog maar meer zweepslagen op. Mijn hele lichaam brandt van de pijn. Als er een streep licht onder de deur vandaan komt, loopt de man weg. Voordat hij de deur dichtdoet, geeft hij me nog een krankzinnige glimlach. Ik zak door mijn poten, en probeer kalm te blijven. Nu pas realiseer ik me wat Kayla aan het doen was. Angst en woede opsparen. Ze wil dat ik de man dood ga maken. Vandaag nog.
"Nee, Kayla. Alsjeblieft niet" zucht ik.
Ik val op één of andere manier in slaap. Hoe het me gelukt is, weet ik niet. De deur gaat na een aantal uren weer open, en dezelfde man komt weer de kamer inlopen. Hij heeft zijn vertrouwde riem weer in zijn handen.
De deur gaat weer dicht, en de kamer krijgt weer een spookachtige sfeer.
In het donker hoor ik het al bijna vertrouwde gekletter van de zweep weer, en een brandende pijn vormt zich op mijn wang. Het gekletter gaat door. Weer mijn gezicht. Ik raak in paniek, en zwarte vlekken vormen zich weer in mijn zicht. Ik begin te hyperventileren. Hij slaat nog steeds, maar gaat door op mijn lichaam. Ik val bijna flauw, maar Kayla houdt zich niet meer stil. Ze weet dat ik zwak ben. Ik draai mijn nek, en het geklik van de halsband geeft me een gevoel van vrijheid. Ik kan zelf niks meer doen, Kayla heeft complete controle gekregen over mijn lichaam.
Ik kijk toe hoe ze de man krabt, bijt, en vloert. Als Kayla klaar is, shift ze terug, en heb ik de controle. Ik ben weer mens. Ik kreun, en de tranen lopen over mijn wangen. Ik strompel naar buiten, maar val halverwege op mijn knieën. Ik trek de deur open, en laat mijn ogen wennen aan het felle licht. Een man ziet me. Ik zit onder het bloed en de striemen van de riem zijn duidelijk zichtbaar.
"Ik... kon... er n-niks.... aan... doen..."
Weet ik uit te brengen, voordat ik dit keer echt mijn bewustzijn verlies.

P.O.V ???
Ik dacht dat dit een normale dag zou worden, totdat er een scherpe geur mijn neus laat prikkelen.
Bloed. Ik loop snel de gangen door, het geurspoor volgend. Ik hoor een bonk, en kijk even de hoek om. De deur gaat langzaam open. Wat ik dan zie is verschrikkelijk. Een meisje, iets jonger dan ik, komt de deur uit gekropen. "Ik kon er niks aan doen" klinkt er nog in een zwakke stem, voordat ze het bewustzijn verliest. Zonder te twijfelen, pak ik haar op, en ren ik naar mijn kamer. Ik leg een schone handdoek neer op mijn bed, en leg het meisje er op neer. Ik voel aan haar hoofd, en trek mijn hand gelijk terug. Ze is gloeiend heet!
Ik pak een handdoek en spoel hem om met koud water. Vervolgens leg ik de handdoek op haar voorhoofd. Haar hartslag is rustig. Nu pas realiseer ik dat ze overal wonden heeft.
Wat moet ik doen? Ik loop de kamer uit, en doe de deur op slot. Ik loop door de gangen, op zoek naar wat kleding. Vervolgens hoor ik het geluid van druppelend water. Luider. En luider. Ik krijg er koppijn van.  Ik kom aan bij de kamer waar ze lag. Als ik de deur voorzichtig opendoe, zie ik dat het niet het geluid van druppelend water was.

Het was het geluid van druppelend bloed.

Ik sluit de deur met een knal dicht, en ren door naar de gezamenlijke kast. Ik pak snel een setje kleding, ondergoed, en een kam, en loop terug. In mijn gedachten verzonken loop ik vol tegen iemand aan. Ik kijk omhoog, en zie de vader van de Alfa staan. Een beetje gehaast zeg ik dat ik er snel langs moet. Een beetje tè gehaast.
"Voor wie is dat?" Vraagt hij.
"Voor mij" zeg ik snel. Hij zag niet dat het meisjeskleren waren. Ik heb geluk gehad. Ik snel naar mijn kamer, en doe haar wat kleding aan. Dat ziet er toch wat beter uit...
Langzaam word ze wakker. Ze ziet de kamer, en dan ziet ze mij. Ze gaat gelijk rechtop zitten, en staart me aan.
Ze is lang niet sterk genoeg, en dat weet ze ook. Voorzichtig probeert ze op te staan. Ze wankelt eerst nog wat, maar daarna staat ze weer stevig op de grond. Gelukkig is ze weer in beweging. Ze loopt een beetje rond in de kamer, en blijft stil.
"Ik moet gaan" zegt ze, alsof het niks is. Ik schudt mijn hoofd.
"Je bent nog veel te zwak. Zodra je één stap buiten zet, zak je binnen een paar minuten al door je benen. Eerst moet je een paar uur rusten, anders kan ik je niet naar buiten laten. Het spijt me"
Ze rolt met haar ogen. Dat kan ze nog wel. "Waar ben ik?" Vraagt ze.
"Je bent nog steeds in het packhuis."
Ze vloekt binnensmonds.
"Je bent niet mijn kamer binnengegaan, toch?" Ze kijkt me smekend aan.
"Ik ben naar binnen geweest." Antwoord ik, ietwat nog steeds ongerust over hoe het er daarbinnen uitzag. Ik mocht die gast toch niet.
"Je zei dat je er niks aan kon doen. Als het zo is, wat is daar dan mis mee?"
Ze knikt, blij dat ik haar begrijp.
"Wanneer mag ik dan weer naar buiten?" Vraagt ze. Ik denk even na.
"Vanavond, maar dan moet je wel langs de bewakers komen. Lukt dat?"
Ze is even in gedachten, en glimlacht daarna van verrukking.
"Lukt me makkelijk"

.
.
.
.
Hay, peoples!
Weer een XL hoofdstukje, want dat moest even. Duurde wel ìèts langer, maar daar kon ik even niks aan doen. Nu is mijn inspiratie even op, dus het volgende hoofdstuk kan wat langer duren dan de normale 2 dagen. Hou wel van jullie!
XX YOGIRL SILKE👑🐺💕