Penalty

04

Hoofdstuk 4

Ondanks dat voetbal niet haar favoriete bezigheid was, zat Laura toch gespannen in de Kuip. Haar vader had topplekken weten te bemachtigen dichtbij het veld. De sfeer in de Kuip was geweldig. Alle supporters zongen en zwaaiden met vlaggen. Laura was zeker van mening dat Klassiekers de beste wedstrijden waren.

'Wie gaat er winnen, Lau?' Jiska keek haar zus, hopend dat de club uit Rotterdam zou winnen, met een glimlach aan.

'Je weet wat ik hoop en waar ik van uit ga, maar of dat ook gebeurt, weet ik natuurlijk niet zeker,' antwoordde ze.

'Oké, laten we een deal sluiten. Als Ajax wint, wat natuurlijk niet gaat gebeuren, trakteer ik jou op een stuk taart wanneer we na de wedstrijd de stad ingaan. Wanneer Feyenoord Ajax vernedert, trakteer jij mij,' Jiska stak haar hand uit.

'Deal!' ging ze akkoord met het voorstel en schudde Jiska's hand. 'Ik wil je teleurstelling voor over ongeveer alvast een beetje verminderen door te melden dat je je moet voorbereiden op een nederlaag.'

'Ik kan merken dat je te lang in Amsterdam bent. Je begint nu zelfs de Amsterdamse arrogantie te krijgen.'

'Ik lust anders ook wel een stuk taart, hoor,' bemoeide Peter zich ermee.  

'Aangezien jij er niet van houdt om met ons mee te gaan shoppen, trakteer ik jou een andere keer, pap. Of andersom,' reageerde Laura.

'Bovendien heb jij het straks veel te druk met die spelers van je als ze de wedstrijd gewonnen hebben,' deed Jiska er nog een schepje bovenop.

Jiska had gelijk: het was vlak voor de winterstop, maar weken ervoor hing haar vader continu aan de lijn met de ene na de andere club.

'De volgende keer mogen jullie ook best meteen zeggen dat jullie me niet mee willen hebben,' grinnikte Peter.

-

Het was een spannende wedstrijd geweest, toch had Ajax weten te winnen met een kleine 0-1. Volkomen terecht, vond Laura. Ajax was 90 minuten lang de beste ploeg op het veld geweest en had haar erg verbaasd dat het slechts bij een 0-1 gebleven was.

Een kleine glimlach sierde haar mond. Nu kon ze straks in ieder geval met een goed gevoel terug richting Amsterdam.

'Stiekem een Ajacied?' hoorde ze naast zich.

Laura keek op. 'Hoezo denk je dat?'

'Omdat je de enige hier in het stadion bent die nog kan lachen,' antwoordde hij grijnzend.

'Ik mag en kan het eigenlijk niet toegeven nu ik in de Kuip zit, maar het is wel zo,' erkende ze.

'Fijn om te horen dat er in elk geval nog één Ajax-fan tussen al deze Feyenoorders zit,' de jongen grinnikte. 'Je bent één van de weinigen met verstand hier.'

Laura lachte. Ze bestudeerde jongen eens goed. Het viel haar op dat hij een pak met het Ajax-logo erop droeg, waardoor ze ervan uitging dat hij bij de Ajax-selectie hoorde, aangezien er geen fans van Ajax bij de Klassieker aanwezig mochten zijn.

Ze moest toegeven dat ze al die tijd die ze zich in de Kuip bevond geen enkele keer om haar heen gekeken had om te kijken wie er aan de andere kant naast haar zat.

'Hoorde jij niet op het veld te staan vandaag?' vroeg ze nieuwsgierig. 

'Ik heb vorige week twee gele kaarten in één wedstrijd gekregen, dan ben je automatisch voor de aankomende wedstrijd geschorst,' legde hij uit. 'Het vervelendste van die twee gele kaarten is dat de eerste hartstikke onterecht was.'

'Balen.'

'Kom je mee, Lau?' zei haar vader.

'Het was leuk je ontmoet te hebben,' glimlachte de jongen. 'Misschien zien we elkaar wel nog eens.'

'Vond ik ook. Wie weet,' lachte Laura en stond op.

Ze keek een laatste keer achterom, waarna Laura zijn ogen in haar rug voelde branden, toen ze samen met haar vader en zusje de Kuip uitliep.

-

'Hmm,' knikte Laura goedkeurend, terwijl ze haar eerste hap van de chocoladetaart nam.

'Alleen voor de taart moet je vaker naar Rotterdam komen,' vond Jiska.

'Mis je me?'

'Natuurlijk mis ik je, Lau,' knikte Jiska.
'Vroeger, toen je thuis woonde, kon ik direct naar je toe als ik een probleem had of iets aan je wilde vragen. Nu moet ik het doen met een simpel belletje of een berichtje. Ik zou graag op de trein naar Amsterdam stappen, maar daar heb ik de tijd gewoon niet voor.'

'Ik mis jou ook. Ik zal proberen vaker langs te kom...' Ze werd onderbroken door Jiska's telefoon afging en het beeldscherm dat oplichtte. Gelijk greep ze naar haar mobiel om te kijken wie haar had geappt. Van haar serieuze gezicht van het gesprek dat ze zojuist met haar zus had gevoerd, was niks meer over. Een grote, blije glimlach verscheen er op haar gezicht.

'Je zei dat pap het te druk zou hebben, maar zelf ben je het ook zo te zien. Wie is degene die je een bericht gestuurd heeft?' Ze keek Jiska grijnzend aan. 'Is het niet toevallig Sem waar je laatst over vertelde?'

'Niemand,' Jiska werd vuurrood.

Dat 'niemand' kende Laura inmiddels. Als ze erachter wilde komen, had ze geduld nodig totdat haar zusje er zelf mee kwam, wist ze uit ervaring.