The little sparkle In my life.

-H1-

Daar zit ik dan alleen op een bankje  op de vroege ochtend.. Ik staar wat voor me uit, voor de zoveelste keer  heb ik ruzie met mijn pleegouders, de laatste tijd is het dag in dag uit dat we na elkaar schreeuwen en schelden.. Ik zucht even zachtjes. Het is nog geen eens 6uur in de ochtend. Het is steenkoud, ik verstop me iets dieper in mijn jas en pak dan mijn oortjes en minn ipod uit mn jas. Ik plug mijn oortjes in en zoek het liedje "je hebt een vriend" van k3. Zachtjes neurie ik mee met de teskst. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik ben dan wel bijna 18 maar k3 is het geen wat mij laat genieten van de kleine dingen in het leven.. Ik zucht nogmaals bij die gedachte.. Mijn jeugd was verschrikkelijk.. Tot mijn 6de jaar heb ik bij mijn biologische ouders gewoond. Dit was alleen geen pretje.. Zover ik me kan herrineren deden we samen nooit leuke dingen, zoals na de speeltuin, picknicken, dagjes weg of op vakantie.. ook hadden ze vaak ruzie om mij, ze wouden helemaal geen kinderen.. En toen opeens was ik daar. Mijn opa en oma hebben jeugdzorg ingeschakkeld ze konden het echt niet meer aanzien hoe ik werd behandeld.. Eerlijk gezegd kan ik me daar niet veel meer van herrineren.. Maar de foto's zeiden genoeg.. Ruw veeg ik een traan van mijn wang af. Op mijn 6e verjaardag werd ik uit huis geplaatst en in een pleeggezin geplaatst. God wat heb ik hard gehuild toen.. Dagen, weken aan een stuk ik wou naar huis.. Mijn pleegouders werden  stapel gek en hadden terug jeugdzorg gebeld.. Na 3 dagen zat ik in een nieuw huis met een nieuwe  famillie.. Ik schrik op uit me gedachten als ik stemmen in de verte hoor. Ik zet mijn muziek wat zachter en  sta dan langzaam op. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop een stuk verder naar een ander bankje.