Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

36.

Ik trap de deur van Bilal's kamer open, en blijf met mijn handen in mijn zij, in de deuropening staan. 

Bilal blijft me vragend aankijken. 'Heb je niks te doen?', vraag ik nonchalant. 'Waarom?' 'Antwoord' 'Ik heb alles gedaan wat ik moest doen vandaag, dus denk het wel', zegt Bilal twijfelend. 'Je doet alle onnodige dingen en vergeet het belangrijkste' Ik applaudisseer overdreven voor hem. 

'Wat moet je dan hebben?' 'Eten, misschien?' 'Er is toch genoeg in de koelkast?' 'Moet ik leven op groen? Begin op te staan en eten te halen' Ik wijs met mijn vinger richting de voordeur. 

Bilal zucht, waarna hij opstaat en voor mij zijn kamer uitloopt. 

'Haal genoeg voor de laatste twee weken', zeg ik streng als hij in zijn schoenen stapt. 

Ik loop naar mijn kamer, en laat mezelf op het bed vallen. 

Over twee weken is het dan zo ver. Wat ik in het begin heb proberen te vermijden, gaat gebeuren. Ik verhuis naar Qatar. Samen met Bilal. En ons kind. 

Yep. 

Eigenlijk zouden we eind volgende week al vertrekken, maar doordat Bilal tien dagen geleden pas is ontslagen uit het ziekenhuis, is het een beetje uitgelopen. Eerst was het gepland dat we daar vandaag heen gingen voor twee dagen om het huis en alles te bekennen, maar dat gaat dus ook niet door. Gelukkig. Want ik ben mentaal nog niet helemaal bereid om daarheen te gaan met hem. Ik moet me hier heel erg goed op gaan voorbereiden. En met goed bedoel ik ook echt goed.

Ik haal de pinpas en de foto van Marouane onder mijn kussen vandaan. 

Toen Bilal nog in het ziekenhuis lag heb ik snel een nieuwe pinpas aangevraagd, aangezien mijn pinpas nog thuis ligt. 

Al mijn spaargeld staat hier op. Ik hoop dat ik er hiermee voor kan zorgen dat mijn kind niets tekort zal komen. Ik zal er alles maar dan ook alles aan doen om mijn eigen kind gelukkig te maken. Mijn parel mag niet lijden onder mijn problemen en die van zijn vader. Hij gaat gelukkig worden, hoe moeilijk het ook gaat worden voor mij. Dat kind hier in mijn buik is alles wat ik nog over heb. 

Ik streel met mijn vinger over de foto van Marouane. Kon ik maar zeggen dat hij de vader was. Dat wij getrouwd waren. Dat ik ook gelukkig was. 

Een klein traantje glijdt over mijn wang. 

Ik weet niet waarom dit mij blijft raken. Als ik alleen al aan mijn familie moet denken beginnen de tranen al te vloeien. Ik kan het niet stoppen. Ik heb zoveel om ze gehuild, en nog steeds kan ik mijn tranen niet in bedwang houden. 

Ik veeg mijn traantje weg, en glimlach. Ik doe dit voor hen. Ik wil dat ze gelukkig zijn. Dat kan alleen zo. 

De enige manier om opnieuw te beginnen is door met Bilal mee te gaan. Of ik wil of niet, het is het beste voor iedereen.

Ik zucht en leg het pasje en de foto weer terug onder mijn kussen. Vermoeid sta ik op, en loop ik naar de woonkamer waar ik op de bank plof. 

Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie aan. Ik zap wat rond tot ik de voordeur open hoor gaan. 

Bilal loopt met drie zakken richting de keuken. Ik ga op de bank staan, en spring erover heen, waarna ik naar de keuken huppel. 

Ik loop naar de zakken, en bestudeer ze nauwkeurig. 'Is dit wat je wilt?' 

[ FLASHBACK ] 

Bilal komt dichterbij en zet zijn lippen op de mijne. Ik doe mijn ogen dicht, en hou mijn lippen dicht geperst.

Hij bijt in mijn lip, waardoor mijn lippen automatisch uit elkaar gaan. Hij haalt zijn lippen van me af, en ik kijk hem recht in zijn ogen aan. De woede is van zijn blik af te lezen.