JUST ONE DAY (BTS SERIES #1)

Just One Day

Just One Day

(BTS Series#1)

There is always pain when you love. That's life. But how can we avoid these if we still keep on loving? Can we avoid pain and just love? Ilang beses na ba akong sumubok na maging masaya? Ilang beses na rin ba akong nasaktan dahil sa gusto kong maging masaya?

Its too hard when you love a guy and it's Kim Tae Hyung. I'm so into him for about years. I can't forget about him if his name is already engraved in my heart. Pero bakit ba ko patuloy na umaasa? Nagtatyaga na baka darating nalang yung araw na mauuntog ako at makakalimutan ko ang lahat. Somehow, there is still hope. I know, its me and V who will prove that forever is real. Even JUST ONE DAY. And all of it started just because of a fansign.

Chapter 1:

I checked my bag and there are my posters, fansigns and ARMY bomb! This is not my first time, ilang beses na kong pumunta sa mga concerts at meet ups nila. Para nga akong kabute na basta bastang sumusulpot kung nasaan man sila. I'm an ARMY and I'm proud of it.

Ilang train stations na ang aming nadaanan. I started to captured every moments because I want to treasure every single thing that I have right now. There is my saying that you should live life to the fullest. I may have a serious problem but I should forget all of it and enjoy life. Before I left the train, I checked my planner and crossed out the date today. I sighed and stop for a while. I must remember that I have 5 more months to live.

Bumaba na ako ng train at nagsimula baybayin ang siksikan na lugar. Hindi ko pinapalampas ang bawat meet ups ng grupo. Siguro nga kung may bagay akong kinakapitan sa mga oras ngayon, hindi ako magaalinlangan na sabihing sila yon. Ang BTS, sounds awkward but they are my reason to fight for life. Kung ihahalintulad ko man ang mga sitwasyon na kakaharapin ko isang kanta nila, I would shout, Not Today! Pinunasan ko ang luha na pumatak sa pisngi ko. I wore a smile and continued my journey.

As usual, maraming fans ang nagtipon tipon. I entered the hall pero bago ko pa man maihakbang ang paa ko, nabaling ang atensyon ko sa lalaking dumaan sa harap ko. He is wearing a mask and a cap.
Hindi ako nagkakamali, base sa posture nya, siya nga yun. I followed him secretly.

Patuloy lang siya sa paglalakad kaya habol habol ko pa rin siya. Medyo napagod na ko kaya nagbakasakali na kong siya nga yon.

"Kim Tae Hyung!"

Lumingon siya sa direksyon ko. Omo! Siya nga!

I run towards him holding my fansign and ARMY bomb. Mukha na kong ewan dito na tumatakbong parang bata.

He looked at me with his serious eyes. Oh, please, masyado na kong na hypnotize sa titig nya.

Inabot ko sakanya ang papel na dala ko.

"Annyeong!"

Imbes na abutin nya ang papel na hawak ko, hinila nya ko palayo sa lugar na kinatatayuan namin. His hand is so soft!

Nawala ako sa katinuan dahil nakatitig lang ako sakanya hanggang sa sumakay kami sa train. Wala akong masabi o kaya magawa.

Its really him! We reached their studio habang ako lutang pa rin. Oh common, wake up!

"Saan tayo pupunta?"

"Somewhere"

Napahinto ako nang marinig ang boses nya. Teka, h-hindi siya si V?!

"I'll bring you to him"

"Jimin!???"

"Ouch! Bakit ka sumisigaw?"

"Eh bakit mo ko hinila kanina?"

"Nagpahila ka naman eh."

"Aish! It supposed to be my V! Bakit lumingon ka nang tawagin ko si V? Kailan pa naging Park Jimin ang Kim Tae Hyung?"