Destiny's Move

Chapter 1

CHAPTER 1

Mari Shane POV

Tadhana nga bang masasabi kung tayo nga ay para sa isa’t-isa?

 Matagal ko na itong tinatanong sa sarili ko dahil sa tuwing makikita kita parang bumibilis ang tibok ng puso ko, kala mo laging may nag-tatakbuhan sa loob ng dibdib ko.

Aist ang dami ko nang sinabi pero hindi pa ako nakakapagpakilala sa inyo, ako nga pala ang nag iisang dyosang ibinaba galing sa kalawakan,, ^___^ (joke lang).

 Pero seriously, ako lang naman si Mari Shane. Ang babaeng saksakan ng kulit, at ang magpapagulo ng buhay niyo… :P (joke lang).

O sige na ang dami ko nag sinasabi, basahin niyo na lang ang story ko para everybody happy.. *smile* ^__________^.

Yung ikekwento ko pala sa inyo nangyari siya nagyari lahat nung nag-aaral pa ako.

Dear diary,

Naalala ko pa when I was in elementary, nung una kung makita si Andrei Paulo biglang tumigil ang ikot ng mundo ko, at bumilis ang tibok ng puso ko, at parang ikaw lang ang nag-iisang tao na nakikita ko.

 Possible pala talagang mangyari ang ganun noh. Ung sa isang tao ka lang nakatinging at hindi mo alintana ang dami ng mga taong nakapaligid sayo.

 Ang saya ko lang ng nginitian mo ako, at lalong nagkagulo ng buong sistema ng katawan ko malaman kong mag-kaklase tayong dalawa.

 Naging magkatabi tayo ng upuan, nakipagkilala ako sayo, pero sadyang mapaglaro ata ang tadhana, I got transferred to another section, leaving you behind.

 As the days goes by hindi na tayo tulad ng dati nagging aloof ka na sakin, hindi ko alam kung bakit.

Maybe because we git different schedule of class, pero lagi ka pa ding nag-smile sakin every time we got bump into each other at the hallway.

But a sudden feeling came across every time i see you, laging bumibilis ang tibok ng puso ko, until yung feelings ko nag-grow into crush puppy love as others called it.

Until one valentine nagulat na lang ako dahil binigyan mo ako ng flowers, at first hindi ko narealize kung para saan yun, pero nung niloko ako ng mga classmate ko tsaka ko lang narealize na it was valentine kaya ako naka receive ng flowers from him. From then on inamin ko na sa sarili ko na ikaw na nga ang puppy love ko.

Until we graduate elementary we parted our ways, we got accepted in two different school.  We lost our communication at all.

I know it’s weird for me to say those words, in such a young age back then.