Sweet Disaster

Υπάρχει χημεία!

Το βράδυ, όπως θα μπορούσε ο καθένας να φανταστεί δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. Η Σοφία είναι κομμάτια και εγω έτοιμη να κάνω αυτό τον μαλακα κομμάτια την επόμενη φορά κιόλας που θα τον ξανα δω.

Δε την εχω ξανα δει ποτέ έτσι. Η Σοφία είναι πάντα τοσο θετική, γεμάτη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, πονάει η καρδιά μου να την βλέπω σε αυτά τα χάλια.

Καθόμαστε σε ενα παγκάκι, στο σχολείο, χωρίς να μιλάμε καθόλου. Το μάτι και των δύο μας ειναι γαρίδα, νομίζω πως από στιγμή σε στιγμή θα με πάρει ο ύπνος.

Παρατηρώ τον Θωμά να μπαίνει στο σχολείο με έναν ηλίθιο φίλο του, είμαι έτοιμη να τρέξω και να του ορμήξω και να τον δείρω, να τον σακατεψω αλλά η Σοφία με σταματάει.

-Ας μη του δείξουμε ότι εχω χαλαστει τόσο.

-Ουαου! Η κολλητή μου επιστρέφει σιγά σιγά!

Λέω με υπερηφάνεια και ξανα κάθομαι στο παγκάκι δίπλα της.

{...}

Την τελευταία ώρα κάνω τη χάρη στη Σοφία να χάσω μάθημα κατεύθυνσης για να φύγουμε, αφού ήταν έτοιμη να πεθάνει από το κλάμα στις τουαλέτες του σχολείου γιατί ο Θωμάς ολόκληρη την 5η ώρα χαμουρευοταν με το τσουλακι στο πίσω θρανίο.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή, βρισκόμαστε σε ενα φούρνο και η Σοφία κοιτάει για δέκα ολόκληρα λεπτά τις τυρόπιτες για να αποφασίσει τι θα πάρει.

Εχω αρχίσει να πιστεύω πως της μιλάνε.

Η φουρνάρισσα μας κοιτάει καχύποπτα, χαίρομαι τόσο πολύ που δεν έχω ξανα έρθει σε αυτό τον φούρνο και ούτε πρόκειται μετάαπό αυτότο ρεζιλίκι.

-Αποφάσισες Σοφία;

-Όχι.

Μουρμουρίζει χωρίς να πάρει τα μάτια της απο τις τυρόπιτες. Α, μάλιστα, δεν είναι καλα τα πράγματα.

-Μυρτώ;

Ακούω μια γνώριμη φωνή να προφέρει το όνομα μου ή είναι η ιδέα μου;

Γυρίζω και αντικρίζω εκείνο το γνωστό, αψεγάδιαστο, γεμάτο γωνίες πρόσωπο με το οποίο είμαι ερωτευμένη εδώ και τρεις περίπου εβδομάδες.

Αυτό μας έλειπε τώρα.

-Γεια σου Δημήτρη!

Λέω όσο πιο χαμογελαστά μπορώ.

-Δεν έχεις σχολείο;

-Έχω αλλά...

Γυρίζω προς τη Σοφία, η οποία στέκεται ακόμα στο ιδιο σημείο και κοιτάει τις τυρόπιτες.