Penalty

05

Hoofdstuk 5

'Mag ik twee krentenbollen van je?'

Als baan werkte ze in een bakkerij achter de toonbank. Laura vond het  niet het leukste om te doen, ze moest toch iets om geld te verdienen, zodat ze de huur, boodschappen en haar studie kon betalen. Het appartement was zeker niet groot, maar het was Amsterdam en behoorlijk duur, en dus had ze geluk dat haar baantje redelijk goed betaalde.

'Was dat het?' vroeg Laura aan de vrouw.

De vrouw beantwoordde haar vraag met een knik.

'Dan wordt het één euro vijftig.'

'Alsjeblieft,' de vrouw gaf Laura het geld.

'Fijne dag,' glimlachte ze de vrouw na.

Laura zuchtte opgelucht. De topdrukte leek eindelijk voorbij te zijn en het zag er naar uit dat ze eindelijk wat rust zouden krijgen in de zaak.

'Zo, dat hebben we ook weer gehad,' zei Finn, haar collega, die nakeek hoe voor deze paar minuten de laatste klant de de bakkerij uitliep.

Finn was op dezelfde dag begonnen als Laura. Vanaf dag één was voor haar duidelijk dat Finn van grappen maken hield en de boel luchtig probeerde te houden.

'Ik ben blij dat het klaar is. Althans, voor zover het er nu naar uitziet dan.'

'Weinig slaap gehad afgelopen weekend?' wilde Finn weten. 'Je ziet eruit alsof je al dagen niet geslapen hebt.'

Laura lachte. Ze wist best dat Finn soms van een mug een olifant maakte, al moest ze hem deze keer gelijk geven. Vanochtend had ze met wat concealer een poging gedaan om haar wallen een beetje weg te werken, maar blijkbaar was het niet genoeg geweest.

'Ik denk dat het komt doordat bijna het hele weekend bij mijn ouders was en amper tijd had om me te kunnen focussen op mijn tentamens die eraan zitten te komen,' gaf Laura toe. 'Daarom besloot ik daar gisteravond en een kwart nacht aan te besteden.'

'Laura, Laura, Laura, hoe vaak wil je dat ik nog verteld dat slaap één van de belangrijkste dingen is?'

'Ik denk dat die tientallen keren – misschien zijn het er inmiddels honderd – niet genoeg zijn geweest,' grinnikte Laura zachtjes.

'Dat blijkt.'

'Nou, wat een toeval,' glimlachte de jongen naar haar, terwijl hij de winkel binnenstapte.

Ze moest even nadenken wie hij ook alweer was, maar al vlug schoot haar te binnen dat hij naast haar zat tijdens de Klassieker.

'Zeg dat wel, ja,' reageerde Laura, 'wat mag het zijn?'

'Twee chocolademuffins, alsjeblieft.'

'Komt eraan.'

'Zeg, volgens mij is het helemaal niet goed voor jou als voetballertje, die chocolademuffins,' lachte ze.

'Ten eerste eet ik ze niet in mijn eentje op, want ik de tweede is namelijk voor mijn zusje.

'En ten tweede hebben mensen zo'n standaard beeld in hun hoofd dat voetballers voortdurend gezond eten, maar af en toe doen wij ook aan minder gezonde dingen. Zelf hou ik er bijvoorbeeld van om soms langs de snackbar te gaan of zoals nu iets lekkers te halen bij de bakker,' vertelde de jongen.

-

'En je weet nog steeds zijn naam niet!' riep Celeste verbaasd uit. 'Waarom heb je die dan niet gevraagd?'

'Je weet hoe ik ben: ik kom spontaan over, maar als het om mannen gaat, klap ik dicht en word ik verlegen.'

'En het is een Ajax-speler, zei je? Dat weet je zeker?'

'Ja,' antwoordde ze, 'of althans, toen ik in de bakkerij stond te werken, bestelde hij chocolademuffins, waarop ik de grap maakte of topsporters dat wel mochten. Zijn reactie was dat mensen vaak dachten dat ze continu bezig waren met op hun voedsel te letten, maar dat hij af en toe best van wat niet zo gezonds hield.'

'En bovendien droeg hij ook een pak met daarop het logo van Ajax,' voegde Laura aan haar argument toe.

'Er bestaat zoiets als internet, hè, Lau! Als hij, zoals jij zegt, een Ajax-speler is, staat zijn naam vast bij de teamfoto van het eerste vermeldt,' grijnsde Celeste.

'Ja, dat weet ik, maar ik wil gewoon niet overkomen als een fangirl, die zonder echt met hem gepraat te hebben, al zo goed als alles van hem weet.'

'Dat je zijn naam probeert op te zoeken, betekent niet dat je een of andere stalker bent,' vond Celeste.

'Nee,' eigenwijs schudde haar hoofd, de kans is vrij klein dat ik hem op die teamfoto überhaupt herken.'

'Niet geschoten is altijd mis, maar als jij het niet wilt, doen we het niet. Verander je van gedachten, weet je me te vinden. Als je het niet erg vindt, ga ik dan nu verder met mijn studie.' En weg was Celeste.

Terwijl ze de aardappels schilde, het vlees in de pan gooide en de rest van het snijwerk deed, bleven de woorden van Celeste zich steeds herhalen door haar hoofd.

Ergens had haar beste vriendin een punt: ze was niet direct een stalker als ze enkel zijn naam wilde weten.