ang lahat ng tao ay nangangarap ngunit kahit na maabot pa nila ito mangangarap at mangangarap parin tayo hayaan niyong ikewento ko sa inyo ang mumunti kong pangarap na napakaimposible, Isa akong laking maynila mag aaral ng mataas na paaralan ng Arellano Pasay, maituturing na masaya ako sa buhay ngunit parang may kulang sa kakahanap ko ng kulang naging makulay ang buhay ko nakilala ko si Chenoa Kei sa kaibigan ng kaklase ko hindi ko siya kilala walang anu man ang namamagitan sa amin ngunit ng iadd ko siya gamit ang facebook hindi na ako natigil sa kakaisip ko sa kanya hanggang sa kinalaunan ay nagkatext kami, ang balita ko sa kanya isa siyang tahimik na babae walang arte napakahinhin. Hindi naging madali ang pagsuyo ko sa kanya lalong lalo na at magkalayo kami siya ay taga Mindoro at ako naman ay taga maynila napakamahirap walang pormal na ligawan ang nangyari. na tigil siguro iyung mga komunikasyon namin ngunit bumalik din naman yun ngalang pagbalik ay may kasamang pakiramdam na kaba at lungkot na mararamdaman mo lamang kung ikaw ay patulog na. Nag karoon kami ng call sign Prince and Princess halos ayoko ng mapuputol ang bawat text namin naging matamis ang tadhana pero ika nga walang permamente sa mundo. Ang akala ko magiging masaya na ako at siya marahil pumasok sa isipan ko na bisitahin siya sa kanilang lugar kahit na hindi ako pamilyar at walang kasiguraduhan, desidido na akong pumunta ng may napaka lungkot, sakit, at di inaasahang nangyari ang magalit siya sa akin, lubha akong nasaktan at marahil tao lang hindi ko napigilan ang manisi, manisi ng iba kung bakit siya nagalit, kung bakit di niya na ako kinausap. Lalaki lang ako wala akong magawa kung mag desisyon siya na hindi niya na ako itetext halos gumuho ang mundo ko na animoy umulit ako sa kinder 1 ayokong mawala siya dahil ang future na nasa isip ko ay yung gigising ako sa umaga na siya ang makikita ko at nakangiti ang saya sana pero naglaho ang lahat ng iyon. Dumaan pa ang ilang malalamig na sandali sinubukan kong lumagay sa tahimik subalit sa bawat makikita ko ang Facebook post niya nanghihinayang ako kaya naman inunfollow ko pero friends padin di ko kaya kaya yung ganon no. Sa isang tahimik kong sandali naisip ko na kumustahin siya at ipaliwanag ang lahat ngunit naging matipid siya pero may halong tamis ang bawat sagot niya. Kung iisipin ang smilyface na nakadila ay napaka sweet na reply para sa akin akoy ginanahan sa aking nakita at humingi ng tawad subalit napakamatipid niya talaga. Akin pang naalala ng kami pa ay mag katext ika ko "nalulungkot ang prinsipe" sagot naman niya "bakit ka nalulungkot eh babalik pa naman ang princess ehh" kahit ilang ulit ko basahin ay walang kupas ang tamis at ligayang handog ng mga salitang yan nababaliw ako sa tuwa kapag iniisip yan akala ko magtatapos ako ng pagaaral kasi siya ang makakasama ko sa pagtanda ko yung makikita ko na siya ang mauunang gumising at mag hahanda ng napakasarap na almusal at ngingitian ko at may morning kiss pa. hay grabe ang sarap sa pakiramdam ng may minamahal at nagmamahal akalain mo malalagpasan mo yun ng ganon ganon na lang kaya wala kasi akong mapagkwentuhan ng story ng life ko ehhh kaya sa wattpad na lang ako bumabawi. vote niyo huh
