First Love / M Y G

22

''Günaydın bebeğim.''

''Böyle uyandırılmak güzelmiş." Diyen, yoongi'ye gülüp, yatağımdan hafifçe kalkıp, Yoongi'nin ipeksi saçlarını okşadım.

''Seni öperek uyandırmak isterdim ama hasta olmuşum."

''Ne?'' diyip heyecanla yerimden kalktım, elimi Yoongi'nin alnına götürüp ateşine baktım. Yanıyordu.

''Yoongi iyi misin?'' diye sorduğumda başını salladı. Ama iyi gözükmüyordu. Dudakları şişmişti, gözleri olduğundan daha küçük gözüküyordu. Saçları bembeyaz yüzüne yapmışmıştı. Ne olursa olsun çok mükemmel gözüküyordu. Ama hasta olduğu düşüncesi beni geriyordu.

''Kalk bir hastaneye gidelim Yoongi.''

''Hayır tatlım, iyiyim gerçekten.''

''Yoongi lütfen.'' diyip dudaklarımı büzdüm, buna karşı koyamayacağını düşünmüştüm.

''Eun Hee, hastaneyi bırak, bana sen baksan? Bak o zaman kesin iyileşirim.''

''Ah Yoongi çok tatlısın, ama.''

''Ama'sı yok bugün beni sen iyileştireceksin.''

''Peki.'' diyip ufak burnuna küçük bir öpücük bıraktım. Hemen yataktan kalktım, ve yavaşça Yoongi'yi yatırdım. Yüzünde halinden memnun  bir gülümseme vardı o kadar güzel gözüküyordu ki, onu öpmemek için zorlanıyordum.
Yavaşça üzerini de örttükten sonra odadan çıktım. Küçükken annemin bana yaptığı ne var ne yoksa Yoongi'ye yapacaktım.
Onu, kendi ellerimle iyileştirecektim. Bu düşünce iyi hissettiriyordu.
Hemen mutfağa girdim, ve aklıma gelen tüm hasta yemeklerini yapmaya başladım. Küçükken ailem ölmeden önce ben hasta olduğumda hiç biri başımdan ayrılmazdı. Bu iyi hissetirirdi, bende şimdi bunu hayatımda ki en önemli insana, Yoongi'ye yapacaktım.
-
''Tadı pek güzel değil, ama sonuçta senin elin değdi.'' diyip çorbayı içmeye devam eden, Yoongi'ye gözlerimi devirdim.
Bu halimi görmüş olacak ki, gülümsedi ve yaklaşarak yanağımdan öptü. 
''Şakaydı bebeğim, mükemmel.''

''Kesin öyledir.'' diyip sinsice sırıttım. Bana aynı şekilde karşılık verdi.

''Seni seviyorum, Eun Hee." Dedi ve güldü.
-
Yoongi'nin beyaz yüzü normal haline dönmeye başladığında rahatlamıştım, Sanırım iyileşiyordu. Böyle umuyordum.
Ona bakarak konuştum:

''İyileşiyorsun.'' 

''Sayende.'' diyip burnumu okşadığında gülümsedim, bunu yapması beni fazlasıyla mayıştırıyordu.
Onu her şeyden, herkes den çok seviyordum ben, gerçi herkes diyordum da, Yoongi'den başka kimim vardı benim?
O benim sahip olduğum en değerli, en özel insandı.
Kim olursa olsun onun yerine geçemezdi. Ailesinin de, beni sevdiği düşüncesi içimden büyük bir yük alıyordu. Biz mutluyduk, daha da mutlu olacaktık.

İnanıyordum, biliyordum.

Onunla ölüme bile gitmeye hazırdım. İlk başta hayran kaldığım ve günlerce aklımdan çıkmayan onun gülüşü, beni mutlu ediyordu, dudaklarını öpmek dünyanın en huzur veren şeydi mesela, saçlarını okşamak, küçük gözlerini öpmek, Yoongi ile gerçekleştirdiğim her şey, beni mutlu ediyordu.
Onu kaybetmektense, ölmeyi tercih ederdim ben.