Θέματα

Εθελοτυφλουμε

Εθελοτυφλουμε.
Εθελοτυφλουμε αγαπημένοι μου. Καθημερινά λίγο πολύ σε σοβαρότερα ή μη ζητήματα το κάνουμε. Αλίμονο σε οποίον πει οτι δεν το έχει κανει ουτε μια φορά.
Παντού γύρω μας γεγονότα και καταστάσεις κυλούν και ρέουν σαν το παταμακι το γλυκό. Ψέμματα. Σαν χείμαρος ρέουν. Τρέχουν με αστραπιαία ταχύτατα και μας παρασερνουν. Κι εμείς επειδή φοβόμαστε παριστανουμε οτι δεν βλέπουμε να υπάρχει κανέναν ποταμάκι, κανένας χείμαρος. Κάνουμε πως ζουμε στην έρημο. Ψεύτες κι εμείς. Ψεύτες τους εαυτού μας. Τι παράξενα όντα οι άνθρωποι!
Ζουμε σε μικροκοσμους που σημαίνουν πολλά για εμας. Δεν θέλουμε να χάσουμε τίποτα. Απο λίγο χρονο μέχρι χρήμα και δόξα. Και να ένας λογος που εθελοτυφλουμε. Αποφευγουμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την αλήθεια γιατί ειναι πικρή, βαριά για το λεπτεπίλεπτο σωματακι μας. Πολύ κουραστική και ανυπόφορη. Θανατηφόρα πολλές φορές. Κι εμείς σαν αδύναμα ζώα κρυβομαστε ή τρεχουμε να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε και να παμε που ομως;
Δεν πρέπει να παρεξηγηθουμε. (Τουλαχιστον οχι ακόμα).
Δεν εθελοτυφλουν χαμηλής νοημοσύνης ατομα. Μην μπερδευεστε. Δεν είναι χαζομαρα η όλη κατασταση. Ειναι μια επιλογή. Μια επιλογή θα έλεγα ακόμα και των εξυπνοτερων ατομων. Κι αυτο γιατί αυτοι έχουν την δυνατότητα να σκεφτούν το μέλλον, τις οδυνηρές συνέπειες. Ας τονιστεί κάπου εδώ οτι αυτές οι συνέπειες δεν ειναι παντα οι προβλεπόμενες. Μπορεί πολλές φορές τα πράγματα να είναι πιο απλα απο οτι φανταστηκαμε. Μπορεί απλως να μεγεθύνουμε μόνοι μας τον φόβο μας. Γιατί όπως είπα και θα λέω είμαστε άνθρωποι.
Έτσι λοιπόν, παραβλέπουμε οχι μια αλλά χιλιαδες φορές το ποταμάκι - χείμαρο με αποτέλεσμα να φτασει η στιγμή που πραγματικά δεν θα μπορούμε να το δουμε. Θα έχουμε πειστεί τοσο πολύ για την ανυπαρξία του που τα ματια μας θα έχουν χάσει την επαφή με την στυγνή πραγματικότητα. Τότε θα ειναι που θα χάσουμε τον δρόμο. Τοτε θα ειναι που θα βρισκόμαστε στο χείλος ενός γκρεμού με τα ματια μας δεμένα με ενα τοσο σφιχτό μαντίλι που θα ποναμε φριχτά αλλά επειδή μάθαμε να ξεχνάμε την αλήθεια θα προσπερναμε ακόμα και τον φόβο μας.
Χαμένοι και καθοδηγούμενοι απο δικούς μας φόβους, δικά μας πιστεύω και δική μας παραλλαγμένη και βολική αλήθεια θα βαδιζουμε όλο και πιο κοντά. Κι αν τύχει κάποιος να βρεθεί να επιχειρήσει να βγάλει το σφιχτό μαντίλι από τα ματια μας, τότε εμείς θα νευριασουμε. Θα γίνουμε εξαλλοι. Δεν θα πιστέψουμε στιγμη την αλήθεια του. Αλλά δεν είναι αυτο το πρόβλημα. Το πρόβλημα ειναι πως δεν θα προβληματιστουμε καν. Δεν θα επιχειρήσουμε να αναθεωρησουμε καμία άποψη, κανένα πιστεύω. Εκει θα έχουμε χασει το παιχνιδι.
Κι όταν θα νομίζουμε οτι αγγιξαμε κορυφη και πως όλα κυλούν ομαλά και όμορφα με ενα βήμα θα έχουμε πέσει. Και ακριβως απο κάτω θα βρίσκεται το προαναφερθέν ποταμάκι.
Το θεμα εδώ ειναι πως απο μια κατάσταση γνώσης, κάνουμε την λανθασμένη επιλογή και καταλήγουμε στην πλήρη άγνοια και συσκότιση. Εθελούσια ομως μην ξεχνιομαστε. Και απορεί κανεις πως ενα άτομο που μπορούσε να προβλέψει τις συνέπειες της πικρής αλήθειας δεν μπόρεσε να προβλέψει τις συνέπειες της δικής του άγνοιας. Ίσως ειναι απλό. Ίσως και οχι. Αρκεί να αναλογιστούμε την παράξενη φύση μας. Αρκεί να καταλάβουμε ποσο εγωιστες και άθλιοι μπορούμε να είμαστε. Ποσά κρυβουμε και ποσά σε τελική ανάλυση αγνοούμε ακόμα και μέσα στην γνώση.
Όπως και να έχει ειναι επιλογή μας. Και σήμερα σας διαβεβαιωνω οτι οι περισσότεροι απο εμας εθελοτυφλουμε.