Welcome to my Life

LABINGTATLONG KABANATA

I keep on telling myself. Stop being crazy. Saydie is the best man you have and you could ever have. There's no place for Krolithiko in your heart. Si Saydie lang ang mahal mo, at siya lang ang dapat na mahalin mo.

Bakit pa kasi sinabi ni Nanay Banet yun. Eh di sana okay ako. Eh di sana walang transfer of affection na nagaganap.

Kapal talaga ng mukha ko no? Tinanggap na nga ako ng pamilya ni Saydie, as in mula ulo hanggang paa. Mula sa masama at mabuting aspeto ng pag-uugali ko. Mula sa umpisa hanggang ngayon. Tapos isinisisi mo sa Nanay niya kung bakit naguguluhan ka? Hindi naman niya sinabing ma-inlove ka diba? Yan dyan ako magaling, sinisisi sa iba ang mga kinahihinatnan ng mga desisyon at ginagawa ko sa buhay. Nag-simula din nung inaasar akong pangit ng mga katrabaho ko. Na gusto mong subukan kung pangit ka talaga. Pero tinatry mo kay Krolithiko kung magustuhan ka niya ibig sabihin hindi ka pangit. Ang weak mo!!!! Ang dali mong maapektuhan sa sinasabi ng ibang tao. Bakit ka ganyan?! Bakit ako ganito?! Gulong-gulo ang pag-iisip ko. At the back of my mind, wag kong iwan si Saydie, kasi nakilala ko ang sarili ko ulit. I learned how to be independent. He taught me everything he knows. He taught me his passion, which is skating. He taught me how to be contented. He taught me that I should not trust anyone easily, that I should never ever expect anything from somebody. Inilalayo niya ako sa mga pagkakamali na maaari kong magawa. He enhance the beauty in me, the best of me. He always tells me I'm cute. He always showed me how he loves me si much. That whatever happens he will stay.

And then, bigla namang sumingit si Krolithiko sa eksena. I don't know what to do. My heart keeps beating his name. Nalulungkot na ako kapag di ko siya nakikita. Dati inaasar ko pa siya. Lagi ko siyang tinatawag na bingot. (Hindi naman siya bingot, may tahi lang kasi siya sa bibig, noong naaksidente siya) pero di siya bingot talaga. I don't mean to offend some people who have this kind of abnormality. This is the way we tease each other, The hardest word we could ever say.

This is the hardest debate I ever encountered. Nagtatalo ang isip at puso ko. Sino ba ang dapat sundin? Sino ba?!

Sino ang pipiliin ko, ikaw ba na pangarap ko, o siya bang kumakatok sa puso ko. Ohh
Ano paiiralin ko, isip ba o ang puso ko, nalilitong-litong-litong-lito. Sinong pipiliin ko mahal ko o mahal ako. 🎤🎤

Naisip ko bigla nung bagong labas lang sa himig handog ang kantang yan. Hindi ko pa nararamdaman yung pagkabaliw ko. Tinanong ako ng supervisor ko.

"Ikaw Lith, sini pipiliin mo?"

"Syempre yung mahal ko. Mahal ka nga di mo naman mahal, hindi magiging masaya ang buhay mo. Kapag gusto may paraan."

Kontra naman siya,

"Dapat dun ka sa taong mahal ka, para may assurance ka na hindi ka na iiwan at ikaw lang ang mamahalin niya."

"Hindi yun sa ganun. Syempre papayag ka bang magmahal ng taong hindi mo naman mahal? Ang hirap lokohin ang sarili mo."

Ayan sasagot pa nga.

"Yung taong mahal ka, pag pinagbigyan mo, syempre lilipas ang panahon at matututunan mo rin siyang mahalin. Ang tanong yung tao bang mahal mo, mahal ka din?! Diba? Dun ka sa may assurance."

"Yun lang,"

Haha ayoko na sumagot hahaba lang ang usapan. Wala naman dapat pagtalunan haha.

Back to the ball game.

Laman ka ng puso't isipan, di  na kita maiiwasan. Pag-ibig ko sana'y pagbigyan.