PAW’S POV
Tuloy-tuloy ang pagbagsak ng mga luha ko habang nakatingin ako sa kanya. Its always be you Fabian. Sa’yo lang ako talaga ako ganito. Yung mga matatamis mong ngiti kahit nasasaktan ka na, yung mga pinag-gagawa mo sakin, bakit ba hindi ka na lang magmahal ng iba? Nasasaktan din naman ako kahit ako ang nakakasakit. Pero bakit AKO pa?
Iyak lang ako ng iyak sa harap niya. I don’t deserve him. “Paghindi ka pa tumigil sa kakaiyak, yayakapin na talaga kita.” He tried to teased kaya lang lalo akong naiyak.
“Paw,” he said but I made no response.
Hikbi lang ako ng hikbi when I suddenly wrapped between his arms and I didn’t cringed.
“Kulit kasi.” His voice cracked. Umiiyak ba siya? “Yan tuloy niyakap na kita. Kahit kailan talaga Paw…kulit neto.” He hugged me tight.
It feels weird that I didn’t cry anymore. Parang nakahanap na ako ng safe haven ko, for the first time in six months naging komportable na ulit ako.
Parang ang saya-saya ko. Ilang minuto din kami magkayaka kahit walang nagsasalita saming dalawa. We both want that position.
“I love you…” he stated then hugs me tight. “I love you so much…”
I just hugged him tight too. I don’t want to commit words na pagsisihan ko ulit sa bandang huli. I started to cry again.
Thank you...
