Het is het vierde jaar van de middelbare school. Ik heb de perfecte klas, de perfecte vriendinnen en het perfecte groepje. Of toch niet? Alles wat eerst leuk en gezellig was veranderd in pijn en verdriet. Het groepje valt uit elkaar en je klas genoten gaan tegen je keren. Maar waarom? Dat is het enigste wat ik kan vragen. Maar ik krijg er geen antwoord op terug.
Ik moet mezelf groot houden. Ik kan niet instorten. Dan denken ze weer dat ik het voor aandacht doe. En het ergste is nog wel dat mijn beste vriendin ook zo over mij denkt. Het werd haar vast te veel. Dat begrijp ik wel. Maar toch doet het me veel pijn. En niemand helpt me. Niemand boeit het iets hoe ik me voel. En daar moet ik maar mee leven. Maar aan alle nadelen zit een voordeel. Ons groepje bestaat uit 8 meiden en 4 jongens. Alle jongens zitten op een andere school dus in de pauze zitten we altijd met zijn 8ste bij elkaar. Maar doordat mijn vriendinnen tegen mij keren ga ik meer met de andere om. En nu beschouw ik hun meer als mijn vriendinnen. We zijn vooral met zijn drieën. Ik, Lucy en Tessa. We zijn dan misschien wel een vriendengroep maar toch worden wij met zijn drieën buitengesloten. Jullie zullen vast wel denken dat ik te veel overdrijf, of dat ik maar uit het groepje moet gaan als ik er toch zo over denk. Maar dat kan dus niet. Dat heb ik een paar maanden geleden geprobeerd, maar alles werd toen nog erger dan dat het al was.
Iedereen werd meteen boos op me. En toen was ik nog niet eens het groepje uitgegaan. Dat was een week dat ik veel dingen moest doen. Te veel om nu te vertellen. Maar ik kan jullie nu wel een ding vertellen, en dat is dat het in die week niet zo goed met mij ging. Er ging precies een week overheen, en toen ik dacht dat alles weer normaal was en dat ik weer vaker bij mijn vriendinnen kon gaan zitten. Kwamen ze op me af en begonnen ze me aan te vallen. Natuurlijk niet met vechten en al dat. Maar wel met woorden. Woorden die pijn doen. Dus ik had geen keus. Ik moest wel blijven. Het was of blijven, of ik werd nog meer gepest dan dat ik al werd en dan ook nog mijn vriendinnen.
Nu gaat het wel al iets beter maar niet zoals vroeger. Ik moet het alleen nog dit jaar met ze volhouden en dan kan ik verder met mijn leven. Dan kan ik een bladzijde om slaan. Lucy en Tessa helpen mij daar veel mee. Maar toch weten ze niet alles van mijn leven. Niemand weet alles van mijn leven. Zelfs mijn ouders niet. En dat moet ik proberen vol te houden. Maar als het zo door gaat met mijn leven dan lukt het wel. Nouja... Misschien lukt een ding niet. En dat is in leven blijven...
Ik doe zo mijn best, maar niks maakt uit. Ik doe altijd wel iets fout. Maar toch ben ik zo dom bezig. Ik wil dat de pijn stopt die ik elke minuut voel. Ik wil mijn leven eindigen. Maar ik kan het niet. Ik wil de andere mensen geen pijn doen. Terwijl hun mij pijn doen, en er voor zorgen dat ik me zo voel. Ik snap soms niet eens wat ik wil. Mijn leven is zo gecompliceerd dat ik het zelf niet meer weet wat er aan de hand is.
JE LEEST
The Boy Who Saved My Life
Teen FictionHet is het vierde jaar van de middelbare school. Ik heb de perfecte klas, de perfecte vriendinnen en het perfecte groepje. Of toch niet? Alles wat eerst leuk en gezellig was veranderd in pijn en verdriet. Het groepje valt uit elkaar en je klas genot...