A Confederacy of Dunces

Mijn hart gaat tekeer. Ik kan maar aan één ding denken: Hoe kom ik hier weg? Ik pak mijn jas en passeer mijn moeder. Ik prop mijn mobiel in mijn jaszak en haal mijn fiets van het slot. De poort zwaait open. Ik haal diep adem en kijk om naar het verwarde, kwade, maar ook teleurgestelde gezicht van mijn moeder. Alles lijkt verloren, alles is mis gegaan. Niks kan mij nog redden.

Jacy opent de deur. 'Morgan...' Ze kijkt erg bezorgd. 'Wat is er gebeurd?'

Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven, maar de woede en al het verdriet overheerst. De tranen prikken in mijn ogen. Jacy pakt me stevig vast. Even is het stil.

'Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Ik trek het niet meer thuis,' mompel ik bijna onhoorbaar.

Jacy pakt me opnieuw vast en knijpt zachtjes in mijn arm. 'Ik weet niet meer hoe ik je kan helpen,' zucht ze.

Ik knik. 'Begrijp ik.'

'Kom anders even binnen,' stelt Jacy voor.

Ze gaat me al voor en loopt gelijk door naar de achtertuin. De zon schijnt vol op. Jacy zit al weer met haar enorme zonnebril, lang uit op de loungebank. Ik grijns en plof naast haar neer.

'Tijd voor een drankje,' glimlach ik breed.

Jacy lijkt het er mee eens te zijn en loopt gelijk naar de koeling in de schuur voor een goede fles wijn. Heerlijk!