Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 40 •

~ Ο αγώνας για την κυριαρχία (Β μέρος) ~

Είχαμε πάρει το δρόμο για το παλάτι στην είσοδο είδαμε δύο φρουρούς. Κρυφτήκαμε πίσω από ένα θάμνο για να μην μας δουν. Άρπαξα μια πέτρα και είπα στην Κριστάλια:
-Όταν σου πω φύμωσε τον δεξιό φρουρό. Τον άλλον τον κανονίζω εγώ...
-Μα πως?
-Σςςςςς έχω σχέδιο!
Πέταξα την πέτρα λίγο πιο κάτω ναι να κάνει θόρυβο. Οι φρουροί το πήραν χαμπάρι και ήρθαν να δουν τι συμβαίνει. Άρπαξα τον έναν και τον χτύπησα στο στομάχι. Ενώ η Κριστάλια φύμωσε τον άλλων. Του έριξα μια γερή και έπεσε ξερός και αυτός. Βάλαμε από πάνω τα ρούχα για να μοιάζουμε με αυτούς και έτσι πλέον μεταμφιεσμένοι μπήκαμε μέσα στο παλάτι. Φτάσαμε στο οπλοστάσιο και είπα με βαριά φωνή φώναξα από απόσταση αφού ήμασταν μόνοι στο διάδρομο.
-Φωτιά ,φωτιά!
Οι φρουροί τρέξανε πανυκόβλιτοι ενω εμείς τους κουτουλήσαμε τα κεφάλια τους. Πέσαν κι αυτοί ανέστιτοι. Έβγαλα ένα σάκο κι ένα σκοινί που είχα πάρει μαζί μου και είπα στην Κριστάλια:
- Όσα είναι θα τα βάλουμε μέσα.
-Πλάκα μου κάνεις! Καλά δεν λέω είναι τεράστιο και χωράνε αφού λύπουν σχεδόν όλα από το οπλοστάσιο αλλά πώς θα τα κουβαλήσουμε. Είπε την ώρα που τα βάζαμε όλα μέσα.
-Να τα κουβαλήσουμε? Είπα την ώρα της έκανα νόημα να δει στο παράθυρο. Με το σκοινί θα τα κατεβάσουμε στην θάλασσα γαι να μην κάνουν θόρυβο. Τους φρουρούς τους βάλαμε και μόλις φτάσουν στο νέρο θα κόψουμε το σκοινί. Θα πέσει στην θάλασσα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εύκολα θα βρούμε αύριο έναν τεράστιο σάκο μέσα στο νερό.
-Είσαι πανέξυπνος!
-Υπερβάλης. Είπα παρόλο που μου άρεσε το σχόλιο της. Έτσι και κάναμε. Μόλις το πετάξαμε μου είπε:
-Ωραία και τώρα?
-Επιστρέφουμε στο δασάκι εκεί θα μας περιμένουν στην άλογα μας. Θα βρήκε σύγουρα ο Έλαμάναμου την μυρωδιά μου. Εδώ έχει βρει το ξήφος μου σε πέντε χιλιόμετρα απόσταση!
-Απίθανο!
-Έλα μην γίνεσαι κι εσύ Ντικίλ τώρα.
-Χαχα είπε καθώς πήραμε το δρόμο για το δάσος...
***
Εν το μεταξύ, ο Ντικίλ μπήκε στο δωμάτιο του αδελφού του. Αφού κλείδωσε με το χειροποίητο κλειδί που είχε φτιάξει η Ελεωνόρα κρύφτηκε πίσω από την κρεμαστά. Δεν ήθελε να βγει ο Νιούτ από την "μυστική έξοδο διαφυγής του" έτσι χάλασε το κλειδί.
-Ότι είναι να γίνει ας γίνει... Άντε ως εδώ! Όχι να βλάψεις και την Ελεωνόρα! Θα σε στραγγαλίσω με τα ίδια μου χέρια έτσι κι την έχει πειράξει! Μονολογούσε.
Εκείνη την στιγμή ακούστηκαν βήματα στο διάδρομο. Η πόρτα ξεκλείδωσε και μπήκε ο Νιούτ μέσα συνοδεύοντας την Ελεωνόρα αλυσοδεμένη.
-Μα καλά πραγματικά με εντυπωσιάζεις! Πώς ξεκλείδωσες την πόρτα κι μάλιστα έβγαλες εκτός μάχης δέκα από τους καλύτερους φρουρούς μου χωρίς να έχεις ούτε καν όπλο;!
-Έχω τις άκρες μου... Του απολογήθηκε.
-Ωραία γιατί πραγματικά θέλω να τις μάθω. Της απάντησε ενώ έκανε απόπειρα να την φιλήσει. Η Ελεονώρα έκανε νόημα στον Ντικίλ να μην βγει την ώρα που τον φιλούσε παθιασμένα. Ίσα που κράτησε τα νεύρα του και τον θυμό του να μην εμφανιστεί. Έσφιξε την παλάμη του τόσο δυνατά όσο ποτέ. Η Ελεωνόρα σταμάτησε τον Νιούτ τραβώντας τον και του είπε:
-Δεν παίζεις δίκαια. Είπαμε θα κρατάς απόσταση μέχρι το γάμο.
-Ναι αλλά κι εσύ δεν τήρησες τον λόγο σου, οπότε κάθε εγώ τον χάλασα. Λίγο. Ποτάκι? Είπε καθώς κατευθύνθηκε στην κάβα με τα ποτά.
-Ναι. Λίγο και να είναι χωρίς υπνοτικό παρακαλώ.
-Πλάκα έχεις... Είπε ενώ το γέμιζε. Με την πλάτη γυρισμένη προς την κάβα. Η Ελεωνόρα έκανε νεύμα στον Ντικίλ εκείνος ήσυχα και ωραία βγήκε και στάθηκε πλάι της.
-Αγάπη μου με βοηθάς λίγο. Είπε δυνατά η Ελεωνόρα ενώ ο Νιούτ γύρισα για να δει. Μα τι να δει κι αυτός. Ο Ντικίλ έσπασε τις αλυσίδες με το σπαθί του.
-Τι? Περίμενες ότι θα ήσουν εσύ Νιούτ? Τον ειρωνεύτηκε.
-Μα πώς!? Αναφώνησε μπροστά ο Νιούτ έκπληκτος παρά τρομαγμένος?
-Μυστική έξοδο διαφυγής καλέ μου. Οπςςς μπέρδεψα τους τίτλους. Λυπάμαι πρόλαβε άλλως... Συνέχισε λέγοντάς του.
-Μα με αυτόν τον χαζό! Πλάκα μου κάνεις? Αυτός ούτε το σπαθί δεν θυμάται να σηκώσει καλά καλά...
-Συμφωνώ, αλλά για να ξέρεις τι διαφορά σας θα σου πω. Εσύ -ο έξυπνος- κάνεις έξυπνους εχθρούς και εκείνος -ο χαζός- κάνει έξυπνους φίλους. Να που υστερείς!
-Ποιός? Απόρησε με μιας.
-Ποιός? Χαχα. Αυτού νου που δεν του αρέσει καθόλου μα καθόλου να του πειράζουν το άλογό του. Τελείωσες Νιούτ! Φώναξε η Ελεωνόρα. Ενώ ο Νιούτ έβγαλε το σπαθί του ταυτόχρονα με τον Ντικίλ.

***

-Αχ ένα λεπτό Φοινίκ λαχάνιασα. Είπε η Κριστάλια ενώ ακουμπούσε τα γόνατά της.
-Να τος! Μα πού είναι η Μελίγια? Φώναξα καθώς ήρθε δίπλα μου μαζί με τα δύο άλλα άλογά μας.
-Εδώ! Φώναξε ο Φίλτσ! Πάντα θα αναγνώριζα αυτόν τον απέσιο αξιοματικό του Νιούτ. Όμως είχε (για μια ακόμα φορά στα χρονικά κάποιος) φυμωμένη την Μελίγια!
Παραδωθείτε αλλιώς θα την σκοτώσω!
Ευτυχώς δεν μας έβλεπε πολύ καλά, είχαμε κι απόσταση έτσι μπορούσαμε να μιλήσουμε με την Κριστάλια ψιθυριστά.
-Τι θα κάνουμε Φοινίκ? Μου είπε ψιθυριστά.
-Ότι λέει. Μπες από πίσω μου και βγάλε το τόξο σου πριν μας πάρει χαμπάρι. Έχω σχέδιο....