Sweet Disaster

Αλλά δεν μπορώ.

Είμαι ξύπνια από τις 9 και διαβάζω ιστορία, διαβάζω που λεει ο λόγος, στην πραγματικότητα σκέφτομαι:
Τι να βάλω το απόγευμα;
Τι να του προτείνω να κάνουμε;
Πως να αποφύγω οποιαδήποτε συζήτηση για τη μαμα του γιατί
α) δεν πρέπει να τον φέρω σε δύσκολη θέση και
β) Δδν είμαι καθόλου καλή στους συναισθηματισμούς.
Επίσης τι να του προτείνω να κάνουμε; να δούμε ταινία; να μαγειρέψουμε; Νομίζω οτι το ξανα ρώτησα αυτό.

ΝΑ ΔΙΑΒΆΣΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Και κάπως έτσι, σε συνδυασμό με την ιστορία πάντα, το κεφάλι μου έχει γίνει κουρκούτι.

Εν τέλη βαζω μια απλή φόρμα και ενα t-shirt, πιάνω τα μαλλιά μου ενα πρόχειρο κότσο και κάθομαι στον καναπέ κοιτώντας νευρικά το ρολόι που είναι κρεμασμένο στο τοίχο.

-Μαμά θα έρθει ο Δημήτρης.

-Ποιος Δημήτρης;

Ρωτάει καχύποπτα ο μπαμπάς. Αναμενόμενο.

-Ο Δημήτρης από την ταβέρνα.

Βομβαρδισμός ερωτήσεων σε 3,2,1..

-Πώς κι'ετσι; Κάνετε παρεα; εντάξει είναι πολυ καλο παιδί. Αλλα δεν μας είχες πει τιποτα. Πως κι'ετσι; Πόσο καιρό κάνετε παρεα; Δεν πιστεύω να;;...

-ΜΑΜΆ! ΈΛΕΟΣ!

-Τι παιδί μου; Από ενδιαφέρον ρωτάω!

-Αμάν ρε Αγλαΐα, άσε την κοπέλα ήσυχη! Είναι 17 χρόνων σιγα μη μας δώσει και αναφορά!

-Κώστα μην ανακατεύεται!

Και τότε η πόρτα χτυπάει. Το στομάχι μου δένεται κόμπος και τα μάγουλα μάγουλά μου καινε στη σκέψη οτι πίσω της βρίσκεται ο Δημήτρης.

-Σταματήστε, η πόρτα!

Λέω και σηκώνομαι επάνω. Ισιωνω την πλάτη μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου και ανοίγω.

-Γειααα!

-Γεια σου Δημήτρη, πέρασε!

-Καλώς τον, καλά  είσαι Δημήτρη μου;

Αναφωνεί η μαμα μου και σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι και εκείνη μπροστά απο την πόρτα.

-Μια χαρα εσείς;

-Καλά αγόρι μου μια χαρά, εδώ  φτιάχνω γεμιστά θέλεις να δοκιμάσεις;

-Όχι μαμα δεν θέλει! Πάμε μέσα!

Λέω αποφασιστικά και τραβάω τον Δημήτρη απο το χέρι.

Πριν καλά καλά το κατάλαβω, του κρατάω το χερι. Του κρατάω το χέρι. Ένα ρήγος διαπερνάει όλο μου το κορμί όταν επιτέλους είμαστε οι δύο μας στο δωμάτιο μου.