De tijdloze plek

( liedjes niet zelf bedacht!!) Het begon allemaal zo: ik liep langzaam naar het park terwijl ik muziek luisterde, en zachtjes mee zong.

Toen ik in het park aankwam ging ik naar mijn eigen plekje. Het plekje was een bankje, helemaal verscholen tussen de bomen. -volgens mij was het bedoeld als een romantisch plekje, waar stelletjes dingen konden doen die ik nog nooit gedaan had.- Ahum, zoenen.. Maar niemand had mijn plekje ooit gevonden! .:3

Maar laat ik verder gaan met het verhaal. Ik liep over het smalle paadje, en probeerde de takken te ontwijken die over het paadje hingen, zodat je het paadje niet kan zien. Toen ik ongeveer twee minuten door het bos had gelopen, was ik er eindelijk.. Mijn speciale plekje. Ik kwam er vaak, meestal als ik verdrietig was. Maar ook gewoon als ik mijn gedachten moest ophelderen. Ik liep naar het bankje en ging erop zitten, ik haalde mijn notitieboekje tevoorschijn en begon te schrijven. Zonder dat ik het had gemerkt had ik mijn muziek uit gedaan. Ik leefde helemaal in mijn eigen wereld, en schreef de zinnen die in me opkwamen. Toen ik al aardig wat had geschreven deed ik mijn oortjes uit, en keek tevreden naar het resultaat. "Het ziet er goed uit!" dacht ik.

Ik begon te zingen:

How many times can we win or lose?

How many times can we break the rules between us?

Only teardrops

How many times do we have to fight?

How many times till we get it right between us?

Only teardrops..

Ik was klaar met zingen toen ik geluiden hoorde. Het leek op snikken..

Ik keek om me heen maar zag niks. Maar ik wist toch heel zeker dat ik iets of iemand hoorde huilen. Ik was meer op mijn hoede, want dit voelde niet goed. Ik zong het opnieuw, met gevolg dat ik iemand zachtjes hoorde huilen. Ik wist niet wat ik moest doen, dus zei maar wat. "Euh.. wie is dat?" vroeg ik dus maar aan niemand. Toen ik geen antwoord hoorde, zei ik: "Oké, dit is akward.." Ik keek achter me. Er zat een meisje in het gras. Hee, wie ben jij? En hoe heb je mijn plekje gevonden??! Het meisje keek om zich heen, maar leek mij niet te zien.

Ze zag er ouderwets uit; een grote strik in het haar, een hele mooie oude gele baljurk en haar ogen zagen rood. Ze zat op de grond, ze zag er wanhopig uit.. haar haar was een beetje uitgezakt, en haar grote gele jurk lag als een cirkel om haar heen. Ze steunde haar hoofd op haar handen, en huilde zachtjes.

ik stond op, legde mijn notitieboekje en pen op het bankje neer. Ik slaakte een zenuwachtige zucht en klopte mijn witte jurkje af. Ik liep in de richting van het meisje, en ging voor haar zitten. "Wie ben jij?" Vroeg ik.

Ik ga pas verder als iemand reageert dat ik verder moet! ;) hihi anders schrijf ik voor niets sorry guys!