Göz yaslarimin huzur buldugu bir göl evim var.Orda beni bekleyen biri var.Özel biri.Nehrin ustunde ahsap bir ev...iste o ev beni kendi evimde bir süre misafir edecek olan ev.O evin dışı çok karanlık ve kasvetli olsa da evin içi öyle değil huzur veren aydınlık sıcak bir ev .Dışarısı aynı kalbimden boşalan gözyaslarım gibi yağışlı. Beni bekleyen bu kişi çok beklemis.Aşkına dayanamayip aşkın atesine atmis kendini ve havaya karışmış bedeni ama ruhu birini sevmekten hiç vazgeçmemiş o kişi benim için o eve ugramadığım süre boyunca hep o evle ilgilenmiş.Her gün benim gelebilmem umuduyla çiçekleri sulamış. Dışarıyı seyretmiş hayeller kurmuş.Ama o kadar hayal kurmuş ki artik hayellerle yasamaya başlamış.Durumu gün geçtikçe ağırlaşmış.Malesef onu tedavi edecek ilaç yokmuş çünkü hastalık kalbini ele geçirmiş.Ama yaşadığı her an beklemiş.Ben ise bu eve geldiğimde çok mu geç kalmıştım. Onu göremediğim her saniye bir günah mıydı? Bu ikimizinde çektiği acı neydi?Aşkın ateşi görünmez ama yakar.Evin sessizligine bakılırsa çoktan havaya karışmıştı.Acaba çok acı çekmiş miydi? O acıların hepsi benim yüzümden olmuştu.O sıralarda gülmek aklımın ucundan bile geçmezdi çünkü kanayan bir kalbim vardı.Mutlu sonlara inancım bitmişti. Eve taşınıp tek başıma yaşamayı denedim ve bir gün kapı çaldı...
