ปิ้งป่อง...
เสียงกริ่งที่ดังขึ้น เรียกความสนใจจากคนที่กำลังเอนกายอ่านหนังสือได้เป็นอย่างดี
สายตามองลอดผ่านแว่นไปสบกับนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝา ซึ่งบอกเวลา เกือบๆจะหนึ่งทุ่มพอดี
มินฮยอนกระตุกยิ้มบริเวณมุมปาก เมื่อนึกถึงสัมผัสที่ยังตราตรึงอยู่เมื่อตอนพักเที่ยงในห้องทำงานของเขา
เด็กหนุ่มวัยไม่พ้นชั้นมัธยมปลายคนนึง กำลังปลุกสัญชาตญาณสัตว์ป่าของเขาให้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
น่าแปลก ที่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึง กลับส่งผลกับอารมณ์และความใคร่ของเขามากมายเหลือเกิน
ย้อนกลับไปเมื่อวาน หลังจากที่เขาได้มีนัดกับกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนที่ร้านเหล้าซึ่งค่อนข้างไกลจากแถบที่พักอาศัยของเขาอยู่มากโข หลังจากที่ดื่มไปได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็ตัดสินใจขอตัวกลับก่อน เนื่องจากวันรุ่งขึ้นยังเป็นวันทำงานของเขาอยู่
เขาไม่อยากที่จะเมาจนมีสภาพเละเทะไปทำงานจนทำให้นักเรียนไม่นับถืออย่างแน่นอน
ระหว่างที่กำลังยืนรอแท๊กซี่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากร้านขายเฟอร์นิเจอร์ ที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนนัก เสียงนั้นคุ้นเคยจนถึงกับทำให้เขาหันกลับไปมองหาที่มาของเสียงนั้น
"เถ้าแก่ครับ กล่องนี้ให้ผมเอาไปไว้ไหนครับ"
นี่มันเด็กนักเรียนตัวเล็กในชั้นเรียนของเขานี่นา
ร่างบาง ชุ่มเหงื่อในเสื้อยืดสีขาว แขนเรียวบางแต่เต็มไปด้วยเส้นเลือดอย่างคนที่ออกแรงอย่างสม่ำเสมอ กำลังยกกล่องกระดาษ พร้อมกับส่งเสียง เจื้อยแจ้วอย่างขยันขันแข็ง
ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น แต่กลับมีสเน่ห์ดึงดูดทางเพศต่อเขาอย่างมหาศาล
ระหว่างที่ยืนมองอยู่นั้น เขาเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากบางนั้นอย่างลืมตัว
