Bir gece uyandım bir kapı sesine.Dışarısı soğuk ve sessizdi.Gecenin bir yarısı kim olabilirdiki bu kapıyı çalan.?Yıllardır hiç açılmamıştı bile o kapı.Baya bir eksiği vardı.Tozlu olduğu kadar o dişleri birbirine sürttüren gıcırdama sesine engel olması için de yağlanmaya ihtiyacı vardı.Sapı bile yoktu o kapının en son çıkarken kapatan kişi yanında götürdü.Çok sert kapadığı için o tozlu,yıpranmış kapıyı e haliyle elinde kalmıştı sapı.Koştum hemen odaya.buldum bir tornavida kıra kıra,söke söke,geriye açılıp kapanılacak bir kapı bırakmazsızın açtım o kapıyı.Açtım ama dediğim gibi hava soğuktu.Beni ısıttı sarılman,yağ oldu gülüşün,sap oldu öpüşün.Kapıya gerek yoktu artık,kapı gibi sen vardın.Nasıl olduda kırıldın sen?Nasıl olduda o tozlarını başkasının silmesine engel olamadın.?Peki ya ''yağ'' yağı'ı nereden buldun.?Gülüşüm,gülüşüm yetmedimi?
İnsan kendinde arıyor suçu.Suçlu aramak ne kadar doğru bilemiyorum ama en azından arkasına sığınabilecek bir maruzatım oluyor.Sensizlik geliyor aklıma,diyorum ki;''Olsun,o da bensizlik yaşıyor.''Avutuyorum bununla kendimi.Peki ya,Özlediğim kadar seni özlüyormusun beni?,insanlarda aradığım kadar arıyormusun beni.?Her akşam olduğunda doluyor mu gözlerin.?Biraz acıklı oluyor mu sesin?Üşüyormusun?,sonbaharda dökülen her yaprak tanesi ama her tanesi adet adet ömründen ömür alıyormu senin?.Canın yanıyor mu düşen bir çocuk görünce?,Geliyormuyum aklına bazen.?En azından 60 saniyede bir.?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşam uzun peki ya mutluluklar?
RomanceBu kesinlikle bir kitap değildir.Bu derdini kimselere anlatamayan,içine kapanık,güneşle birlikte kaybolan bir çocuğun kendiyle verdiği sınavdır.Bu sessiz çığlılıkların birer harf şekline bürünmesidir.Başımdan geçen olayları ve mutlu olmanın sırrını...
