~♤~
"Εισαι χαρούμενος;" είναι μια τυπική ερώτηση, γίνετε στον καθένα απο μας. Τότε σκέφτεσαι το τι έχεις...σκέφτεσαι τους φίλους σου, την οικογένεια σου, του ανθρώπους σου.
Δείχνεις χαρούμενος όταν είσαι κοντά τους, είναι αυτη ομως η αλήθεια;
"Ναι!" Γιατί συνεχίζεις αυτό το ψέμα;
Αυτό το όμορφο χαμόγελο που στον εξω κόσμο λάμπει, όταν κανενας δεν κοιτάει σβήνει... σβήνει επειδή με το ζορι κρατιέται να παραμείνει ζωντανό και δεν έχει πια δυνάμεις.
Υπάρχουν στιγμές που είσαι πραγματικά χαρούμενος, ομως υπάρχει και η άλλη πλευρά... Η σκοτεινή και απόμακρη από τον Κόσμο, αυτή που σε κρατάει πισω.
Αυτή η ώρα της ημέρας που γυρνάς στο σπίτι σου απομονώνεσαι στο δωμάτιο σου βάζεις τέρμα την μουσική και γονατίζεις στο πάτωμα....
Κλαις...
Κλαις για ωρα....μεχρι που έρχεται η στιγμή που δεν θα αντέχεις αλλο και απλα θα παραμείνεις στο πάτωμα ξαπλωμένος να σκέφτεσαι....
"Είμαι αποτυχημένος, νιώθω απαίσια, μέσα μου υπάρχει ενα τεράστιο κενο που είμαι ανίκανος να το γεμίσω, κυρίως γιατί δεν ξερω πως. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα με χτυπάνε σαν γροθιά στο στομάχι και με κάνουν να νιώθω αδύναμος. Αδύναμος να σταθώ στα πόδια μου, τότε είναι που νευριάζω ακόμα περισσότερο με τον εαυτό μου. Νευριάζω που δεν είμαι αρκετά δυνατός να νικήσω σε αυτη τη μάχη που δίνω καθημερινά, με όλους, μα κυρίως με τον εαυτό μου. "
Σκέφτοσαι πως... "κάνεις δεν είναι εδώ για εμένα, κανενας δεν νοιάζεται πραγματικά, όλοι κάποτε θα με ξεχασουν αν φύγω, ίσα ίσα η απουσία μου δεν θα γίνει καθόλου αισθητή. Οι Φίλοι μου θα με ξεχασουν και θα βρουν κάποιον αλλο να πάρει τη θεση μου στην παρέα."
Ίσως όλα αυτά να μην ισχύουν, μπορεί όντως να μην είσαι μόνος και το ξερεις, όλο αυτο ομως δεν αλλάζει το πως νοιώθεις μέσα σου...
~♤~
"Είμαι λυπημένος." Υπάρχει έστω και μια φορά που ίσως ένιωσες την ανάγκη να μιλήσεις...
"Εσύ; με τίποτα, δεν έχεις προβλήματα είσαι μια χαρά. Υπάρχουν πολλά προβληματα στον κόσμο που τα δικά σου δεν πιάνουμε μια μπροστά τους..."
Και τοτε ερχεται αυτή η απάντηση, το σκέφτεσαι και χαμογελάς...
"Ναι έχεις δίκιο..."
Μετά απο αυτο πέφτεις στην ακρουλα σου και σκέφτεσαι πως τελικά κανενας δεν σε καταλαβαίνει. Κανένας δεν μπορεί να νοιώσει τον πόνο σου.
Και κανενας δεν μπορεί να καταλάβει πως αυτό που νοιώθεις δεν είναι από επιλογή σου..
Ίσως περάσει κάποτε....
Ίσως και όχι....
