De slechtnieuwsmelding

Er was niemand op de landweg toen het water aanvroor op het kille beton. De ijzel haastte zich om zijn territorium zo snel en zo ver mogelijk af te bakenen.

Toen haar auto twijfelde tussen het volgen van het platgetreden pad of het grillige van het onbekende, lag de toekomst al vast.

Ze zag naderen waar ze al heel haar leven zo van hield. Het majestueuze, sierlijke en onverzettelijke van de eik die van geen wijken weten wou.

Hetgeen zij altijd figuurlijk gedaan had tijdens haar leven, deed haar auto nu letterlijk: een omhelzing waar geen ontsnappen uit was. Een elkaar niet meer loslaten. Een totale verbondenheid, voor altijd, met wederzijdse littekens.

Ik kom jou dit nieuws melden. Dat spijt me. Maar het moet gebeuren. Ik begrijp dat dit bijzonder moeilijk is voor jou nu. Maar ik ben hier nu voor jou. Kan ik iets voor jou doen?

Ja, geef mij antwoord op deze vraag, alsjeblieft:

Was er iemand bij haar toen ze stierf?

Ik kijk in haar verdronken ogen en zeg "ja"

Zij was er!

Ook toen ze aan jou dacht en haar adem stokte,

streelde de maan haar hand en week niet van haar zijde.