ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

#2 Σε έχω πεθυμίσει

Μου έχουν μείνει όνειρα μισά μαζί σου... Με έχεις σβήσει... Φταίω?? Δεν ξέρω... Μα αν έφταιγα θα μου έλεγες κάτι.. Σωστά?? .. Σε πεθύμησα.. Έχω πεθύμησει τα μάτια σου που με κοιτούσαν... Το λαμπρό χαμόγελο σου...πεθύμησα το καθε τι στο σώμα σου.. Πεθύμησα τις wild νύχτες στη μέση του αγνώστου... Πεθύμησα τις περιπέτειες που είχαμε και κάθε Μία ήταν διαφορετική το κάθε βράδυ... Φεύγαμε ενώ όλοι κοιμόντουσαν και μας έψαχναν τα πρωινά αλλά εγώ είμουν στο κρεβάτι σου αγκαλιά εσένα... Πεθύμησα να βλέπω το ρολόι να κτυπά 6 το πρωί και να τρέχω να ντυθώ να πάω στο δωμάτιο μου πριν ξυπνήσουν όλοι... Αυτό το wild συναίσθημα που νιώθαμε ήταν ότι πιο πολύτιμο Έχει νιώσει η κουρασμένη απ'τα δάκρυα ψυχή μου... Αυτές οι βραδιές γελώντας, νιώθοντας ελεύθεροι απ'τον κόσμο και την μονότονη καθημερινότητα...η ψυχή μας στους άδιους, ήσυχους δρόμους της γειτονιάς... Πεθύμησα να σε φιλώ σε εκείνο το εγκαταλειμμένο κτίριο... Το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ήσυχα γέλια μας, η αναπνοή μου από τα φιλιά σου και η τσάντα με τα σπρέι... Βανδαλιζαμε τη γειτονιά με γκράφιτι γράφοντας στιχάκια για τη ζωη σαν επαναστάτες... Μέσα στην αλητεία... Η μυρωδιά από το άρωμα σου και το απαγορευμένο τσιγάρο των φίλων σου με τρέλενε, μας κυριευέ το αίσθημα της ελευθερίας... Με φιλούσες και γελούσα.. Με ρώτησες αν ήταν όλα καλά... Τέλεια ήταν σου είχα πει... Μα δεν τολμούσα να σου πω πολλές φορές το σ'αγαπώ ... ακόμη είμασταν άγνωστοι... Τότε ακόμη σε γνώριζα... Και όταν σε γνώρισα κατάλαβα τι λάθος έκανα που δεν πήγα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ πριν σε γνωρίσω... Η και όχι... Αν δεν το έκανα δεν θα έβρισκα ποτέ το νόημα της ζωής Στους δρόμους... Ήμουν απλά ένας απλός μοναχικός άνθρωπος πριν από αυτό... Τώρα έχω γίνει μοναχικός λύκος... Τίποτα δεν με σταματά από να αποκτήσω αυτό που αναζητά η καρδιά μου... Τίποτα δεν με σταματά από τα όνειρα μου.. Και εσείς που σπάτε πλάκα με τα όνειρα άλλων θα δείτε που θα έρθει η μέρα που θα είστε γονατιστοί στα πατώματα αλλά εκείνοι θα γυρίζουν αδιάφορα το κεφάλι τους απλά να σας κοιτάνε...