Sweet Disaster

Θα κάνω ότι μπορώ.

Ο μπαμπάς είχε δίκιο. Έπρεπε να μιλήσω στον Δημήτρη όσο ήταν ακόμα νωρίς και το κακό μικρό. Ξέρω ότι δεν θα έβγαινε πουθενά, μα ξέρω ακόμα καλύτερα πως θα ελευθερωνομουν. Δεν θα υπήρχαν πια τύψεις ή ενοχές, η Έλενα θα ήξερε και ο Δημήτρης το ιδιο. Θα ήμουν επιτέλους καθαρή απέναντι τους και δεν θα κορόιδευα κανέναν πλέον.

Θα τους έχανα και τους δυο αλλά τουλάχιστον θα έβρισκα την ησυχία μου.

Είμαι στην ταβέρνα με τη Σοφία τον Νικο και την Αίγλη, τρώμε καρμπονάρα. Η Σοφία δεν αναφέρει καθόλου τον Θωμά, προσπαθεί μανιωδώς να τον ξεχάσει. Η Αίγλη αναζητάει στο google τα νέα πουά χρώματα του χειμώνα, ο Νίκος προσπαθεί να κάνει τη Σοφία να ξεχαστεί λέγοντάς της για κάτι καινούργιες σειρές και εγώ, τι άλλο θα έκανα εγω; παρατηρώ κάθε κίνηση του Δημήτρη. Την ανεση με την οποία κρατάει τον δίσκο, σα να τον χαϊδεύει,  τον τρόπο που μιλάει στους πελάτες, τον τρόπο που το φως γέρνει σε κάθε γωνιά του προσώπου του, το βαθύ πράσινο των ματιών του.

Σήμερα είναι η μέρα. Θα του μιλήσω. Το έχω πάρει απόφαση. Όταν τελειώσει θα βγούμε για ποτό. Θα του μιλήσω σήμερα. Η Έλενα λείπει ακόμα, είναι ευκαιρία.

-Παιδιά είστε σίγουροι ότι θέλετε να περιμένετε; Έχει πολύ κόσμο σήμερα, δεν θα τελειώσω νωρίς.

Λέει σκυμμένος δίπλα από το κεφάλι μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη του απαντάω "ναι", με ένα μεγάλο χαμόγελο. Εκείνος μου δίνει ενα φιλί στο μάγουλο και συνεχίζει να σερβίρει.

-Έχετε αποκτήσει μεγάλη οικειότητα έτσι;

Τολμάει να ρωτήσει ο Νίκος.

-Ναι. Με συμπαθεί.

-Όχι απλα σε συμπαθεί. Εγώ βλέπω και κάτι αλλο εδώ.

Λέει ηρωικά η Σοφία. Εγώ πάντως δεν βλέπω τίποτα εδώ.

-Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να το πεις Μυρτώ;

-Ναι Νίκο. Αρκετά αυτό το παιχνιδάκι, βαρέθηκα.

Με κοιτάζει με ένα συμπονετικό  ύφος και συνεχίζει να δείχνει κάτι στη Σοφία.

Με τον Δημήτρη συνεχώς ανταλλάσουμε ματιές και χαμογελάμε ο ενας στον άλλον. Ίσως είναι και η  τελευταία φορά.

-Μυρτώ; Η Έλενα δεν είναι αυτη;

Με ρωτάει ο Νίκος με τα μάτια καρφωμένα στην πόρτα. Δεν το πιστεύω. Μας κάνει νόημα να μη μιλήσουμε και πλησιάζει τον Δημήτρη που είναι γυρισμένος πλάτη και παίρνει μια παραγγελία.

Εκείνη τυλίγει τα χέρια της γύρω απο τη μεση του και τον φιλάει στον λαιμό.

Αρκετά. Δεν μπορώ άλλο.

Παίρνω την τσάντα μου, βαζω το μπουφάν μου και φεύγω απο εδώ μεσα.

-Μυρτώ περίμενε!

Φωνάζει η Σοφία αλλά κατευθύνομαι ήδη προς την έξοδο.

Ο κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου απότομα κάνοντας τα δάκρυα που πρωτοεμφανίζονται στο πρόσωπο μου, να τσούζουν.

-Μυρτώ!

Φωνάζει η Σοφία πλησιάζοντας με.

Τα χέρια της τυλίγονται γύρω μου κάνοντας με μια τεράστια αγκαλιά.

-Αν θες να πας σπίτι θα έρθω και γω, δεν σε αφήνω μόνη σου.

Λέει με ήρεμο τόνο.

Καταβάλω μεγάλες προσπάθειες να μην κλάψω αλλα το κάνω. Κλαίω. Η Σοφία με αγκαλιάζει πιο σφιχτά και μου λεει να ηρεμήσω.

Πώς τα έχω κάνει ετσι; Δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω ποτέ.

Αμίλητες ξεκινάμε για το σπίτι. Σε όλο το δρόμο η Σοφία μου κρατάει το χέρι και εγώ κλαίω αθόρυβα.

Γιατί σε εμένα όλα αυτά;

-Μυρτώ μήπως θέλεις να μείνω σπίτι σου;

-Όχι.  Σοφία χρειάζομαι λίγο χρόνο, να σκεφτώ, μόνη. Σε ευχαριστώ.. για όλα.

Λέω και την παίρνω αγκαλιά.

Μπαίνω κατευθείαν στο δωμάτιο μου, με κλειστό το φως πέφτω στο κρεβάτι μου και αρχίζω να κλαίω. Πρέπει να το αποδεχτω και ισως μια μέρα καταφέρω να τον δω σαν φίλο.

Μόνο αυτό μπορώ να κάνω.

Και θα κάνω ότι μπορώ.

Μικρό παρτ, I know αλλά από τα επόμενα παρτ, έρχονται πολλάαααα !🍓🍓🍓🍓