Yaşam uzun peki ya mutluluklar?

PAPATYALAR

Aşk bir papatya yaprağı kadar kolay olmamalı.Yapıyorlar ya papatyadan kopardıkları her yaprak için;''Seviyor,sevmiyor''.Hani bir yaprak daha olsa seveceğine inanıyorlar.Yalan onlar inanma papatyalara.Papatyalar yalancı,insanları sevmiyorlar.Ve insanları sevmedikleri için kimseye en son yaprağını seviyor olarak bırakmıyorlar.Mesela ben senin için öyle bir ispata gerek duysam.Bir küçük papatyayla işim yok.!Dünyayı katmanlarına ayırırım teker teker.Çünkü dünyanın 5 katman olduğunu biliyorum.Biliyorum ki,her seferinde beni sevdiğin çıkacak meydana.Sevmediğinide biliyorum ama olsun dünya seviyor diyor.Demekki dünya bizi seviyor.Papatyalardan çok hemde...

Papatyalar insanları neden sevmez bilirmisin?Çünkü insanlar onların yetişmesi için onlara su vermez.Yağmurla beslenir papatyalar.Peki,peki ya sen?Sen niye sevmedin beni?Ben sanardımki senin için tek su gülüşümdü toprak ise omuzum.Şimdi yürüyen bir toprak oldu bu bedenim.Heh!bide sen varsın nedenim.

Artık papatyalara su ver.Ver ki sevsinler senide,bizide.İnanırmısın?senden sonra evde papatya yetiştirir oldum.Her gün suluyorum onları ve vaktim oldukça'da oturup konuşuyorum onlarla.Herkesin derdi ayrı tabi.Onunda derdi var kendine göre.Yok sonbahar gelmiş bütün dostları yaprak dökecekmiş falan.Bende ona dedim ki''Üzülme!!Üzülme size sonbahar 4 mevsimde bir geliyor.İnanki benim her mevsimim sonbahar.Kalbimde senin gibi dünyalar güzeli bir gül bahçesi vardı.Rengarenk ve sonsuz.Ve bir sabah uyandığımda hepsi kuraklık geçirmişti.Çünkü o yoktu,gülüşü yoktu!.''Şimdi o gül bahçesi hep çöl.İmarada açık değil'' Bu sohbetin ertesi gününde gittim balkona elimde bir şişe su.Su vericektim o dünyalar güzeli bembeyaz,tertemiz yapraklı papatyaya.Koskocaman saksının içinde tekti çünkü papatya ve kendini yalnız hissetmemesi için elimden geleni yapmıştım o güne dek.Bilirim yalnızlık nedir.Bilirim susuzluk nedir.Anlardım halinden.Ve sevmeye başlamıştı beni papatya..Ama ertesi gün yanına gittiğimde,o eski güzellikten eser yoktu.Eğmişti başını ve solmuştu yaprakları.Üzerinde bir kaç damla yaş.Sanırım çok ağlamıştı o gece.Ve solduktan sonra kopardım onu.Her yaprağını ağlaya ağlaya seviyor çıkacak niyeti ile kopardım.Yine sevememişti beni,dünyayı.Bizi sevememişti papatya.Ve bende nefret eder oldum papatyalardan.Kıskanmıştı bizi ondandı belkide sevmiyor çıkması o son yapraktan.

Sonra anladımki,bunların her bir tanesi hayal ürünü.Papatya sevgiyi nereden bilebilirki?bir insan zor bilirken?.Evet solmuştu papatya ama sevgiden değil sevgisizlikten değil.Mevsimden soldu papatya.

Benim gibi...